Ang Engkantong Malibog

Chapter One

"Ahh! Uhmm. Sige pa, bilisan mo, Panginoon! Uhmm!"

Lalong binilisan ni Elanher ang pagdila sa pagkababae ng engkantada dahil sa pagmamakaawa nito. Alam niyang lalabasan na ito kaya hindi niya tinigilan ang paglaro sa kuntil nito habang ang tatlong mahahaba at malalaking daliri at mabilis na labas masok sa loob nito hanggang sa labasan ito. Pero...

"Panginoon, bakit?!" 

Nagkasalubong ang kilay ni Elanher nang marinig ang matinis na boses ng kanyang kaniig nang bigla siyang tumigil sa pagsipsip ng katas sa bukana ng pagkababae nito at malakas itong itinulak saka dali-daling dumuwal sa nakalatag na magarbong karpet. Halos hindi niya maintindihan kung ano ang lasa ng katas na natikman niya at hindi niya iyon kayang lunukin. Nagdilim ang paningin niya at kinuha ang espada na nakatayo sa gilid ng kama at walang pakundangang itinurok iyon sa puso ng engkantada'ng kanyang kaniig. Agad na sumirit ang berde nitong dugo at nawalan ito ng buhay pero hindi pa rin nakuntento si Elanher. Mainit pa rin ang ulo niya.

"Kawal!" malakas niyang tawag sa kawal na nakabantay lamang sa labas ng kanyang silid. "Alisin mo ang walang kuwentang engkantadang ito sa harapan ko!" Madilim pa rin ang mukha na utos niya nang makapasok ang natatarantang kawal. 

Mabilis naman itong sumunod at inalis ang katawan ng walang buhay na engkantada habang bakas sa mukha ang takot na pati ito ay pagbuntunan ng galit ng kanyang panginoon. 

Nang makalabas ang kawal bitbit ang bangkay ay ikinumpas ni Elanher ang palad at sa isang iglap ay muling nanumbalik sa dating maayos at malinis ang kanyang silid. Nawala ang berdeng dugo ng engkantada at muling naging mahalimuyak ang amoy na tila napapaligiran ng preskong bulaklak ang paligid. 

Pilit na kinalma ni Elanher ang sarili at umupo sa kanyang trono na nanatiling nakahubad. Ang kanyang hanggang balikat na puting buhok ay magulo at pawisan. Nakalawit ang sentro ng pagkalalaki niya pero hindi niya iyon binigyan ng pansin. Bukod sa trono na matatagpuan sa mayor na bulwagan ng palasyo ay mayroon din siyang trono sa kanyang silid pahingaan upang doon maghintay habang may inaalay sa kanyang engkantada.

 Isa sa meyimbro ng kanyang harem ang engkantadang kanyang pinatay at dahil ilang libo pa ang natitira ay hindi siya nanghinayang. Pasalampak siyang umupo sa trono na nakabukaka at nakalawit ang ngayon ay malambot na niyang pagkalalaki saka muling nagpatawag ng kawal.

"Panginoon, ano po ang maipaglilingkod ko sa inyo?"

Itinukod ni Elanher ang noo sa palad at mariin iyong hinilot ng kanyang daliri. "Bigyan mo ako ng isang engkantada na hindi ko pa natitikman." Walang emosyon at malamig ang boses na utos niya at ipinikit ang mata saka hinawakan ang natutulog pero mahabang pagkalalaki saka bahagyang hinimas upang gisingin iyon.

Yumuko ang kawal bilang pagtugon sa kanyang utos saka lumabas. Ilang minuto ang lumipas at muli itong bumalik na bitbit ang isang engkantada na kulay ginto ang kulot na buhok. Napakaganda nito at mas matulis ang tainga kaysa sa ibang engkantada. Ibig sabihin ay isa itong birhen at wala pang ibang nakakahawak.

Kaagad na umalis ang kawal matapos nitong ialay sa kanya ang engkantada at iniwan sila para magniig.

Tumaas ang sulok ng kanyang labi na tila nakontento sa nakita. "Maghubad ka at humiga sa kama. Iuutos ko pa ba na bumukaka ka o alam mo na ang gagawin mo?"  utos ni Elanher.

Tila nanginginig na sumunod ang engkantada sa sinabi ni Elanher at mabilis na naghubad saka tumihaya sa kama na nakabukaka ang hita.

Dinilaan ni Elanher ang labi at tumayo. Sa isang iglap ay nasa harapan na siya ng engkantada at nakaluhod sa bukana nito habang ang dila ay nilalaro ang bukana ng pagkababae nito. Sinipsip niya ang kuntil nito na tila uhaw na uhaw habang ang daliri ay nag-umpisang maglabas-masok sa simbolo ng pagkababae nito. 

Ilang sandali ang lumipas at naramdaman ni Elanher na bahagyang nanginig ang kaniig. Isang palatandaan na lalabas na ang katas nito kaya inhanda ni Elanher ang dila upang lasapin iyon. Ngunit katulad ng nauna ay hindi pa rin niya iyon malunok at kaagad na iniluwa. 

"Pwe! Walang silbi! Lumayas ka sa harapan ko bago ko yurakan ng espada ang pagkababae mo!" Nanlilitid ang ugat sa leeg na sigaw ni Elanher sa engkantada.

