Bir arsız gün doğumu çiçeklerin üzerinde
Kaybolan ay, kelebekler, kuşlar bile ümitli
Son gece yarısının yılgın kırıntıları bu kalpte
Diriltir yeni doğumları öldürerek kendini
O doğum ki tabak gibi ay olur göklerde
Bulup denizini maşuk eder görenleri
O doğum ki berrak sudur Afrika çöllerinde
Çöker yoksulluğun tepesine, ışıldatır gözleri
Şaşırır yüzler yangın olur bilinmez derinlerde,
Ne kitap düşer yere, ne de çarpışır birileri.
O zarif yürüyüş, o utanır ince gülümseme
Bakar önüne kalem tutar öykü yazar elleri
Yazılanın silinmediği cesur bir devirde
Bütün, olmak ya da olmamak meseleleri
Temiz alınlarda bir varmış bir yokmuş diye
Suda kaybolunca ay, başlar masalların en güzeli.
