Kalp Hırsızı

1.Bölüm;Sessizlik

Bugün erkenden hastaneye gittim.Saat 09.00 civarıydı.Riskli bir ameliyatım var bugün saat 10.00'da Hazırlıklara başladık.Ne için bu ameliyat?
Bu hatamın göğüs kaefesinde kırıklar var
o yüzdende biraz endişeliyim...
Hemşire önlüğümün ipini bağlarken eldivenlerini giydim.Yanımda hazırlanan 
Murathan'a baktım.Bana hafifçe gülümsedi ve içeriye girmek için arkasını döndü.İçeriye girmemle yüzüme vuran buz gibi havadan ve içerideki ölüm sessizliğinden dolayı endişelendim.
-Sakin kızım her zamanki gibi sakin-
Ben böyle endişelenirken hastam bana duygusuzca bakıyordu.Hemşireler hastayı uyuşturduklarını ve her şeyin hazır olduğunu söylerken Murathan bana baktı.Gözleri adeta endişelendiğimi anlamış gibi bana sakin olmamı söylüyorlardı.Her şey yolundaydı ta ki bu sese kadar "Hocam hastanın kalbi duruyor!"O an ellerim nedensizce titremeye başladı.7 yıllık meslek hayatımda belki yüzlerce böyle tehlikeli ameliyatlar yaptım ama hiçbirinde elim böyle titrememişti.Murathan bana baktı ve "Naz istersen bana ver.İyi gözükmüyorsun." dedi.Elimdeki neşteri bıraktım.Çünkü hastamın hayatı söz konusuydu geri çekildim.Ellerim ile başımı ellerimin arasına aldım ve derin derin nefes aldım yine aynı şey oluyordu.
kalp atısım hızlanıyor nefes alamıyodum ." Hocam hastanın durumu stabil." dedi. Murathan'a "Ben halledebilirim." dedim.Yerimden çıktı ve ameliyata ben devam ettim...Gözlerim kapanmak için yalvarıyordu "Ece dikişe deva et." dedim.Ameliyathaneden çıkıp ellerimi yıkamaya başladım."Kaç saatt geçti?"dedim." 9 " dedi. Kısa ve öz bir şekilde. Odama gidip kendimi koltuğa atmamla gözlerimin kapanması bir oldu.
Uyandığımda saat 04.45'di.Odadan çıkmak için ayağa kalktım ve kapıya yöneldim.Kapıyı açmamla Murathan ile göz göze geldik."Girmeme izin verecek misin?"diye sordu.-Gıcık-hemen kapının önünden çekildim.İçeriye girdi elinde iki kutu ve kola vardı."Yemek aldım birlikte yeriz."dedi.Dolabı açıp iki tane bardak çıkardım.Masaya oturdum.Kutuyu açtım.Murathan da montunu astı."Neden geldin?"dedim."Canım istedi geldim."dedi.Pis gıcık yemeği yedikten sonra kutuyu ve şişeyi elime aldım ve çöpe atarken "Neden geldin?"diye sorumu tekrarladım."Tamam anlaşılan cevap vermek zorundayım.Sabah kötüydün bende merak ettim."dedi."A ben hastayı unuttum lan!"dedim.Hızla ayağa kalkıp.Elimden tutarak "Ben baktım hemşire de var başında merak etme."dedi."Tamam."diyip saate baktım.Sabah olmuştu."Ben eve geçiyorum."dedim."Ben bırakayım."dedi."Arabam?"dedim. "Doğru."dedi.Birlikte aşağı indik.Arabaya binip evin yolunu tuttum.Eve yetiştiğimde bahçeye doğru yürüdüm.Oda ne kapı açıktı.-Lan düşündüğüm şey olmasın.-Sus be.Eve girdiğimde ev evliğinden çıkmıştı.Hemen polisi aradım.Ardından Murathan'ı."Alo.""Naz!" dedi.Endişeli bir şekilde."Murathan eve hırsız girmiş."dedim."Tamam sakin ol iyi misin?Polisi aradın mı?"diye soruları ar arda sıraladı."İyiyim merak etme polisi de aradım."dedim."Bekle geliyorum."dedi.Telefonu kapattım.Bi süre sonra polisler gelmişti."Eşyalara dokundunuz mu?""Hayır,direk sizi aradım."dedim.Murathan geldi.O heybetli vücuduyla çok yakışıklıydı.-Aşıksın kızım-değilim ya sen sus.Elimden tuttuğu gibi arabanın yanına götürdü."Bin"dedi.Bindim.İnat edemezdim çünkü korkuyordum.Arabaya bindim.Dışarıyı izlerken evin bahçesinden çıkıp hızla geldiğini gördüm.Arabaya bindi.Arabayı çalıştırdı."Nereye ?"dedim."Eve"dedi.
Ukala sesiyle."Neden?"dedim."Evi incelicekler ona kadar bende kalıcaksın."dedi.Başka seçimim yoktu.Anladım dercesine başımı eğdim.Eve yetişmek üzereyken "Kıyafetlerim? Pantolonlarmı yatıcam?"diye sordum."Benimkiler inden giyersin."dedi.Umursamaz pis adı köpek boz ayı."Pantolonlarımla yatarım daha iyi."dedim.Sustu bir şey demedi.Eve çok şükür ki yetiştik.Eve girdik.Anahtarı mutfak tezgahına fırlattı."Yukarda ilk oda senin ikincisi benim. "dedi."Eşofmanlarım?"dedim.Tekrardan.
"Tamam ben almaya gidiyorum inşallah elinin lezzeti vardır."dedi.Evden çıktı koşarak odasına çıktım.Vallah ortaokuldan beri hayalim.Fırsatını bulmuşken bakmadan edemem.Odasına girdim.Kapının tam karşısında çalışma masası ve üstünde benle onun olan tüm fotoğrafları vardı.Ortaokul mezuniyeti,lise mezuniyeti,ünuversite mezuniyeti,buluştuğumuz günlerin fotoğraflarla doluydu.Ben fotoğraf çekinmeyi sevmesem de o çok seviyordu.
Odası çok dağınık ve bildiğimiz erkek odaları gibiydi.Odadan çıktım çünkü eğer gelirse yakalanırdık.Mutfağa indim ve yemek yapmaya başladım.Yemek yapmayı seviyordum.Masayı hazırlarken "Bööö"diye arkamdan korkuttu beni."Allah cezanı versin Murathan ne sessizce arkamdan geliyorsun"dedim.ve omzuna ardınca iki tane vurdum.Kaslarından sinek ısırığı gibi gelebilirdi.Bi anda sırıttı bu sırıtışı bı süre sonra kahkaya döndü."Gülme gebertirim seni gülme."derken.Ona vuruyordum.Her vuruşumda kaçıyordu.Nasıl kaçabiliyorsa en az on kere vurmaya kalktım ama sadece 5'i falan değmiştir.Elimden tuttuğu gibi
beni kendine çekti.Allahım şuan canımı al.Kehribar rengi gözleri ve hafif beyaz teniyle muazzam ötesi gözüküyordu.