Sonbaharın ağlayan ağaçlarının altında savrula savrula yürüyorum, rüzgar ufak ufak mırıldandığım şarkıya eşlik ederken içimdeki ateşten kül olmadan yürüyorum.
Tesellimi yürürken bulacakmışım gibi yürüyorum elde avuçta sıfır olan hayatımın acısıyla yürüyorum ne gülebiliyorum ne de farklı bir duygu gösterebiliyorum işte bu kadar anlamsız ağaçlar, yapraklar, gözyaşları...
Farkında bile olmadan varoldum farkında olmadan ölüyorum. Her konuda başarısızlık hissi hiç bir zaman beni bırakmadı her zaman yeteri kadar yetersizim. Kimseyi memnun edemedim ama en çok kendimi memnun edemedim bu hayatta ne istediğim güzellikte olabildim ne de istediğim başarıda hep gölgede kalan oldum, kendisini gölgede bırakanın ta kendisi oldum.
Kendimle olan kavgamı kazanamadım beni seven insanları hep kendimden uzaklaştırdım, kimseye anlatamadım savaşımı sonra bu hale geldim.
Sanki bana çok iyi geliyormuş düşünmekten uyuyamadığım gecenin sabahı yalnız başıma yürümeyi tercih ediyorum.
En son neye heyecanlandığımı bile hatırlamıyorum, herhangi bir duyguyu en son ne zaman çok yoğun yaşadım bilmiyorum her şeye anlam katmaya çalışırken kendi anlamımı yitirdim.
Bu benim aşk hikayem...
