Gözlerimi açtığımda karanlık her yeri ele geçirmiş gibiydi. Sonsuz görünen kumlarla kaplı bir çöldeydim. Tepede güneş tüm sıcaklığıyla parlıyor olmasına karşın her yer karanlık ve hava da buz gibiydi. Sonsuz sayıdaki kum taneleri uçsuz bucaksız çölün üzerinde adeta sönmeye yüz tutmuş ateşin korları gibi parlıyordu ve sıcaktı. Susamış ve aç hissediyordum. Soğuk aniden iliklerime kadar işlemişti. Sanki Güneş, herkese ışığı yeten iyilik timsali, sıcaklığını benden esirgiyordu. Puslu karanlığın içinde şu üç şey de dikkatimi çekmişti; öfkesinden yerinde duramayan bir kaplan, sakin de olsa endişeyle kaplanı izleyen bir köpek ve hüznünden sanki bambaşka bir dünyadaymış gibi hissettiren bir gül. Anlaşılan onlar da ışıktan mahrum ve çaresizdi. Kaplanın öfkesi adeta onu suçlarcasına Güneşe karşıydı. Olanlar karşısında onu suçluyor gibiydi. Köpek mağrurdu. Bir zamanlar ışığından mutluluk duyduğu güneşi kaplana karşı bütün gücüyle savunuyor gibiydi. Son olarak solmaya yüz tutmuş hüzünlü gül ise diğer ikisinden tamamen bağımsızca pişmanlık ve hüzün içinde güneşi seyrediyordu. İçtiği son suyu gözyaşı dökmeye harcamış, ölüme yüz tutmuş, çaresiz bir şekilde sonunu bekliyordu. Ne suçladığı birisi de de canı pahasına savunacağı birisi kalmıştı. Kendi sessiz evreninde son nefesini verip bu kurak çöle veda etmeyi beklerken Güneşin hatıralarına dalıp gitmişti. Geri gelse bile artık Güneşin ona zarar vereceğini bilse de hissettiği bütün hüznüne rağmen tek isteği onu izlemekti. Günler, haftalar, aylar geçti. En sonunda tek ayakta kalan gül olmuştu. Kaplan köpeği, köpek de kaplanı öldürmüş, geriye kalan son şey olan sessiz hüzün her şeye egemen olmuştu. Çok geçmeden gül de arkasına hiçbir kalıntı bırakmadan kaybolacaktı. Ve Güneş hiçbir zaman duyamayacak olsa da sessiz vedası son sözleri olacaktı.
Gün ışığına fazla odaklanmıştım. O günlerde hiç uyumak istemezdim. Şimdi tekrar buradayım ve tekrar uyumak istemiyorum. Seni tekrar bulana kadar, yeniden güzel bir rüyada yaşayana kadar, sen geri dönene kadar.
Buradayım ve yıldızları izliyorum
Güneşin ışığı bana ulaşamasa da
Uzun bir süre daha burada olacağım
Mutlu güzel günlerin gün ışığı
Yeniden üzerime parlayana dek
Hayalini kurduğum ışığın
Belki yansıması bile hayal olsa da artık
Hatırladığım sürece aydınlık kalacağım.
Belki parlamasını hayal ettiğim o ışık,
Yeni bir güneşin
Yeni bir yıldızın
Sıcak ışığı olacaktır kim bilir?
O zamana dek mutlu ol
o zamandan sonra mutlu ol.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kısalar
Random"Söz gümüşse sükût altındır." demişler. Oysa sözünü yitiren insanın ne farkı kalır yitmişten? Altınınız sizin olsun yeter bana sözlerim. Kaçan sözün esefi tüm sükûta bedeldir. Sözün bittiği yerde sükût ancak değerlidir.
