slaaf larry. dutch

hoofdstuk 10

Harry legde zijn werkspullen op het kleine bureau in Louis' kamer, zette het kopje thee op het nachtkastje en ging naast Louis op het bed zitten.

Hij legde langzaam zijn hand op de rug van de kleinere jongen en wreef er zachtjes over. ''Hey Lou,'' fluisterde hij zachtjes. Louis tilde langzaam zijn hoofd op uit zijn armen en keek Harry aan. Zijn ogen waren net zo rood als zijn wangen en zijn gezicht zag er bleek uit. Harry kirde zachtjes en probeerde de kleinere jongen in zijn armen te nemen. Maar Louis duwde hem weg met een smekende blik. "Wat is er? Vroeg Harry zachtjes. De jongen had zich nog nooit verzet tegen een knuffel en nu, toen hij er duidelijk behoefte aan had, deed hij dat wel. Louis schudde alleen zijn hoofd en legde hem weer op zijn armen. Toen de volgende bliksemschicht insloeg en de volgende donderslag klonk, trilde Louis opnieuw en beet hij op zijn lip in een poging zijn snikken in te houden. Hij voelde zich een volslagen idioot omdat hij zoveel had gehuild, zijn maag deed pijn, zijn hoofd deed pijn, hij voelde zich echt slecht en alles was gewoon te veel. Harry maakte zich zorgen om de jongen die naast hem zat, hij probeerde Louis opnieuw te omhelzen maar die trok zich van hem weg. Harry begreep niet wat er aan de hand was, ''Louis vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is,'' fluisterde hij terwijl hij zachtjes een hand op de rug van de kleinere jongen legde. Hij kon zijn snikken niet inhouden toen de volgende bliksem- en donderflits kwam, hij maakte zich alleen maar kleiner.
Harry wist niet meer wat hij moest doen, "Wil je dat ik Niall haal?" vroeg Harry, hopend dat hij Louis misschien kon helpen. Louis schudde alleen zijn hoofd, nee, hij wilde zijn vriendschap met Niall niet verliezen omdat hij zo'n huilebalk was.'' Kun je me op zijn minst vertellen wat er mis is?" vroeg Harry wanhopig. Louis antwoordde niet, hij wilde niet weer in de problemen komen door aandacht te vragen, maar hij wilde ook troost. Harry keek de jongen met droevige ogen aan, zich afvragend hoe hij zo kon reageren en zich dan herinneren dat hij zich nooit had verontschuldigd voor wat er de dag ervoor was gebeurd. Hij dacht dat hij het nu beter kon doen. Hij probeerde Louis opnieuw te omhelzen en gelukkig voor hem was er bliksem en donder waardoor Louis in de aanraking leunde en harder huilde. ''Louis, ik wil me verontschuldigen voor gisteren, ik had niet zo moeten reageren,'' begon hij. Louis kon alleen maar lichtjes knikken, zo bang en met zoveel pijn. ''Je kon niet weten dat zoiets kon gebeuren. Het was mijn schuld omdat ik mijn werk niet goed deed. Je hebt niets verkeerd gedaan, onthoud dat, oké?'' eindigde Harry, Louis antwoordde niet, kromp alleen maar ineen terwijl hij in de armen van de langere jongen lag en een pijnlijke snik liet horen.

Dat geluid deed Harry's hart pijn "Kan je me alsjeblieft vertellen wat er scheelt, zodat ik je kan helpen," probeerde Harry nogmaals. Louis knikte en probeerde zijn tranen weg te vegen met zijn trillende handen. Harry schonk hem een kleine glimlach, hopend dat Louis echt zou vertellen wat er scheelde. Na een paar seconden wachten had Louis nog steeds niets gezegd. Je kunt alles tegen me zeggen,'' zei hij met een geruststellende stem. Louis haalde diep adem en veegde de nieuwe tranen die op zijn wangen stonden weg. "Mijn hoofd en maag doen pijn, en de storm buiten maakt me bang en het is gewoon allemaal te veel," zei Louis zwakjes omdat hij geen kracht meer had om te spreken. Harry opende zijn armen en fluisterde een 'kom hier'. Louis keek op en wist niet zeker of hij nu wel of niet op de schoot van de grote jongen kon zitten. Harry merkte het en tilde Louis vriendelijk op en legde hem op zijn schoot zodat hij zijn benen om zijn heupen kon slaan en zijn hoofd in zijn nek. ''Wil je wat medicijnen,'' vroeg Harry zachtjes, proberend de jongen op zijn schoot zich beter te laten voelen. ''Ik heb wat genomen toen je thee ging halen,'' zei Louis met trillende stem. Harry knikte, hij wreef met zijn ene hand over Louis rug en met zijn andere hand ging hij door Louis haar. Hij wist dat het hem kalmeerde, ''probeer te slapen, je zal je daarna beter voelen,'' zei Harry zacht, Louis knikte en bewoog geen spier omdat hij zich heel erg op zijn gemak voelde. ''Is het goed als ik wat werk doe,'' vroeg hij daarna, Louis jankte zachtjes direct dat hij zich schaamde. Maar Harry grinnikte zacht, hij vond het leuk hoe de jongen zijn aandacht wilde. ''Ik blijf hier maak je geen zorgen,'' mompelde hij in het haar van de blauwogige jongen. Louis knikte en liet Harry zijn spullen pakken en plaatsnemen op Harry schoot.

