Summer changing

Hoofdstuk 1

03.45 u

"Samantha word wakker!!",schreeuwde mijn moeder luid. "waarom zo vroeg?" Zei ik? Je moet je klaarmaken en meekomen, het is belangrijk. Ik pakte snel een douche en deed mijn trainingsbroek en T-shirt aan. "wat is er nu zo dringend?" Vroeg ik nogmaals. Ik hoorde sirenes van de ambulance, er is toch niets gebeurd? Mijn moeder legde het hele verhaal uit dat mijn vriendin kiara en haar moeder onderweg waren naar huis. Maar haar mama was dronken en reed de gracht in en nu zijn ze allebei overleden. Ik barstte in tranen uit, mijn moeder probeerde me te troostten maar het hielp niet. ondertussen gingen we naar de plaats waar het ongeval gebeurde en ik legde daar bloemen neer. Zo ging het leven weer verder zonder vrienden.

---1 maand later--
Ik kan het nog altijd niet geloven dat ze er niet meer is. Ik zit helemaal alleen aan de tafel in de eetzaal. Ik zie er zo verwaarloosd uit en heb geen zin meer in het leven. Plots kwam er een meisje naar me toe. Ze had lang blond haar en een blauw kleedje aan, ze zag er zo'n moederskind uit.Bah! Ze vroeg of ze erbij mocht zitten. Ik knikte en at verder. Ze begon te lezen en ondertussen at ze oreokoekjes. "Waarom zit je zo alleen, ik ben Mona. "Laat me met rust, ik heb geen zin in jouw flauwe praat" zei ik en ik ging er vandoor. Ik word depressief en besloot om naar huis te gaan en te spijbelen, ik heb wel wat beters te doen dan naar een kutsschool gaan. Toen ik thuis was vluchtte ik naar mijn kamer zodat mijn moeder het niet merkt. Ik deed mijn raam open en stak een sigaret aan. Ik besloot de volgende dag ook niet naar school te gaan en in stad wat rondwandelen het was toch vrijdag. De volgende dag deed ik of ik naar school ging maar ging eigenlijk in de stad. "Doei mam",zei ik. Ze merkte het niet eens. Ik nam de bus we passeerden langs de plaats van het ongeval. Ik moest me inhouden of ik begon te huilen. "riiiing,riiiing",wie kan dat zijn ik heb toch geen vrienden. Ik zag dat het mijn mama was:"He waar zit je nu weer?! De school belde dat je niet aanwezig bent! Leg dit maar een uit en kom direct naar huis". Ik antwoorde niet en ging dan toch naar huis. Toen ik thuis kwam kwam mijn moeder kwaad op me afgelopen "Waarom ging je niet naar school sam?!!!" (Sam is haar bijnaam). Ik wist niet wat te zeggen "euuh ik ben toch al slim genoeg". Ze keek me nog altijd even kwaad aan en zei, "dat zien we dan aan je punten, ik wil dat je deze namiddag naar school gaat en je gedraagt. Ik herken je niet meer. Waar is de lieve meid van vroeger? Je hebt nood aan een vriendin. Ik zei niets en ging terug naar boven op mijn bed liggen. Ik maakte me klaar om terug naar school te gaan, haar in een dot en een gescheurde jeans. Ik pakte mijn rugzak en vertrok naar school. "Wat zullen ze zeggen?" Denk ik. Toen ik aan mijn locker stond kwam dat meisje weer van in de eetzaal. "Waar was je, je kan me vertrouwen." Ik dacht aan wat mijn moeder zij en besloot dan toch met haar te praten. Ik deed het verhaal over het ongeval en dat ik me niet lekker meer voel in mijn vel. Ze begreep me en zei, "Ik heb toen ik 12 was mijn vader verloren dat was een zeer moeilijke periode voor me. Ik had in niets meer zin. Ze vroeg om mee te gaan achter in ijsje na school. Ik vond het een goed idee en ging mee, we praatten nog wat en eigenlijk was ze best wel tof. Vanaf dan liepen we verl bij elkaar en kwamen we beter overeen.