Mühür Tutsağı

~1. Bölüm: Yolculuk~

Her başlangıç yeni kapıları aralar

Başlama tarihleri buraya ☞

Hayat esrarengiz sırlarla dolu. Hayattaki esrarengiz sırlardan biride bence gelecekte yaşayacaklarımız. Gelecekte bizi nelerin beklediğini asla bilemeyiz. Hazırlık yapamayız sadece olacakları bekleyip ne olacağını görüp yaşarız. Gelecekte mutlu mu olucaz? Bir yakınınız mı ölücek? Hastalanacak mıyız?

Ve bunun gibi bir çok soru. Bunları sadece yaşayarak öğrenebiliriz.

Bende şu an böyle bir durumun içindeydim. Kardeşim Yaren ile kafa dağıtmak için Alaska'ya tatil yapmaya gidecez. Aslında sadece o gidecekti ama benimde başımı biraz işten kaldırmam için beni de götürüyor.

Annem ilk başta onun benide götürmesi fikrini çok sevmişti. Ama şu an arkamızdan savaşa gidiyormuşuz gibi ağlıyordu.

Benle babam ellerimizde bavulla BMW i3 model arabama bavulları yüklerken Yaren de anneme bizim orda çok iyi vakit geçireceğimizi, hep arayacağını, hergün fotoğraf atıcağını, gönderdiği yemekleri yiyeceğimizi ve bunun gibi bir sürü şey söylüyordu.

Babamla bavulları son kez düzeltirken " aslında ben kalabilirim anneme yardım ederim." Diye hala gitmemek için son kez dillendim. Babam hafifçe güldü. Bu geziye gitmek istemediğimi en iyi bilenler dendi.

"Eminim annene çok iyi yardım edersin küçük hanım ama annene ben burda yardım ederim sen tatilin tadını çıkar. Böylece işlerden biraz uzaklaşmış olursun. " Ve gitmeme umudum da burda son buldu.

Anneme gitmek istemediğimi söylediğimde reddetmişti Yaren'ede ne kadar gitmek istemediğimi söylemeye çalışsam da bana sürekli orda ne yapacaklarımızı anlatıp durdu. Yani ona daha doğru düzgün bile söyleyememiştim.

Benle babam çok kafa dengiyiz. Küçüklüğümden beri babamla çok iyi anlaşırız. Yaren de annemle çok iyi anlaşır. Çok iyi yemek, örgü, temizlik yapar. Ama ben bunların hiç birini beceremem.

Ama oda evrak, dosya, ticaret, matematik, pazarlık gibi işlerden anlamaz. İkimizi de böyle olması onun annemle benim babamla büyümem. Ben kendime hep babamı idolüm yaptım.

Şu an bu kadar başarılı bir iş insanı olmamın tek sebebi babam. Tamam annemde bağzı konularda bana yardım etti ama babamın yeri ayrı.

Küçükken sıklıkla babamın şirketine gidip babam nasıl iş yapıyor diye izlerdim. Yaren' de benim aksime ya evde annemle yada sokakta oynardı.

Bu yüzden bu tatil benim için çok sıkıcı geçiceğine eminim. Babamsız bir yere gitmeyi sevmiyorum.

İşimiz bitince bagajın kapısını kapatıp annem ve Yaren'in yanına adımladık. Babam annemin ağladığını görüp sıkıntıyla nefes verdi "Aldık başa belayı! Şimdi bir hafta sizin arkanızdan hayıflanır. Demedi deme."

Babamın söylenmelerine karşı kıkırdadım. "Teklifim hâlâ geçerli istiyorsan git-" ben sözümü tamamlamadan kolunu Omzuma koyup beni kendine çekti bunları yaparken yürümeye devam ettik. "Sen beni kafana takma. Baban her şeyin üstesinden gelir. Konu yaşlı bir bunak olsa bile."

Son cümlesini tamamlarken aynı zamanda banada göz kırptı. Bende babama gülümsemeyle karşılık verdim.

Annem ve Yaren kapının önünde son konuşmalarını yapıyorlardı. Benle babamda yanlarında durunca annemin ağlaması şiddetlendi. Daha ben ne olduğunu anlamadan yaran ve beni kendine çekip boğarcasına sarılmaya başladı.

Annemi üzmek istemediğim için onun bana sarılmasına izin verdim. Ama artık nasıl sarılıyorsa nefessiz kalmış gibi hisseddim. Övmek gibi olmasın Kolları bir piton gibi sımsıkı boynuma sarmıştı. Beni serbest bırakması için sol elimle bana sarılan koluna vurdum. Yok azizim bırakacak gibi değil. Bir az daha sarıldık tan sonra bizi bıraktı.