5 ay gecti...Hayatimi alt-ust eden o dakikalardan..5 ay. Unutamiyorum hala. İlk an gibi aklimda her saniye her an. Sanki bakkala bir sey almaya gittigimde ve ya cop atmak icin disari ciktigimda bir sokakta tam karsimda beliricek ve benden hesap sorucakmis gibi hiss ediyorum. Bu korkulari her gun yanı basimda tasidigim yetmiyormus gibi. Geceleri kabus gormekten biktigim icin uyuyamiyorum. Ruya gormeyeli baya oldu. Hayal kurmayali yillar gecti. Benim firtinam buyuk degil. Kucucuk. Sadece beni almis ordan oraya savuruyor. Her sey yerinde. Bir ben disinda. Bir ben hic bir yere ait degilim. Bir ben kendi firtinamda kayboldum. Zifiri karanligimda gorunmez oldum. Her sey oldum da bir mutlu olamadim su hayatda. Sahi en son neye guldum ben? Hatirlamiyorum. Aynaya bakiyorum kendime. Gozaltlarim uykusuzluktan cokmus cukurlar olusmus. İstahsizligimin sonuclari gozle gorulur sekilde git gide buyuyor. Her gun olume daha da yaklasiyorum sanki. Olmuyorum ben. Curuyorum. 5 ay once benim icin hayat durdu. Yasamiyorum. Nefes bile alamiyorum. Kalp carpintilarim git-gide artarken her gun bir yeni sorunla karsi karsiya cikiyorum. Cok merak ediyorum. Acaba diyorum..Acaba o gun o sokaga hic girmeseydim. Arkadasimin lafini dinleseydim de cikmasaydim o evden. Baska bi odaya gidip gonlumun alinmasini bekleseydim. Gurur yapip kapiyi carpmasaydim. Ufacik bir sorun yuzunden hayatimi bitirmemis olurmuydum? Belki hayatim bitmedi. Cunki aslinda, biten benim. Biten hayallerim,biten umudum,biten uykularim,ruyalarim,guluslerim. Onlar yoksa ben yokum. Beni ben yapan her sey bitmis. Tozpembe ruyalarimin yerini komur karasi kabuslar almis. Her gun bir suru hayal kuran saf ruhum her gun acaba bugun kapima dayanirlar mi karsima cikarmi korkusuyla burunmus kirli kapkara bir ruha donusmus
