Adını gözlerinden, soyadını ruhundan almış bir kızın hikayesi...
Gece Tutsak derslerinde oldukça başarılı, iyi bir üniversite kazanmak hayaliyle yanıp tutuşan, asosyal bir genç kız. Okul hayatının son yılını başka bir lisede bitirmek ona her ne kada...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🪶
İyilik. Nasıl bir kavram ki bu? Bir insan neyi yaparsa iyi olur? Annem bana evinde yer açtı, iyi birisi olduğunu düşünüyor. Ama Ceyran abla bana annelik yaptı, iyi birisi. Babam bana hem baba hem anne oldu, iyi birisi. Zehra ablaya bu iki haftada annemden daha çok alışdım, beni mutlu etti, iyi birisi. Nilda beni arkadaş grubuna karşı savundu, daha yeni tanıdığım birisini gözümde hemen iyiliğe yükseltemem, iyilik yaptığını düşünüyorum. İşte annemin farkı tam olarak da bu. Bir insan yaptığı davranışın iyi olup olmadığını anlamak için onun bıraktığı etkiye bakmalıdır. Ceyran abla, babam, Zehra ablayla sevgiyi ve şefkati öğrendim. Nilda'nın da beni etkilediği apaçık. Fakat annem... İyilik yaptığını düşünüyor ola bilir fakat destek değil de köstek oluyor. Onun suratını görmek altı yaşıma acı veriyor.
Çocuklarını terkeden anneler iyi birisi değildir.
Gözlerimi kırpıştırarak elimdeki kağıt parçasına bir kez daha baktım. Doğru görüyordum, notta "DİKKAT ET" yazıyordu. Ve yarım not olduğu belliydi. Bir kısmı yırtılmıştı. Avuçlarımın içi terlemeye başlamıştı. Yumruklarımı da sıktığım için kağıt avuçlarımın arasında eziliyordu. Bu yüzden sıktığım yumruklarımı açtım ve öne eğilerek kağıdı önümdeki sehpanın üzerien koydum. Geriye sindiğimde başımı arkaya yasladım ve gözlerimi kapattım.
Bu da neyin nesiydi? Kim göndermiş olabilirdi ki? Bana mı gönderildi, ne kastediliyor, nasıl buraya bırakıldı?.. gibi sorularla doluydu kafamın içi.
Aslında o kadar yorgundum ki, bir an önce kendimi yatağa atıp uyumak istediğimden umursamayıp yarın düşünmeye karar verdim. Yoksa kafama takacağımı biliyordum.
Koltuktan kalkıp sevpanın üzerinden kağıdı da aldıktan sonra başımı sıvazlayarak yukarıya yani odama çıktım. Merdivenleri aşmak bir çölü aşmaktan farksızdı. Başım çatlıyordu. Sanki kafamın içinde filler koşturuyordu. Bütün bunları düşünerek - beynim bir saniye bile olsun birşeyleri düşünmeğe ara vermiyordu - sonunda odamın kapısına varmıştım. Kapıyı açıp içeriye girdiğimde beni dağınık bir oda karşıladı. "Aynı zihnime benziyor," diye mırıldandım belli belirsiz. Yavaş adımlarla yatağa yanaştım ve kendimi sırtüstü yatağa attım. Bütün endişelerimi de geride bırakırken dakikalardır kapanmamak için zor duran göz kapaklarımı serbest bıraktım.
🪶
Uykumun en derin katlarındayken birden duymaya alışık olduğum o lanet olası alarm sesi çalmaya başladı. Gözüm kapalı bir şekilde elimi komodinin üzerinde gezdirerek telefonumu bulup alarmı kapattım. Rahat pozisyon alıp tekrardan uyuyacaktım ki, alarm yine çalmaya başladı. İlk seferden almayacağımın farkında olduğum için hep 2,3 kere koyardım. Artık sese hiç tahammül edemiyordum!
