wanne be yours

pilot-Come Here

Stefan Salvatore dwaalde door de duistere gangen van het landhuis van de Mikaelsons, zijn gedachten gevuld met een mix van vastberadenheid en zorg. Klaus, de eeuwenoude en onvoorspelbare hybrid, had hem uitgenodigd voor een privégesprek. Hoewel Stefan wist dat het een riskante zet was om de uitnodiging van zijn vijand te aanvaarden, kon hij de drang om antwoorden te krijgen niet weerstaan.

Hij vond Klaus in een weelderige kamer, omringd door kaarslicht en schaduwen. De hybrid leek ontspannen, maar er was altijd een onmiskenbare dreiging in zijn aanwezigheid. Stefan stond stil bij de deuropening, zijn spieren gespannen terwijl hij Klaus in de gaten hield.

"Stefan," begroette Klaus hem met een grijns. "Bedankt dat je gekomen bent. Ik weet dat het niet makkelijk is voor je om mijn uitnodiging te aanvaarden."

Stefan hield zijn blik strak op Klaus gericht. "Wat wil je van me, Klaus?"

Klaus stond op en liep naar Stefan toe, zijn ogen flonkerend met een mengeling van nieuwsgierigheid en berekening. "Ik wil gewoon een gesprek, Stefan. Man tot man, als het ware."

Stefan snoof minachtend. "Je bent geen man, Klaus. Je bent een monster."

Klaus' grijns verdween niet. "Misschien. Maar jij en ik, we hebben meer gemeen dan je zou willen toegeven."

Stefan voelde zijn bloed koken bij de suggestie. "Ik ben niet zoals jij. Ik heb nog steeds een hart."

Klaus kwam dichterbij, zijn aanwezigheid overweldigend. "Is dat zo, Stefan? Of is dat slechts een illusie die je jezelf hebt wijsgemaakt om de pijn te verzachten?"

Stefan wist dat hij moest vertrekken, dat hij zichzelf niet langer aan Klaus' manipulaties moest blootstellen. Maar iets in de woorden van Klaus trok hem naar binnen, een verlangen naar waarheid, zelfs als die waarheid ondraaglijk zou zijn.

"Wat wil je dan dat ik doe?" vroeg Stefan, zijn stem nauwelijks meer dan een gefluister in de schemering.

Klaus' glimlach was zelfvoldaan. "Ik wil dat je me vertrouwt, Stefan. Ik wil dat je ziet dat onze band sterker is dan je ooit hebt kunnen voorstellen."

Stefan's ogen vernauwden zich. "Wat bedoel je?"

Klaus legde zijn hand op Stefans schouder, een gebaar van intimiteit dat Stefan onverwacht liet sidderen. "Ik bedoel dat we verbonden zijn, jij en ik. Op een manier die dieper gaat dan bloed."

Stefan voelde een golf van verwarring en angst door hem heen gaan. "Wat bedoel je met verbonden?"

Klaus' glimlach werd zachter, bijna vertederd. "Ik bedoel dat we zielsverwanten zijn, Stefan. Twee kanten van dezelfde medaille. We zijn voorbestemd om elkaar te vinden, om elkaar te begrijpen, zelfs als de wereld om ons heen dat niet kan."

Stefan wankelde onder de impact van Klaus' woorden. Het idee dat hij en Klaus op de een of andere manier bestemd waren om elkaar te vinden, om elkaar te begrijpen, voelde tegelijkertijd angstaanjagend en verleidelijk.

"Je liegt," fluisterde Stefan, maar zijn stem was niet zo overtuigend als hij had gehoopt.

Klaus schudde zijn hoofd. "Ik lieg niet, Stefan. Voel je het niet? De aantrekkingskracht tussen ons, de onverklaarbare band die ons samenbrengt, zelfs in onze bitterste momenten."

Stefan voelde zijn hart bonzen in zijn borstkas, een oerinstinct dat hem vertelde om weg te rennen, om zichzelf te beschermen tegen de gevaren van Klaus' invloed. Maar een ander deel van hem, een deel dat hij niet kon negeren, fluisterde dat Klaus gelijk had, dat er een kracht was tussen hen die hij niet kon ontkennen.

