SŁUŻĄCA DIABŁA (Bracia Marchetti #1) (18+) ZOSTANIE WYDANA

2. Kopciuszek Camorry

Dwa lata wcześniej

Gina Rinaldi była jedyną rodzoną córką Leonardo Rinaldiego, bossa camorry. Camorra i famiglia od lat walczyły ze sobą o władzę na Sycylii. Z tego powodu ojciec Giny robił wszystko co w jego mocy, by konsekwencje jego wyborów jej nie dosięgnęły. Za mrokiem i złem ukrywał to co kochał najbardziej. Nie pozwolił nikomu zbliżyć się do swojej ukochanej córki, przygotowując ją jednak do pełnienia funkcji bossa. Gina była niezwykła. Młoda, piękna i niesamowicie delikatna. Jej blada skóra była nieskazitelna, nieskalana ranami czy otarciami powstałymi w walce a włosy mieniły się złotem. 

Kobieta mimo, iż znała swoje przeznaczenie, nie chciała poświęcić swojego życia Camorrze. Póki ojciec żył nie miała możliwości się mu przeciwstawić, lecz po jego śmierci sprawa nie była już taka prosta. Miała tylko jego. Matka zmarła podczas porodu, a gdy dziewczynka miała zaledwie osiem lat, jej ojciec ożenił się ponownie przysposabiając dwie córki. Razem z macochą, Klarą zamieszkały w posiadłości kradnąc całą uwagę społeczeństwa. 

Gina wtapiając się w tło pozostawała dla większości osób anonimowa. Zajmowała się domem, gotowała i uczyła się języków. Młoda Renaldi w wieku dwudziestu sześciu lat władała pięcioma językami i posługiwała się wszystkimi rodzajami broni, choć zdecydowanie najbardziej lubiła swoje kuchenne tasaki. Leonardo przez całe życie córki ukrywał ją w domu za kuchennym fartuszkiem. Podczas przyjęć była obecna, lecz nie jako jego następczyni a służąca.

 Dzięki temu świadomemu posunięciu była świadkiem plotek, pomówień i powierniczką sekretów. Wiedziała o camorrze i famigli więcej niż chciałaby wiedzieć, co dawało jej przewagę nad wrogiem, bo nikt nie miał pojęcia o jej istnieniu. A przecież nikt nie będzie obawiał się drobnej głupiutkiej służącej.

Pewnego deszczowego sierpniowego dnia podczas przygotowań do kolacji przeszedł ją niespokojny dreszcz. Przeczucie, którego nie chciała słuchać, bo wiedziała co może oznaczać. I miała rację. Tego dnia zginął jej ojciec a ona miała zostać jego następczynią. 

Gina wiedziała, że camorra nie jest jej przeznaczeniem a przekleństwem. Przekleństwem, z którym się urodziła. Musiała to zrobić. Porzucić swój dom i poszukać szczęścia z dala od macek camorry. Była zbyt krucha, by stać na jej czele i każdego dnia martwić się o to co przyniesie dla niej nowy dzień. Bała się jutra, jakby miało ono w ogóle nie nadejść. Postanowiła, że zrobi wszystko, by oszukać przeznaczenie i żyć jako ktoś zupełnie inny, w spokoju i ciszy, którą tak ceniła. 

Rok po śmierci ojca, chwytając się każdej możliwej pracy trafiła z polecenia jednego z żołnierzy famigli do domu Dazio Rizziego. Mężczyzna szukał pomocy domowej. Kogoś kto kilka razy w tygodniu zrobi pranie i posprząta jego okazały dom, czasem coś ugotuje. Dazio nie miał matki, żony ani dziewczyny, która mogłaby zająć się jego posiadłością, gdy on wypełniał obowiązki consigliere famigli, o czym Gina dowiedziała się zupełnie przypadkiem pół roku później. 

Z początku chciała zrezygnować z posady. Nie czuła się komfortowo czując na karku każdego dnia oddech człowieka, który powinien być jej największym wrogiem. Dopiero z czasem nauczyła się odpuszczać. Wiedziała, że aby żyć musi umieć wtapiać się w otoczenie jak kameleon. Dopiero wtedy będzie mogła spojrzeć za siebie bez strachu i tej pieprzonej niepewności, którą czuła każdego dnia.

Dwa lata później

- Gemma! Słyszysz co do ciebie mówię? - spytał zdenerwowany Dazio.

W odmętach myśli Gina starała się odnaleźć wspomnienia słów, które jeszcze chwilę wcześniej opuściły usta jej pracodawcy. Adalberto Fontana siedział przy wyspie kuchennej popijając podwójne espresso. Był przyjacielem Dazio i jednocześnie bardzo częstym gościem w domu Rizziego. Zerkał spod nowego numeru gazety na dziewczynę, która mieszała jajecznicę. Postawiła przed sobą szklankę i nalała soku pomarańczowego. Razem z tostami, kiełbaskami i jajkami ustawiła ją na dużej złotej tacy, którą zaniosła swojemu pracodawcy i jednocześnie przyjacielowi.