Emorie (The Last Reincarnation of the Divine Queen)

Prologue

Manang magkano po itong Rosas? Pagtatanong ko Kay Manang na nagtitinda ng Rosas. Napagpasyahan ko kasing pumunta Dito sa lungsod para lang bumili ng mga bulaklak para ilagay sa vase.

"Sampung Piso kada isang bulaklak ining" nakangiting sagot ni Manang sa akin. Naku mukang kukulangin Ang dala kung barya Nito.

"Ahm Manang Wala po bang   diskwento kulang Kasi Ang dala kung barya tsaka pliti ko pa po hehhe" panghihingi ko ng diskwento KY Manang at mukang naawa Naman ito.

"Naku ganun ba ining? O siya bigay ko sayo sampung piraso sa halagang setinta" nakangiti at Malumanay nitong sabi na ikinagalak ko.

Naku po salamat po Sige po bibilhin ko yan. Magalang at nakangiti kung pagpapasalamat sakanya.

Basta sa mga katulad mong mababait na Bata ining Hindi Ako magdadalawang isip magbibigay diskwento Kay Ganda mo pa Naman. Nakangiting  puri Nito saakin na siyang mas ikinangiti ko Lalo.

Hindi naman po..Sige po aalis napo Ako maraming salamat po ulit Manang sa uulitulitin. Masiglang pagpapaalam ko Kay Manang na tumango at ngumiti lamang.

Sige iha magiingat malayo malayo panaman Ang iyong uuwian. Pag papaalala saakin ni Manang.

Sige po salamat po ulit.

Pagkatapos non Umuwi na agad Ako, sumakay Ako ng  kalesa Hanggang sa may crossing saamin dahil Hindi na  Kasi ito mapapasok ng mga sasakyan sa liit panaman ng daanan at dagdag mo pa Ang malubak na daanan. Pagdating namin sa may crossing bumaba na agad Ako at nagbayad ky manong driver.

Ito po manong oh maraming salamat po. Magalang kung pagpapasalamat Kay manong na tinanggap Naman Ang bayad ko.

Maraming salamat din ining. Sige magiingat ka sa paglalakad pasensya na Hindi na kita maihahatid. Pag paumanhin ni manong obar sa akin. Kilala ko na Kasi siya dahil suki ko na siyang sakayan kong pupunta Ako ng lungsod.

Naku ayos lang po manong. Sige po Didito napo Ako. Pagpapaalam ko Kay manong na tumango lang saakin.

Binilisan ko Ang aking lakad dahil medyo malayo layo pa Ang bahay namin at nang makaabot mabilis. Sa ilang minutong paglalakad ay natanaw ko na Ang aming bahay ngunit medyo malayo layo pa ito. Natigilan Ako sa aking Nakita ng may mga wizard na sundalo Akong Nakita lumabas mula sa aming bahay. Binundol ng kaba Ang aking dibdib sa di ko Malamang dahilan at pagalala. Mas tumindi Ang aking kaba ng Makita kung naglilinis ng patalim na may tumutulong dugo Ang isa sa kanila. Dali Dali Akong nagtago sa malaking kahoy na napalibutan ng makakapal na damo ng tumingin sa pwesto ko Ang isa. Makalipas Ang ilang minuto ay umalis na rin Ang mga ito kaya Dali Daling lumabas sa aking pinagtataguan. Tumatakbo Akong umuwi papunta sa bahay namin.Di ko Inalinta Ang mga putik at matatalim na mga damo na kumakapit sa aking binti Lalo na sa mahahaba kung bisteda.

Hi-hindi.. tanging lumabas ng aking bibig nang makaabot Ako sa bahay at Makita Ang diko inaasahang pangyayari. mangiyak ngiyak na lumapit Ako sa mga mahal ko sa Buhay na Ngayon ay Wala ng Buhay.

Wowa..wowo..gumising kayo! Iyak kung sambit sa kanila habang nanginginig Ang mga kamay na humawak at yumakap sa kanila. Mas lalo Akong napaiyak ng Hindi man lang ito sumagot oh kumilos Man lamang parang mga lantang gulay na Ang mga ito. Hinanap ng aking paningin ang aking  kapatid kung nasaan ito.

Mo-mmo... Napalingon Ako agad sa pwesto ng marinig Ang mahinang boses ng aking kapatid. Halos manlumo Ako at halos Wala ng tigil Ang aking pag iyak ng Makita Ang sitwasyon ng aking kapatid. Puno ng dugo Ang mahabang bestida Nito, Namumutla Ang Mukha sa kawalan ng dugo at nangangapos ng hinga. Dali Dali ko itong pinuntahan at pinaunan sa sa aking mga bisig.

Rirrii.. mahina kung sambit ng kanyang pangalan na nakangiti na Puno ng hinanakit.

Mmo-mo.. dumating ka.. masaya Akong ligtas ka. Nakangiting wika Nito habang hinahawakan at pinupunasan Ang mga luha na umaagos sa Mukha ko.

Riri an-nong nangyari? Bakit? Tanong ko sakanya  habang walang tigil sa pag agos Ang mga luha ko.

"Alam na nila momo..  alam nila na Ang tungkol sa pamumuhay natin Dito..Ang lakas nila momo Hindi ko sila kinaya.." Kinakapos na sambit Nito. Kumunot Ang noo ko sa dahil Hindi ko maintindihan Ang kanyang mga sinabi.

Hindi kita maintindihan riri.. iyak Kong sabi sakanya.Ngumiti lang ito saakin.

Sa ilalim ng kama may maliit na Kahon doon. Doon ko itinago Ang litrato nating dalawa ng saganon Hindi nila Makita yon at Malaman Ang tungkol sa pagkatao na..ti-tin. Sa likod ng mga litratong Yun may kinubli Akong papel na may lamang sulat ko. Nai-isulat ko Ang mga Yun bago pa mangyari Ang de-delubyong to. Kinakapos niyang sabi saakin.

Ku-kunin mo yon mo-mmo itago mo Yun para saakin.. Yun lang Ang naitago ko dahil nakita na nila a- Ako..umalis kana habang Hindi pa sila bumabalik. dugtong Nitong sabi saakin.

Riri.. tanging lumabas lamang ng aking bibig..

Ingatan mo Ang Sarili mo mmo-mo. Protektahan mo.. mabuhay k-ka.. kahit mahi-rrap pilitin mo. Umaasa si-la sayo. Nahihirapan niyang Saad sa akin dahil sa kinakapos na ito ng hininga.

Riirii.. wag mo Kong iwan..parang awa Mona.. wag mong ipikit Ang iyong mga mata.. umiiyak na pagmamakaawa ko sakanya..

Sabi mo walang iwanan.. dugtong Kong sabii habang umiiyak na nakatitig sa kanyang noo'y maamo at magandang Mukha na unti hunting nawawalan na ng kulay Ngayon. Ngunit Wala man lang Akong nakuhang mabilis na tugon mula sakanya bagkus ay ngumiti lang ito sa akin ng napakatamis.

Pata- tawad momo.. di ko na kaya.. palaging mong ta-t-tandaan mahal na mahal kita kapatid ko. Mga huling katagang sinambit niya saakin bago nawalan ng hininga.