සපූ 🌼 Yizhan | Nonfiction (Completed)

22 කොටස

"අමර්ජන්සි පෙශන් කෙනෙක් ඉන්නවා කියලා ඩොක්ටර් මදුමිට ඉක්මනට එන්න කියන්න......."

මගෙ බට්ටා සයුල් ගැන හිත හිත හිටිය මගෙ හිත එක මොහොතකින් දවලා දාන්න ඒ නමට පුලුවන් උනා. Icu එකෙන් එළියට ආව කෙනෙක් එහෙම කැ ගහද්දි, මගෙ ඉහ මොල ඉදන් රත් වෙලා ගියා. මෙච්චර වෙලා සයුල් මල්ලි වෙනුවෙන් ඇඩුව මේ ඇස් වලට ඒ නම නිසා අලුතින් කදුළු එකතු එකතු උනා. 

ඈතින් සර්ජරි කිට් එකක් ඇද ගත්ත ලෙඩි කෙනෙක් ස්ටෙත් එකත් අතින් මිරිකන් මේ පැත්තට දුවන් එද්දි. මම ඒ කෙනා දිහා ඇහි පිහ නොහෙලා බලන් හිටියා. දාන් හිටිය මාක්ස් එක නිසා මට එයාගෙ මුන පෙනුනේ නැ. එත් මම ඒ ඇස් දෙක දිහා කෙලින්ම බලන් හිටියා.

දන්නවද තමන්ව දලා ඈත් කරලා ගිය අම්මව හිනෙන් විතරක් දැකලා ජිවත් උන කෙනෙක්ට අම්මව හැබහින් දැක්කම දැනෙන හැගිම. මුළු ඇගම වෙව්ලුම් කනකොට හදවතට ඉදි කටු අනිනවා වගෙ හැගිමක් දැනෙනවා. දුවලා ගිහින් ඒ පපුවට තුරුල් වෙලා 'ඇයි අම්මේ මාව දලා ගියේ කියලා' අහන්න හිතෙනවා.

පුංචි කාලේ මම බඩගිනි වෙලා අඩනකොට ඔය දෙතනට කිරි එරිලා ගල් උනේ නැද්ද අම්මේ කියලා අහන්න හිතෙනවා. අම්මෙක්ගෙ මුළු ලෝකෙම දරුවෙක් කියලා කියනවනේ. ඉතින් මගෙ අම්මටත් එහෙම වෙන්න ඇතිද.

එයා මෙ පැත්තට දුවන් එද්දි මන් එයා දිහාම බලන් හිටියා. ලගටම එයා ආවම මම නැගිටලා එයාට කතා කරන්න හැදුවත් මට එක බැල්මක්වත් නොදි එයා icu එක ඇතුලට ඉක්මන ගියේ මට එතනදිත් මාව ප්‍රතික්ෂේප උනා වගෙ හැගිමක් දැනෙද්දි. ජිවිතේ පලවෙනි පාරට දැක්ක තමන්ගේ අම්මට වචනයක් කතා කර ගන්න බැරි උන කාල කන්නියෙක් නෙද කියලා මට හිතුනා.

"විහන්ස...... ඇයි බන්..... මල්ලි ගැන් බය වෙන්න එපා ඌට හොද වෙයි....."

"ම්ම්ම්ම්......"

මම කලින් සයුල් මල්ලි ගැන අව්ලින් හිටියත් දැන් මගෙ හිත දුක් වෙන්නෙ මගෙ අම්මා නිසා කියලා කොහොමද බන් මම උබට කියන්නෙ.

"පුතේ ස්කොල ලමයෙක් ඇක්සිඩන්ට් වෙලා අරන් ආවා නේද .... අනේ කොහෙටද අරන් ගියේ කියලා දන්නවද..... දෙයියනේ මගෙ අසරණ පොඩි එකා....."