Karmakarisik zihnimle ve nereye gittigimi bilmeden oylesine tum gerceklerden kacarcasina sert ve hizli adimlarla yuruyordum. Basimin uzerindeki essiz gokyuzunden parmak uclarimi bile islatacak kadar guclu sekilde yagan yagmur her yerimi sirilsiklam birakmisti. Sanki her kes hatta doga bile benden intikamini aliyordu. Evet benden..bunlarin hepsine sebep benmisim sanki. Sanki gokyuzu halime acimis da tum kirleri yagmuruyla temizlemeye calisarak bana yardim ediyordu. Acaba simdi neler olmustu. Bilmiyordum. Oylesine yuruyordum. Uzaklasiyordum tum hayatimi altust eden o dakikalardan. Uzaklasiyordum...uzaklastikca nefes almaya basliyordum. Yasiyordum. Sanki olmustum de yeniden kalbim atmaya baslamis cigerlerimde nefesimi hissetmistim. Fakat tum bunlar bana o anlari unutturmuyordu. Unutmayacaktim da. Biliyordum. Peki ya simdi ne olacakdi? İste bunu bilmiyordum. Nereye gidecegimi ne yapicagimi kendime nasil bir yol cizecegimi ve bu pisligin uzerini nasil kapaticagimi.. hic bilmiyordum. Kayboldum sanirim. Her yer karanlik hic bir sey goremiyorum. Zifiri karanligimda bogulurken bir kus otuyor cok uzaktan. Duyuyorum. Sabahin isiklari adim-adim yaklasiyor tenime. Hissediyorum. Ve bir gun o isiktan mahrum kalacagim diye..korkuyorum. Sahi ne olacakti simdi? Kostukca uzaklastikca tum bu gunahdan da temizlenmis olucakmiydim? Ne yapmaliyim? BİLMİYORUM. Ben suan hic bir sey bilmiyorum anlamiyorum idrak edemiyorum. Tek istegim gitmek. Cok uzaklara gitmek. Kimsenin beni tanimadigi diyarlara...mesela hep hayalini kurdugum o sehre..Fransaya. Bu arada ben Hayal. Hayatim hic bir zaman ismim gibi olmadi....
