Never Again: The Ambiguous Ending (Tres Patroncitas #3)

EPILOGUE I

COPELAND

"Astor, for fuck's sake! Kahit isang beses ba inisip mo kami ni Axie?!" Iyong sigaw ni mommy ang bumalot sa buong living room namin.

Nasa taas ako at nakikinig sa pag aaway nila, nanginginig ang kamay dahil nakakarinig ng mga nababasag na gamit.

"Why don't you just be thankful, huh?! Sa inyo pa rin ako umuuwi! At si Axie pa rin ang nag iisa kong tagapagmana!" Sagot ng daddy ko.

Halos araw araw kami ganito, lumaki na ako nang nawiwitness kung paano mambabae ang daddy ko pero wala naman kaming magawa ni mommy, mahal namin si daddy, eh.

"Kailan ka ba titigil sa pangbababae?! Nakikita ni Axie ang lahat ng katarantaduhan mo! Ang bata pa ng anak natin, napaka gago mo!" Sigaw ulit ni mommy.

Gusto kong tumakbo papasok sa kwarto ko pero habang nakikinig sa sigawan nila ay hindi ko maiwasang maiyak.

Behind the "Perfect family." is a child who suffers silently.

Ang alam ng lahat ay perpekto ang pamilya at pamumuhay ko dahil iyon ang nakikita nila, laging present ang parents ko kapag may event sa school, I attended international and prestigious school here in Cebu, my family's wealthy because of the empire that mainly based on Australia.

Akala nila perpekto kami, akala nila perpekto ako. Pero ang hindi nila alam ay isang bata lang din na humihiling na sana... sana mapakinggan ako kahit isang beses lang.

Dahil sa nangyayari sa pamilya namin ay lumaki akong mature at understanding na bata, ano pang magagawa ko eh dapat gano'n na ako kasi wala namang iintindi sa akin kundi sarili ko lang din.

"Kaya kong bumuntis ng ibang babae kung gugustuhin ko! But be thankful kasi I chose not to impregnate other women dahil gusto kong si Axie lang ang magmamana ng lahat!" Sigaw ni daddy at kasunod no'n ay tunog ng mga basag na salamin.

Tinakpan ko ang tenga ko at saka tumakbo na papasok sa aking kwarto.

Ako ang tagapagmana, kaya pinipressure nila ako maging perpektong anak.

Dapat matalino, dapat elegante kumilos, walang bahid ng kahit anong dungis, dapat misteryoso, dapat ganito... dapat ganiyan, ang daming dapat gawin.

Pero paano naman ang gusto kong gawin, iyong pangarap ko?

Hanggang kailan ba akong ganito? Sana hindi na lang kasi ako pinanganak, kung wala ako, wala sanang batang naghihirap ngayon sa mansiyon na 'to.

-----

"Yo, broooo! We finally meet again!" It was my cousin.

Lumipat kasi kami, from Cebu to manila dahil lilipad na rin kami paibang bansa. Babalik na kami sa Australia because of my studies.

"Sup? How's your dick? Did it grow already?" My cousin laughed out loud with my joke.

"Doing good, you look so fucking good couz!" He said.

Kakarating lang din namin at sa bahay nila kami mag s-stay siguro for ilang weeks lang dahil nga sa flight namin pa-Australia. Nada labas kami ngayon dahil gusto niyang magbasketball, sino ba naman ako para tumanggi.

Nang makarating kami sa quadrangle ay mga group of boys na naglalaro rin doon, siguro kasing edaran lang dib namin.

"Why are you here again? Banned ka na dito ah!" Sigaw ng pinsan ko sa isang lalaki na maangas ang datingan.

Inawat ko siya, balak pa atang makipag away. Hindi naman ako nakikipag away kasi lumaki akong mabait na bata, but I know some martial arts to defend myself from risks.