Until you. VOLTOOID

36.

Het was weer de volgende ochtend. En het leek ernaar dat Farid niet naast haar is komen slapen, het bed zag er langs zijn kant er normaal uit. Alyssa blijft stil wanneer ze gekrijs hoort. Dat waren kinderstemmen? Ze drukt zich meteen recht uit het bed en loopt naar het raam in haar kamer. Ze opent het raam en wandelt de balkon op en meteen ziet Alyssa haar broertjes en die van Farid. Ze kijkt hoe ze met een Nerf pistool op elkaar aan het schieten zijn. Alyssa ziet Farid met de grootste Nerf-pistool die ze zich kon inbeelden. Vanwaar heeft hij die pistolen weer gehaald? 

Alyssa loopt snel terug naar binnen. Ze frist zich heel snel op en zoekt snel een gemakkelijke outfit. Ze neemt gewoon een legging en een shirt en houdt haar haren in een knot. Ze rent snel de trappen af en rent naar de tuin. 

Meteen voelt Alyssa een Nerf-kogel tegen haar borstkast, wat konden die pijn doen, dacht ze. 

'Hééé, sinds wanneer zijn jullie hier?' Glimlacht Alyssa breed. Meteen rennen de jongetjes allemaal naar haar, ze grijpen haar in een omhelzing. 

'Onkel Farid heeft ons gehaald.' Lachen de jongens. 'Maar- maar jullie hebben school.' Ik kijk meteen naar Farid en zie hem ook glimlachen. 'Farid, mijn broertjes gaan naar school, ze hebben school.' 

'Ik denk dat een dag geen kwaad kan, of niet boys?' 

'Alyssa, het is echt niet erg, één keer is echt niet erg.' 'Nee, tuurlijk niet, jullie vinden school toch niet belangrijk.' Meteen beginnen ze te lachen. 

'En jullie kleine jongens moeten jullie niet naar school?' 

De broertjes van Farid lachen ook. 'Vandaag niet, vandaag mogen we hier blijven slapen en spelen van Farid.' Ik kijk meteen naar Farid. 

'Blijven ze slapen?' 

'Als je een hekel hebt aan kinderen zal ik ze wel naar huis brengen.' 

'Nee- nee- nee- nee helemaal niet, dit- dit is perfect.' Glimlach ik en ik kijk meteen naar de kleintjes. 

'Goed- super, dan mogen jullie blijven slapen, ik maak wel een leuke slaapplek voor jullie. Jullie mogen mij wel helpen.' 

'Er zijn genoeg kamers, ze kunnen bijna allemaal apart slapen.' zegt Farid. 'Nee, dat is saai, ik heb een leuker idee, maar dat is voor later. Hebben jullie al gegeten?' Verandert Alyssa van onderwerp. 

'Farid zei dat we gingen eten als je wakker werd.' Ik kijk weer naar Farid en zie een kleine bescheidde glimlach op zijn gezicht. 

'Ik dacht dat het misschien gezelliger zou zijn als we met z'n alle zouden gaan eten?' Ik knik meteen goedkeurend. 

'Euhm- ja- ja tuurlijk.' Glimlach ik. 'Ik ga dan misschien beter iets anders aantrekken en ik kom er dan aan.' 

'Neem je tijd, wij kunnen nog even verder spelen.' 

Farid laat zijn wapen en rent dieper de tuin in. 

'Op jullie plaatsen jongens!' Roept Farid zo luid hij kan. De jongens roepen meteen allemaal, Alyssa ziet hoe ze in alle chaos wegrennen en elkaar duwen en af en toe bukken naar een kogel die ze in hun broekzak steken. Ik glimlach zachtjes naar het zicht, zo gelukkig heb ik mijn broertjes nog nooit eerder gezien, het was alsof hun geluk altijd onderdrukt werd, alsof hun glimlach altijd met beperkte mate werd vertoont. De manier hoe ze schreeuwde, ik heb hen nog nooit zo kunnen horen schreeuwen in de tuin. Ik heb nog nooit gedacht dat ze ooit een moment in hun jeugd zouden herinneren die even mooi zou zijn als deze dag. 

Ik voel meteen weer een kogel tegen mijn schouder, ik kijk meteen op en zoek naar de ogen die mij zouden aankijken. En meteen zie ik een glimlach op Farid zijn gezicht.