BOŞLUĞUM

Son gün

Yine aynı sabahlardan biri.Herkes kurduğu alarmın sesine küfrederken ben annem ile babamın kavgasına küfrederek uyanıyorum.Sesler artmaya başladıkça içimdeki merakta doğru orantılı büyüyor.Merakıma yenik düşüp salona gittim.Sanırım yanlarına gidip ilgi odağı olmaktansa kenarda bir köşede sessizce kavgalarıni dinlemeyi tercih ederim.Kapi kapalı olduğundan sesler boguk bir halde geliyordu ama anlasilmiyacak kadar kötü değildi.Sonunda hep aynı kavgalarindan biri olduğunu anladigimda dinlemekten vazgeçip mutfağa gitmeye karar verdim.
Aahh tabi ya kendimi tanıtmaya unuttum ben Sima 17 yaşındayım (taliplerimi ariyorum) siyah benim vazgeçilmezim. Ailem. Çok kişiye aile diyince bir çok güzel şeyler söylerler ama benim için tek bir kelime KABUS.
Salondaki sesler kesilince gidip ne olduğuna bakmaya karar verdim.Tam kapıyı açıçaktım ki ismimin geçmesiyle biraz daha dinlemek daha mantıklı geldi.Duyduğum şeyler karşısında şok olmuştum.Üzerimde pijamaların olmasına aldırış etmeden evden çıktım.
UTKU (Sima'nın Babası)
Yine rutin kavgalarımızdan birini ediyorduk.Konunun yine son noktası olup geliceği yer belliydi SİMA.15 yıl önceydi daha yeni evlenmiştik.2 sene olmuştu anca.Çocuğumuz olmuyordu.Zengin olduğumuz için düşmanlarımızda vardı.Hatta böyle hassas bir olayı dillerine doyabilecek kadarda bencildilerdi de.Yeni bir şirketle anlaşma imzalanacağı bir sırada.Şırketin sahibi benimle özel konuşmak istediğini söyleyip beni bir kenara çekmişti.Yaşlı bir beydi bey kelimesi o adama ne kadar yakışmasada.Manevi bir kızı olduğunu ve 2 yaşında bir çocuğu olduğunu anlatmıştı ve o çoçuk kaçîrmazsam aileme zarar vericeğini söyleyip yanımdan uzaklaşmîştı.Bende bu konuyu eşime yani Sibele anlattım.Aslında itiraz etmesini beklerdim ama sözümü bitirmeden o çocuğu kaçıralım demesi bir olmuştu. Yani kavgamızı sebebi benim bir türlü susmak bilmeyen vicdanımdı.Sima'nın annesine dair yıllarca bir iz bulamamıştım.Ancak 1 hafta öncesine kadar.Düşuncelerimi ve kavgamızı bölen bir bardak kırılması ve ardından gelen kapı sesi olmuştu.