ÖLÜM ÇIĞLIKLARI

"Sessizliğini dinle çok şey anlatıyor."

Sevgili okurlarım yeniden merhabaa:) bu ikinci kitabım ve sanırım tüm duyguları tadacağım bir kitap olucak,Bu kitabı yazarken hickimseden yardım almadım çünkü birşeyler benim başarımla olsun istiyorum,herkese inat kendi ayaklarımın üstünde durabilecegimi kanıtlamak istiyorum ve bu yolda sizlere ihtiyacım var. Ben biliyorum ki bu yolda siz dostlarımdan başka hickimsem olmıycak, Bu yolda birtek benim sizlere ihtiyacım yok küçük Ayanın'da sizlere ihtiyacı var ve ben biliyorum ki bizi yalnız bırakmıycaksınıız ben daha fazla uzatmak istemiyorum ve sözü küçük kız çocuğu Defne AYAN'a bırakmak istiyorum:) umarım kitabı begenirsiniz iyi okumalar dilerim sizleri çok seviyorum,sevgilerimle...♡

"ÖLÜM ÇIĞLIKLARI"

Küçük ayakları onu daha fazla taşıyamıyordu, attığı her adımda sanki yerin yedi kat altına gömülüyordu, kesik kesik aldığı nefesleri cok fazla ses çıkartıyordu küçük el parmakları buz gibiydi ne zaman korksa ve strese girse elleri ve ayakları buz kesiliyordu,bazen ayaklarının altında sıvı birşeyler hissediyordu ve burnunu cok kötü bir koku ele geçiriyordu ve bir çığlık sesi daha yükseldiğinde ölüm çığlığı olduğunu biliyordu daha fazla dayanamayıp kendini bir duvarın kenarına bıraktı duvara sürtünerek aşağı doğru kaydı ve kalçası yerle buluştu. Bu aldığı kokular kan kokusuydu ve her geçen dakika dahada artıyordu, midesinin bulandığını hisseti ve o an gözlerinin yavaştan kapandığını hissetti ilk defa hayata karşı bu kadar öfkelendigini hissetti, gözlerini kapatmamak için çok fazla direniyordu bu evde ölmeyeceğine yemin etmişti o adamdan annesinin intikamını almadan ölemezdi bunca sene o adamın ona yaşattıklarını hatırlayınca küçük bedeni intikamla daha fazla yandı yandı ve küçüldü,yavaşca gözlerini kapattı.

18 YIL SONRA

"Ayan neden anlamıyorsun? Senin geleceğin için çok iyi bir şans!

Kendisine Ayan denilmesinden nefret ediyordu çünkü kendisine ne zaman Ayan denilse damarlarında atan kanın o adama ait olduğunu hatırlıyor ve her yerini delik deşik etmek istiyordu.

"Daldın yine?"

Ahmet abi'nin sesini duydum ve başımı kaldırıp yüzünü inceledim ona cok büyük şeyler borçluydum çünkü o benim çığlıklarımı duyan tek kişiydi beni o cehennemden kurtaran tek kişiydi.

"Ahmet abi sana çok şey borçluyum biliyorum fakat bu, ben bunu yapamam ben bir insanın kanını elimde görmeye dayanamam.

"Defne öldürdüğün kişiler masum kişiler olmıycak senin gibi masumlara onca şeyi yaşatmış kişiler olucak."

Ahmet abi ne zaman ciddi olsa bana Defne derdi çünkü o zamanlar bana muhtaç hissediyordu kendini.

"Ben bilmiyorum."

Çaresizlik içinde söylediğim sey Ahmet abiyi sinirlendirmişti.

"Defne inan bana para sikimde bile değil! Ben senin geleceğini düşünüyorum mutlu olmanı istiyorum,ruhundaki yara izlerinizlerini böyle sarabilirsin, geçmişinde yaşadığın şeyleri hatırla belkide şuan şu saniye aynı şeyleri küçük bir kız çocuğu yaşıyo olabilir ve o adam'dan intikam almak için iyi bir fırsat."

Ahmet abi haklıydı ben böylelerinin yaşamasını istemiyordum!

"Tamam abim kabul ediyorum."

Ahmet abi bianda mutlu oldu ve beni kaldırıp bana sımsıkı sarıldı saçlarımın kokusunu derin derin içine çekti, o bana sarılınca cok huzurlu hissediyordum.

"Teşekür ederim güzelim seni çok seviyorum."

Benden ayrıldı ve geri aynı yerime oturup onu dinlemeye başladım.

"Bak güzelim bende seninle olucam ve seni koruycam hep bir adım arkanda olucam hickimse sana zarar veremiycek o yüzden sakın korkma."

Sözleri güven vericiydi fakat ben hiçbir zaman kendim için korkmadım hep Ahmet abiyi kaybetmekten korktum ve haylada ölürcesine korkuyorum.

"Abi ben seni kaybetmekten korkuyorum, ya bana sıkılan bir silahın önüne atlayıp kendi canını hiçe sayarsan?"

Biliyorum yapardı çünkü daha önce cok kez şahit olmuştum.

"Korkma güzelim bana birşey olmaz."

Sessiz kaldım çünkü her insana birşeyler olurdu yıllar öncesi geldi aklıma, Anneme bir soru sormuştum.

"Anne ya sana birşey olursa? O zaman kendimi nasıl koruycam?"

"Annelere birşey olmaz kızım korkma,hem sen kendini korursun cok büyüdün abla olacaksın bak."

Diyip karnını göstermişti yaklaşıp karnına bir öpücük kondurmuştum ve iki gün sonra annem hem kalbinden hemde karnından vurularak can vermişti,son öpücüğüm işe doğmayan kardeşime olmuştu.

...