Hij keek Klaus recht in de ogen, zijn ademhaling onregelmatig. "Wat wil je dat ik doe, Klaus?"

Klaus' glimlach was triomfantelijk. "Ik wil dat je me vertrouwt, Stefan. Dat je inziet dat we samen sterker zijn dan apart. Dat we een team kunnen vormen, niet alleen om onze vijanden te verslaan, maar ook om onszelf te vinden."

Stefan wist dat hij een keuze moest maken, een keuze die zijn lot zou bepalen op manieren die hij zich niet eens kon voorstellen. Maar terwijl hij Klaus aankeek, zag hij niet langer alleen zijn vijand, maar ook een bondgenoot, een metgezel in de duisternis.

Hij stak zijn hand uit naar Klaus, een gebaar van overgave en vertrouwen. "Ik vertrouw je, Klaus. Laten we samenwerken."

En in dat moment, in de duisternis van de kamer, voelde Stefan een band tussen hen ontstaan, een band die sterker was dan bloed, sterker dan tijd, een band die hun lot voor altijd zou veranderen.

Terwijl Stefan zijn hand uitstrekte naar Klaus, voelde hij een golf van elektriciteit tussen hen door stromen, een teken van de kracht van hun verbinding. Klaus greep Stefans hand stevig vast, een glimlach van triomf speelde om zijn lippen terwijl hij Stefan naar zich toe trok.

"We zullen samen grootse dingen bereiken, Stefan," fluisterde Klaus, zijn stem doordrongen van oprechte opwinding. "Samen zullen we onze vijanden verpletteren en onze toekomst beheersen."

Stefan's hart bonsde in zijn borstkas terwijl hij Klaus aankeek, een mix van angst en opwinding in zijn aderen. Hij wist dat hij een onomkeerbare weg insloeg, maar op de een of andere manier voelde het alsof dit de juiste keuze was, alsof hij eindelijk zijn ware bestemming had gevonden.

Samen verlieten ze de duistere kamer, hun stappen synchroon terwijl ze de gangen van het landhuis van de Mikaelsons doorkruisten. Klaus leidde Stefan naar een weelderige zitkamer, waar ze zich neerlieten op de comfortabele sofa's, omringd door de schaduwen van de nacht.

"We hebben een doel nodig, Stefan," verklaarde Klaus, zijn ogen glinsterend met vastberadenheid. "Een doel dat ons verenigt, dat ons leidt naar onze ware kracht."

Stefan knikte langzaam, zijn gedachten snelwerkend terwijl hij probeerde te bedenken wat hun volgende stap zou kunnen zijn. "Misschien moeten we ons richten op onze vijanden. Op degenen die ons willen vernietigen."

Klaus' grijns werd breder. "Een uitstekend idee, Stefan. Laten we onze krachten bundelen en onze vijanden confronteren, met de zekerheid dat we onoverwinnelijk zijn als één."

Stefan voelde een golf van vastberadenheid door hem heen gaan, een hernieuwde energie die hem vervulde met een gevoel van doel en richting. Samen met Klaus aan zijn zijde voelde hij zich sterker dan ooit tevoren, klaar om elke uitdaging aan te gaan die op hun pad zou komen.

En terwijl de nacht vorderde en hun plannen vorm begonnen te krijgen, voelde Stefan een ander, intenser verlangen opborrelen, een verlangen dat niet langer genegeerd kon worden. Hij keek Klaus aan, zijn ogen vol van onuitgesproken verlangen, en zonder aarzeling boog hij zich naar voren en drukte zijn lippen op die van Klaus.

Het was een kus vol passie en verlangen, een bevestiging van hun verbondenheid op een manier die woorden niet konden uitdrukken. En terwijl ze elkaar omarmden in de duisternis van de nacht, voelden ze de kracht van hun liefde groeien, een kracht die hen onoverwinnelijk maakte in de strijd die voor hen lag.