   Harry kon zich eindelijk concentreren op het contract en neuriede zachtjes terwijl hij het las. Louis was een beetje gekalmeerd maar nog steeds erg bang, huilde nog steeds zachtjes en klampte zich aan Harry vast. Maar Harry's regelmatige hartslag stelde hem gerust. Na een half uur, toen Louis nog steeds niet kon slapen, begon hij te jammeren omdat hij moe was, bang en pijn had. Hij probeerde stil te zijn, maar dat deed hem de das om. ''Wat ben je aan het doen?'' Vroeg Louis zachtjes, hopend zijn baas niet van streek te maken en proberend zijn hoofd af te houden van de andere dingen die gaande waren. Harry kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht, ''Het contract aan het lezen dat ik een tijdje geleden moest lezen,'' antwoordde Harry met een zachte en kalme stem. Louis knikte lichtjes en liet een van zijn handen van Harry's nek naar zijn buik gaan. Harry merkte dit en legde zijn werkspullen op het kleine nachtkastje toen hij klaar was met het contract. Hij sloeg zijn armen om de bevende heupen van de jongen. ''Doet je buik pijn,'' zei Harry met de liefste, meest liefdevolle stem die Louis ooit had gehoord. Hij knikte met zijn hoofd en liet een kreun horen die hij niet in kon houden. "Hier, drink wat van mijn Thee, het zal helpen," snorde Harry, medelijdend met Louis. Louis nam langzaam de beker van Harry aan en keek Harry aan, om zeker te zijn dat hij van de beker thee kon drinken, toen hij een klein knikje gaf, dronk Louis een beetje van thee.

Nadat Louis een paar slokjes had genomen, overhandigde hij de beker terug aan Harry en gaf hem een bedankje. Harry dronk de laatste slok en zette de beker terug op tafel, terwijl hij terugkeek naar zijn slaaf die willekeurig door de kamer staarde. Het viel hem op hoe uitgeput en afgeleid hij eruitzag, maar ook hoe hij terugdeinsde bij elk geluid of licht in de kamer. "Heb je wat kunnen slapen? vroeg Harry, terwijl hij zachtjes over Louis' rug wreef om hem wat troost te geven. Louis knikte met zijn hoofd 'nee', 'Nou, zullen we dat dan maar doen?' vroeg Harry met een glimlach, ook al zag Louis het niet. Louis knikte met zijn hoofd 'ja' en merkte het nauwelijks op. Hij voelde niets meer, zijn hoofd was leeg. Hij voelde elke emotie tegelijk, hij was boos, op zichzelf omdat hij zwak was, hij was verdrietig, omdat hij steeds terugdacht aan alle dingen die hem waren overkomen, hij was bang, niet alleen voor wat Harry zou doen, maar vooral voor de donder die geluid bleef maken en de bliksem die de hele kamer deed oplichten, hij voelde zich gelukkig; Hij voelde zich gelukkig omdat hij een vriend had gevonden waar hij zo dol op was; hij voelde zich geliefd omdat niemand boos wordt als hij ziek is; hij voelde zich verzorgd omdat Harry ervoor zou zorgen dat hij gezond was en genoeg slaap en eten zou krijgen; hij voelde zich veilig omdat Harry aan zijn zijde stond en hem veilig zou houden; hij voelde zich overweldigd omdat hij pijn voelde en bang was en het allemaal gewoon te veel was. Maar tegelijkertijd voelde hij zich alsof hij niets voelde en zijn hoofd gewoon leeg was.

"Ga je niet liggen slapen?" vroeg Harry gekscherend, maar Louis lachte niet, hij bewoog gewoon langzaam om te gaan liggen, hoewel hij van links naar rechts ging liggen in plaats van van top tot teen. Harry grinnikte zachtjes en de kleinere jongen fronste verward zijn wenkbrauwen, maar was te moe om te bewegen, gelukkig voor hem pakte Harry hem op en legde hem netjes onder de dekens. Harry had zijn tanden al gepoetst en zijn joggingbroek aangetrokken, hij gleed onder de dekens en deed het kleine lampje uit voordat hij zei: "Ik ben hier, er zal niets gebeuren," Louis voelde zijn hart smelten en fluisterde een kleine 'dank je wel' voordat hij zich omdraaide en tegen Harry's borstkas ging liggen. Harry was verrast door de actie maar sloeg langzaam zijn armen om de jongen heen. Ze vielen allebei langzaam in slaap in het comfort van elkaars warmte.