Eat You Raw // minsung [oneshot]

a kiss is the beginning of cannibalism

Nelly Furtado - Maneater
Hozier - Eat Your Young
Turkish Delight - Aşkın Sırrı Bilinmez

***

Burnunun ucundan damlayan yağmur damlaları ve alnına yapışmış siyah saçlarıyla elinin tersini burnuna bastırmış bir şekilde ilerleyen Minho boğazından yukarı tırmanan iğrenç hissi bastırmaya çalışırken sapsarı kesildiğini göremiyordu.

Sırtındaki ağırlığını daha çok hissettiği ıslak çantası taşınamayacak bir yükmüş gibi gelirken mide bulandırıcı bir şekilde ıslak kumaş kokan gömleğinin kollarını uzatarak hızlı adımlarla kendisi gibi koridoru doldurmuş olan öğrencilerin arasında ilerledi.

Kokudan ölecek gibiydi.

Aniden bastıran sağnak yüzünden hazırlıksız yakalanıp ıpıslak olmuş olan herkes sıcak okulu doldurarak sadece Minho'nun farkında olduğu bir kokuyu etrafa salarken onu gören biri birazdan bayılacağını düşünürdü.

Sınıflara ilerlemeye çalışırken yağmur yüzünden bahçenin de boş olmasından dolayı okulun içi normalde olduğundan daha kalabalıktı ve Minho burun deliklerinden girip alnını ve tüm başını kaplayan kokunun onu çıldırtacağını düşünüyordu. Resmen ölecekti.

Öğürmemeye çalışarak kendini sıkmaktan dolmuş gözlerini kalabalığın üzerinde gezdirirken sadece tek bir şeyi arıyordu bakışları.

Islak tenlerinin üzerinden yükselen metalik koku, günlerdir yıkanmamış yağlı saçlarının berbat bir şekilde kokması o hariç kimsenin canını sıkmıyor gibiydi.

Minho bugün için eve geri dönmeyi düşünürken bu uzun koridoru geri dönerek pis kokulu domuzların arasından bir kez daha geçmeyi kaldıramayacağını biliyordu. Yine de son bir umut ışığı daha vardı. Günü atlatabilmesi için, en azından öğrenciler derse girene kadar kendini rahatlatabilecek bir şey.

Burnunu kullanmamaya çalıştığı için aralık dudaklarından hızla nefes alıp verirken kollarını birbirine sarmış, kimsenin ona çarpmasına izin vermiyordu. Biri ona dokunduğunda ya da çok yaklaştığında kokuları üzerine siniyordu ve Minho bütün bir gün boyunca eve gidip üzerindeki kıyafetleri yakmamak için kendini zor tutuyordu.

Bu yüzden geniş omuzlarını olabildiğinde içeri bükerek kendine sarıldığında çevik hareketleri onu insan kalabalığından çıkartmaya yetti.

Dışarıdaki gök gürültüsü, gri gökyüzü ve pencerelere vuran yağmur damlalarına karışan gürültüyü silecek bir şeye ihtiyacı vardı. Nefes darlığı geçiren bir astım hastasının çaresizce ilacını araması gibi ağlayacakmış gibi görünen gözleri onu aradı.

Dakikalardır sonsuzmuş gibi görünen koridoru aşmaya çalışması bugün de ona hakkını vermişti, çünkü oradaydı.

Mavi dolapların yanında, bir teli bile ıslanıp bozulmamış saçlarıyla hiç değişmeyen gülümsemesini arkadaşlarına sunarken Minho resmen koşarak yanına ilerledi ve ona olabilecek en yakın yere gitti.