Vuile straten, verboden emoties [18+]

1. Het steegje

Het is bijna 4:30. Over een paar uur wordt het al weer licht. Isabella hoort de vogels alweer fluiten en dat geeft haar het gevoel dat het tijd is om naar huis te gaan. Ze is nog een beetje licht in haar hoofd en wankel door de alcohol van vannacht. De hele nacht is ze uitgegaan met een paar vriendinnen en ze heeft bijna elke kroeg van Amsterdam gehad. 

"Anne-Marie ik denk dat ik er vandoor ga ik moet weer vroeg op, kut werk." Zegt ze terwijl ze even checkt of ze nog alles in haar tasje heeft zitten.

"Is goed schat, kijk je wel uit je moet best een stuk lopen."

"Ja ik zal uitkijken."

Isabella verlaat haar vriendinnen en begint aan de lange weg naar huis. De straten van Amsterdam zijn best rustig op dit vroege uur, en de kou bijt in haar huid, haar korte jurkje biedt weinig bescherming tegen de gure wind die door de straten snijdt.

Een gevoel van ongemak kruipt langzaam haar lichaam binnen wanneer ze een steegje nadert en een groepje jongens ziet staan, in trainingspakken, hun stemmen vermengd met straattaal. Isabella aarzelt even, een angstige gedachte flitst door haar hoofd, maar ze weigert toe te geven aan de angst. Met een vastberaden blik loopt ze het steegje in,  stevig en vastbesloten.

"Wat moet zo'n zina als jij hier zo laat nog?" vraagt een van de jongens met een uitdagende grijns. Isabella negeert hem en versnelt haar pas, haar hart bonst in haar keel terwijl ze zichzelf probeert te overtuigen dat ze niets te vrezen heeft.

De jongens blijven haar volgen, hun stemmen steeds luider wordend. Isabella's ademhaling versnelt terwijl ze de donkere steegjes doorkruist, haar zintuigen gespannen als een veer, klaar om te vluchten bij het minste teken van gevaar.

Plotseling wordt haar pad geblokkeerd door een van de jongens, zijn postuur imposant in het schaarse licht dat door de gebroken lantaarns valt. "Waar ga je naartoe, schatje?" vraagt hij, zijn stem doordringend in de stille nacht.

Isabella slikt de brok in haar keel weg en probeert haar angst te verbergen achter een masker van onverschilligheid. "Naar huis," antwoordt ze, haar stem trillend ondanks haar pogingen om kalm te blijven.

"Alleen?" vraagt de jongen, zijn ogen glinsterend in het donker.

Isabella knikt langzaam, haar ogen strak gericht op de donkere silhouetten die haar omringen. Ze voelt haar hart bonzen in haar borstkas terwijl ze wacht op wat er zal komen.

Ineens wordt ze omringd door 3 jongens. Het is erg donker en kan dus niet goed zien hoe ze er uit zien.

Isabella voelt hoe haar adem stopt terwijl de jongens haar omsingelen. Hun schaduwen lijken groter en dreigender in het schamele licht van de straatlantaarns, en de lucht voelt ineens zwaar en beklemmend. Ze probeert zichzelf kalm te houden, maar de nervositeit knaagt aan haar zelfbeheersing.

"Je hebt echt lef om hier alleen rond te lopen," zegt een van hen met een spottende toon. Zijn woorden hangen in de lucht als een waarschuwing, en Isabella weet dat er geen ontsnappen aan is.

"Wat willen jullie van me?" vraagt ze, haar stem nog steeds trillend, maar met een vleugje vastberadenheid. Ze wil laten zien dat ze niet bang is, al weet ze diep van binnen dat dit een verloren strijd is.

De jongen voor haar laat zijn blik langzaam over haar heen glijden, alsof hij elke beweging, elke ademhaling registreert. "Wat denk je zelf?" fluistert hij, terwijl hij dichterbij komt, zijn hand uitstrekkend naar haar gezicht. Ze deinst terug, maar hij grijpt haar arm met een verrassende kracht, zijn greep zowel vastberaden als onmiskenbaar.

Isabella kijkt snel om zich heen, op zoek naar een uitweg, maar de steeg lijkt zich alleen maar verder te sluiten. De anderen stappen dichterbij, hun ogen vol verwachting en een soort honger die haar door merg en been gaat. Ze voelt een mengeling van angst en een vreemd soort opwinding die ze niet had verwacht.