Memories you won't forget

~21~

Ik open mijn ogen en zie dat Liam recht boven mijn gezicht hangt. "Opstaan slaapkop." Zegt hij glimlachend. "Heb ik geslapen?" Liam knikt. "Hoe lang?" "Een uurtje of twee." Ik probeer op te staan maar mijn hoofd en benen voelen zo zwaar aan dat ik meteen weer in elkaar zak. "Hé, je moet je er echt over heen zetten. Straks blijft je mond zo staan en kun je niet meer lachen!" Zegt Liam. Hij probeert grappig te zijn, maar ik kon er helemaal niet om lachen. "Hou er over op, Liam." Zeg ik boos. Ik wil weglopen, tot dat er plotseling een stuk papier in mijn gezicht beland. Ik raap het voorzichtig op en lees de tekst die er op staat.

"Lieve Lou.

Het spijt me zo, het spijt me dat ik je hier heb achtergelaten. Het was niet mijn bedoeling om jou pijn te doen. Ik heb je dagboek gelezen. Alle dingen die er over mij in stonden... Ik moest er van huilen. Ik realiseerde me dat ik je zo ontzettend veel pijn heb gedaan en dat is nooit mijn bedoeling geweest. Ik zie jou elke dag, huilend op je kamer, ik zie jou hetzelfde doen als ik deed bij mezelf. Maar je moet weten, jij verdient dit niet... Asjeblieft... Je moet sterk zijn. Voor mij. Je mag niet opgeven. Het mag niet zo ver komen als het bij mij kwam. Ik hou zo verschrikkelijk veel van je. Het doet zo veel pijn om jou pijn te zien lijden. Keep fighting, 'cause you are strong. You're my angel. And I love you. Good bye, Louis. Ik zie je in de hemel, als jouw tijd ook gekomen is.

Harry."

Ben ik gek geworden? Lees ik dit wel goed? Hoe kan dit blaadje 'toevallig' in mijn gezicht belanden? Het is vast een domme grap van Zayn of Niall, aangezien hun er geen moeite mee hebben dat Harry er niet meer is. Vooral Zayn, die opvallend vaak vrolijk is de laatste tijd.

Ik zit als een stuk chagrijn in dr auto naast Liam, terwijl ik mijn oortjes onopvallend in mijn oren stop. Liam vertelt vanalles tegen me, maar ik wil het allemaal niet horen.

"It tells me I'm a freak,

drains me

the monster inside of me

freak,

save me

the enemy is inside of me."

De tekst van het liedje maakt me aan het huilen. Precies het zelfde als bij Harry gebeurde, gebeurt nu ook met mij.

"Louis." Liam knipt met zijn vingers voor mijn ogen en ik schrik op uit mijn gedachten. "Wat zei je?" Zeg ik, alsof er niets aan de hand is. "Ik vroeg hoe het ging bij de psycholoog." "Hmmm." Was het enige dat er uit mijn mond kwam. Hoe moet je zoiets nou uitleggen hoe het ging. Die vrouw vertelde gewoon precies hetzelfde als bij de eerste afspraak, samen met Zayn en Niall er bij. "Wat zei ze allemaal?" "Gewoon." Antwoord ik kortaf. "Gewoon?" "Gewoon dat ik me er overheen moest zetten. Dat gene wat jij me al duizend keer verteld hebt."

Als we thuis komen, spring ik de auto uit en ren naar binnen, zonder een gedag te zeggen tegen Liam. Het boeide me allemaal niet meer wat hij deed of wou doen, niks helpt. Ik smijt de huissleutel op het aanrecht en loop direct door naar mijn kamer, waar ik op mijn bed ga zitten. Mijn handen had ik voor mijn ogen geslagen. Niks. Ik wilde huilen, maaf alle tranen waren op. Ik pakte een pakje sigaretten tevoorschijn, en stak er eentje aan. Het gaf een kalmerend gevoel. Net als het gevoel dat ik krijg als ik sneeën maak op mijn lichaam. Ik was toch niet goed genoeg.