Tumayo siya at bumalik sa pagkakaupo sa trono na kumukulo ang dugo. Hindi niya maintindihan kung bakit nitong mga nakalipas na araw ay hindi na sumasang-ayon sa kanyang panlasa ang katas na nakukuha niya sa mga engkantada.  

Balot pa rin ng galit ay ikinumpas ni Elanher ang kamay at sa isang iglap ay nasa loob na siya ng sagradong altar ng Elanheralm, ang kaharian ng mga engkantado at engkantada, at nakaharap sa rebulto ng kanilang sinasambang bathala. Suot-suot niya ang kanyang kulay itim na kasuotan na gawa sa seda  at may kulay gintong simbolo ng kanyang kaharian. 

Lumuhod si Elanher sa harapan ng rebulto upang magbigay pugay saka taos-pusong nanalangin upang dinggin ni Bathala ang kanyang katanungan.

"Bathala, nais kong mabigyang linaw kung bakit nitong mga nakaraang araw ay hindi na tumatalab sa akin ang katas ng aking mga engkantada." Inilapat niya ang noo sa sahig at nanatili sa ganoong posisyon hanggang maramdaman niya ang pagliwanag ng paligid. Nang mawala iyon ay saka lang siya lumuhod nang maayos at humarap sa isang anyo na kilala na niya kung sino. Ang Guro na sugo ni Bathala.

"Elanher, tagapagmana ng Elanheralm. Ang nag-iisang natitira sa lahi ng mga Elerus (makapangyarihang lahi ng engkantada). Ang sobra-sobrang konsumo sa isang bagay ay sumisira sa balanse ng kosmos at magiging dahilan ng pagkawasak ng isang kaharian. Magkakaroon ng natural na sakuna sa dalawang ispiritwal na kaharian na siyang magiging dahilan ng pagkawasak ng mundo mga mortal. Maraming buhay ang masisira. Mapamortal o mga imortal."

Hindi agad nakaimik si Elanher. Ilang segundo ang nakalipas bago siya nakasagot. "Ano'ng dapat kong gawin, Guro? Hindi lingid sa kaalaman mo na kailangan ang katas upang mapanatili ang kapangyarihan ko at mapamunuan ang kaharian ng Elanherealm kung ayaw mong mapapunta ito sa kampon ng dilim."

Napailing ang Guro saka itinaas ang setro upang suriin ang katawan ni Elanher. "Kakailanganin mo ang katas ng isang mortal na birhen upang mapanatili ang lakas ng iyong kapangyarihan. Isang birhen dahil siya ang muling magbibigay sa 'yo ng purong esensya na magpapabalik sa iyong panlasa. Pero alalahanin mo, kapag hindi mo matagpuan ang nakalaan sa 'yo ay magpapatuloy ang iyong karamdaman. Hindi ka makakasipsip ng katas ng isang engkantada o anumang nilalang na nananaisin mong kasiping at hihina ang iyong kapangyarihan."

Nagkasalubong ang kilay ni Elanher  at dumilim ang anyo sa narinig. Hindi niya mapigilang tumaas ang boses. "At paano ko naman malalaman na siya na nga ang birhen na kailangan ko? Paano kung magkamali ako at mabigyan ko ng pinsala ang katawan ng kaulayaw ko? Alam mo namang namiminsala ito." Itinuro ni Elanher ang pagkalalaki.

Napailing muli ang Guro. "Pagkakataon ang magtatagpo sa  inyo kaya wala kang dapat na ikabahala dahil magtatagpo at magtatagpo rin ang landas ninyo. Elanher, nakatakda sa pilosopiya ng aklat ng Elanheralm na ikaw ay lilisan ng Elanheralm. Panahon na upang maisakatuparan ito. Hanapin mo ang karapat-dapat na paglalagyan mo ng iyong katas upang makalikha ng bagong tagapagmana ng Elanheralm."

Nang mga sandaling iyon ay walang nagawa si Elanher kundi sundin ang Guro at nilisan ang kaharian upang tumungo sa mundo ng mga mortal dahil naroroon ang tagapagdala ng kanyang tagapagmana. Kasama ang kanyang mapagkakatiwalaang kanang kamay na si Elenara ay tinawid nila ang kaharian ng Elanheralm, ang mundo ng mga engkantado. Matapos ang ilang oras na paglalakbay ay nakarating sila sa lagusan patungo sa mga mortal. Pero bago iyon ay nadaanan nila ang pangalawang mundo na nakapaligid sa kaharian ng mga engkanto, ang Deaangnds, mundo ng kalahating tao at kalahating imortal. At dito ay naengkwentro ni Elanher ang isang Sentaura o isang imortal na may kalahating katawan ng tao at katawan ng kabayo. Ayaw sila nitong padaanin, ito ang mga tagapagbantay ng lagusan, kung hindi siya makipagtalik dito.

Hindi lingid kay Elanher ang motibo nito, ang makipagtalik. Sino ba naman ang tatanggi kung ang butil na mismo ang lumalapit? Kaya habang nag-uumpisang magtalik si Elanher at ang Sentaura ay naghanap naman ng pwesto si Elenara upang hintayin na matapos ang kanyang panginoon na sigurado siyang aabot ng ilang araw lalo pa at alam niya kung gaano kahayok sa pakikipagtalik ang isang Sentaura.