Unicode
🎶 နှလုံးသားရဲ့ ဂီတ 💛
-------- အပိုင်း (၂၁) --------
"ခုနလေးတင် ထွက်သွားတာမဟုတ်လား
ဘာပြောစရာ ကျန်ခဲ့လို့လဲ"
စိုက်ကြည့်ကာ Rainမေးလာတော့
သွေးက ဟန်တစ်ချက်မပျက်ဘဲနဲ့
ပြုံးကာ အသာခေါင်းရမ်းလိုက်ရင်း၊
"ဟင့်အင်း ~ ဘာမှမရှိပါဘူး သွေးက...."
# Dee..#
ထိုစဥ်မှာပင် Rain၏ဖုန်းက တုန်ခါလာပြီး
Rainကခေါ်သူကိုကြည့်ကာ
ချက်ချင်းပင် ကောက်ကိုင်လိုက်တာမို့
သွေးကပြောမည့်စကားအား ရပ်တန့်လိုက်ရသည်။
"အင်း.. ခန့်ပိုင် ပြော "
"........................"
ဖုန်းနားထောင်ရင်း ဒေါသထွက်နေသလို
Rainရဲ့မျက်လုံးတွေက တဖြည်းဖြည်း
ကျဥ်းမြောင်းသွားတော့သည်။
သွေးက ထိုသည်အားမြင်တော့ အသာငြိမ်ကာ
အာရုံစိုက်လို့နားထောင်လိုက်ပေမဲ့
ဘာကိုမှတော့ သဲသဲကွဲကွဲ မကြားရ။
တစ်ခုတည်းသော ကြားလိုက်ရသည့်စကားက
Rainအား မည်သို့လာခဲ့ပါရန် ခန့်ပိုင်
ချိန်းဆိုနေသည့်စကားပင်။
"ငါသိပြီ၊ အခုလာခဲ့မယ်"
ပြောပြီး ဖုန်းချကာ Rain ချက်ချင်းထရပ်တော့
သွေးက Rainလက်မောင်းအား ဆွဲကိုင်ကာ၊
"မောင် အပြင်သွားမလို့လား "
"အင်း..ဟုတ်တယ်၊ အရေးကြီးကိစ္စပေါ်လာလို့
ဒါနဲ့ သွေး ခုန ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ"
"ရတယ်၊ သွေးက အရေးမကြီးဘူး
မောင် သွားစရာရှိရင် သွားလေ၊
ဒီအတိုင်း ထမင်းစားဖော်မရှိလို့
အတူတူစားရအောင်လို့ လာခေါ်ရုံပဲ "
"အွန်း.. ဒါဆိုလည်း မောင် သွားပြီ"
"ဒါနဲ့ မောင် ..အောက်ဆင်းမှာဆိုရင်
သွေးပါ လိုက်ခဲ့လို့ရမလား
သွေးလည်း ထမင်းစားဆင်းမှာပဲဆိုတော့လေ"
Rainကမငြင်းပဲ၊ ခေါင်းညိတ်ပြလာတာမို့
သွေးကပြုံးကာပင် နောက်မှလိုက်လာခဲ့တော့သည်။
.
.
ဓာတ်လှေကားတံခါး တစ်ခါပွင့်တိုင်းမှာ
လည်ပင်းလေးဆန့်လို့
ငေးကြည့်နေတတ်သည့် နယောက
စားပွဲပေါ်မှ ထမင်းဗူးအားလည်း
မကြာခဏပင် ကိုင်ကြည့်နေတတ်သေးသည်။
