Evenbeeld part I (voltooid)

Hoofdstuk 29

In stilte lopen we met zijn vieren naast elkaar. Ik heb geen zin om te praten en loop in de hoop dat ik iets voel waardoor we kunnen gaan zoeken. Max onderbreekt de stilte door mij een duwtje te geven. 

"Max, wat the f-.." begin ik en blijf kwaad staan. Mijn vader en Opa Chris lopen door en laten ons even met rust. "Je moet je focussen, Al. Als we zo blijven doorlopen zijn we hier vandaag voor niets bezig. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik wil graag mijn broer en beste vriend terug." onderbreekt Max me en haalt zijn handen door zijn haar. Ik zucht en haal mijn schouders op "Ik probeer het, maar ik voel gewoon niets. Het is net alsof al mijn kracht uit mij is verdwenen en ik ben zo ontzettend moe." 

Max zet me neer op een trapje voor een huis en komt naast me zitten. "Hoe bedoel je je voelt gewoon niets?" hij pakt mijn hand vast. "Ik weet het niet, maar het is gewoon een gevoel van leegte. Net alsof alles uit me is gestroomd, na..." 

"Na wat?" Max kijkt me doordringend aan. "Ehm.. jij zoende mij en dat is verwarrend, daarbij komt dat Leah me toesprak dat ik nooit een keuze hoef te maken tussen jou en Ian, want die keuze is niet nodig, want het enige wat ik met mijn leven kan is de vrede bewaren en zorgen dat mijn kracht zodanig sterk blijft om deze rotzooi op te lossen." 

Max neemt me op "Je hoeft geen keuze te maken tussen mij en Ian. Nou ja, ik weet wat ik voor je voel en dat weet je ook. Ik weet dat je ook voor Ian gevoelens hebt, maar laat alsjeblieft je niet weerhouden om verliefd te worden op iemand, omdat Leah dat zegt. Dat je nou zoveel kracht hebt is nou eenmaal zo en deze kracht kun je gebruiken om de vrede te creëren van Leah, maar ook van mijn vader. Ik wil hiermee zeggen cijfer jezelf niet weg voor een hoger doel. Je bent ook maar een mens en dat betekend dat jij ook moet kunnen leven." zijn hand wrijft over mijn rug en zucht "Ik heb het in ieder geval geprobeerd, maar de keuze is aan jou." hij staat op om zich weer bij mijn groep te voegen. 

Ik voel de tranen op komen en kijk Max na. Dan kijk ik naar de straat waar Max in loopt en roep: "Max, wacht even! Niet daar naartoe lopen." Max draait zich om en schrikt van mijn reactie. 

"Maar, je vader en mijn opa zijn daar heen gegaan." zegt Max als ik naar hem toe loop. Ik knik en twijfel. De straat ziet er precies zo uit als de doodlopende straat. "Bel Deflo en Levien op en laat ze met de groep van Bo en mijn moeder hierheen komen. Dan gaan we de straat in. Als mijn gevoel klopt is dit de straat waar ik vannacht in mijn droom ben geweest." Max doet wat ik zeg en belt ze op. Ik loop in tussen tijd de straat in en zoek mijn vader en Opa. De straat is compleet verlaten en hij loopt in een kronkel, dus ik loop door de bocht en sta aan de grond vast genageld.

"Al, waarom wacht je niet op me? Wat doe je?" Max komt bij me staan en schud me heen en weer, maar ik reageer niet. Voor me zie ik de drie deuren en een gat in de grond wat lijkt op een trap. Automatisch loop ik naar het einde van de straat. 

"Al hoor je me wel? Wat ben je aan het doen? Waar zijn je vader en mijn opa?" Max gaat voor me staan en blokkeert mijn zicht. Ik duw hem met volle kracht opzij en loop door richting het gat. Max valt ondertussen neer tegen de muur. Ik loop de trap af naar beneden en zie dat er inderdaad geen deur is. Ik draai me om en voel de grond onder me wegschuiven. Ik schrik op mijn trance, maar besef dat het te laat is. Ik schreeuw en val naar beneden. Alles wordt zwart om me heen en dan val ik met mijn schouder op iets hards. Ik voel mijn schouder knarsen en als ik op wil staan schreeuw ik het uit van de pijn. 

In de verte hoor ik gelach en loop, terwijl ik mijn bezeerde arm naast mij voel slingeren op het geluid af. 

"Waar is ze? Frans? Waarom zijn jullie hier en niet Al?" hoor ik een bekende stem zeggen.

"Ze is bij Max. Waar ze behoort te zijn, veilig van jou." zegt mijn vader.

"Alsof ze ooit veilig was bij Max. Jullie weten echt niet wat er aan de hand is hé?" 

"Nee, maar als je ons dat even wil vertellen. Dan zijn wij ook op de hoogte, Ian." zegt Opa Chris.

Ian?  ik loop de ruimte in waar de stemmen zich bevinden en tref daar mijn vader, opa Chris en Ian geketend aan de muur. 

"Al, je had hier niet moeten komen..." zegt mijn vader. "Jawel, maar hoe komt het dat jullie vast zitten? Kom laat me jullie helpen."

Een hysterische lach dringt door in de ruimte en ik draai me om en sta oog in oog met Leah. Ik schrik en loop richting de uitgang, maar daar wordt deze tegen gehouden door een onbekende man, welke mij enigszins bekend voor komt. De andere uitgang wordt afgeschermd door een vrouw welke ik eerder heb gezien en herken als de moeder van Ian en Max. 

"Eindelijk, mijn kleine meid. Daar ben je dan." zegt Leah met een fluwelen stem en klapt in haar handen. Ik voel de kracht in haar stem die door de ruimte echot.