Until you. VOLTOOID

33.

Alyssa was net klaar met de afwas en had zich al omgekleed om te vertrekken naar huis. Oh, wat klonk het raar om Farid zijn huis haar huis te noemen. Ze voelde zich daar een vreemde, alsof ze daar niet hoorde en alles dat ze aanraakte probeerde ze steeds terug op zijn plaats te zetten zodat de veranderingen niet opvallend werden want het leek alsof ze daar te gast was. 

'Ik ben klaar, Morad.' Zegt Alyssa terwijl ze wandelt naar Morad haar baas. 'Is goed, Alyssa, je kan vertrekken. Kom je morgen terug?' Alyssa knikt goedkeurend. 'Ik zal er zijn.' In orde, wees voorzichtig buiten.' Alyssa glimlacht zachtjes en wandelt weg. Ze wandelt naar buiten en wilt net haar oortjes insteken, maar meteen vriest ze wanneer ze voor zich kijkt. Haar ogen kon ze niet van hem houden, haar glimlach verdwijnt meteen van haar gezicht en de shock was duidelijk te zien op haar gezicht. 

Junayd? Wat deed Junayd hier?

Alyssa voelt de schaamte in haar opkomen wanneer ze hem ziet wandelen in haar richting. Wie is die vrouw naast hem? Dacht ze steeds. Zijn zus? Nee, dat was zijn zus niet, wie was ze wel? 

Als ze kon zou ze zich onder de grond verstoppen, maar ze liepen naar elkaar toe dus ze moest wel normaal reageren. 

'Hallo Alyssa.' Hoort Alyssa meteen uit Junayd zijn mond wanneer hij haar herkent. Hij glimlacht naar haar alsof er niets aan de hand is. 

'Hey,' Zegt Alyssa ongemakkelijk, ze had liever hem genegeerd dan dat ze hier zou stoppen en hem moest groeten terwijl er iemand anders naast hem staat. 

Ik kijk naar de vrouw naast hem, ze glimlacht naar mij. Wat had ze mooie blauwe ogen. 

'Hey,' Zeg ik tegen de vrouw, het zou maar apart zijn om hem wel te groeten, maar haar dan weer niet. 

'Hey, Aicha.' Ze steekt haar hand uit naar Alyssa en glimlacht breed. Ik groet haar terug en knik ongemakkelijk. 

'Ik heb je lang niet gezien,' Zegt Alyssa met een ongemakkelijke lach. 

'Ah, Aicha, dit is Alyssa, ze was mijn assistent.' Oh, wauw, wat cringe zeg. 

'Oh, leuk, ik ben nu zijn assistent.' Zegt Aicha. Wat? Het leek alsof er trillingen door mijn oren heen gingen. Neemt hij dan enkel vrouwen aan als assistent of wat? Wat doen zij dan hier samen? Junayd zou nu al klaar zijn met werken. 

'Oh, leuk- veel succes.' Zou ik zeggen.' 

'Ga je ergens heen?' Vraagt Junayd aan Alyssa. 

'Ja, naar huis, ik-' Ik kijk op mijn horloge omdat ik hem de indruk wil geven dat ik eigenlijk geen tijd heb om hier langer te blijven, terwijl ik de hele dag heb, ik heb uren op overschot, ik heb tijd op overschot, ik ben altijd alleen thuis, ik heb uren niets te doen, maar daar hoeft hij niets van te weten. 

'Ik heb niet echt tijd.' 

'Oke, geen probleem, veel succes nog en doe de groeten aan Farid.' Zegt Junayd met een glimlach, ik voel een opgepropt gevoel alsof ik hier echt niet hoor te staan, alsof ik- ugh, ik kon wel huilen. 

'Kom schat we vertrekken.' En op dat moment voel ik mijn hart neerzakken. De neerzinking die ik voelde liet me helemaal bevroren achter. Junayd nam de hand van de vrouw en wandelt voorbij mij alsof ik maar een obstakel op zijn weg was, alsof wij nooit iets voor jaren gehad hebben. Mijn ogen vullen zich meteen, heb ik dat goed gehoord? Heb ik hem goed gehoord? Heb ik goed gezien wat ik zie? Nam hij nu haar hand? 

Haar tranen rollen over haar wangen. Alyssa draaide zich om om terug te kijken naar hun. Ze ziet hoe Junayd en Aicha hand in hand wegwandelen. Ze ziet hen lachen en praten. Alyssa brengt meteen haar hand naar haar mond om haar gehuil te doen dempen. Heeft hij een ander? heeft hij zo snel een andere gevonden? Kon hij haar zo snel vergeten? Was het dan zo simpel voor hem? 

Alyssa wandelt snel weg, al huilend wandelt ze weg. De pijn die ze voelde, het verdriet die ze voelde kon ze niet verwoorden. Alyssa begint te rennen, ze rent zo snel als ze kan naar huis, ze wilt niemand zien en hoopt dat niemand haar ziet. 

Ze steekt al huilend de sleutel in de deur en wandelt naar binnen. Ze gooit haar spullen op de grond en laat zichzelf neervallen. Ze maakt zichzelf zo klein mogelijk en kan niet stoppen met het huilen. 

Nu wist ze het zeker, nu begon ze het pas te beseffen, het was gedaan alles was gedaan. Alles waarvoor ze ooit werkte, alles waarvan ze ooit droomde was voorbij, hij had alles van haar afgenomen. Het leek alsof haar handen dicht gebonden waren, alsof hij haar op iedere manier kon vernielen. En zij? Ze was bang, bang om alles tot een minimale punt te verliezen. Ze kon enkel haarzelf de schuld geven, ze kon enkel zichzelf hiervoor verwijten. Wat als ze niet gewoon wachtte aan het stoplicht? Wat als ze niet gewoon de verzekeringspapieren invulde? Wat als ze gewoon niet loog? Wat als ze niet gewoon om Junayd zijn hulp vroeg? 

Daar zat ze op de grond, op haar knieën een klein bolletje die aan het huilen is en haar handen tegen haar borstkast hield om de pijn in haar hart te verminderen.