මන් හිටියේ නින්දේ. ඒත් තද නින්දකම නෙවෙයි. මට ලාවට ඇහැරුනේ මගේ කාමරේ දොර ඇරිලා ආයේ වැහෙද්දි. මන් හිතුවේ දැන් එලිවෙලා, අක්කාහරි මල්ලීහරි මාව ඉස්කෝලෙ යන්න ඇහැරවන්න එන්න ඇති කියලා. ඒත් කාමරේ ලයිට් එකවත් නොදා අඩි සද්දේ මට ලන් වෙනකොට මට ඇදේ වාඩි වුනේ ඉබේටම.
කවුද???
.........................
අක්කේ???
.................
දැන්නම් බලපු හොල්මන් ෆිල්මුත් මතක් වෙනවා. අල්ලපු ගෙදර හොල්මන් ඉන්නවා කියලා පිට එවුන් බය කරාට දැන් අපේ ගෙදර ඇත්තටම ඉන්නවද කියලා හිතෙනවා. මන් ඇදෙන් බහින්න හැදුවේ දොර ඇරගෙන දුවන්න හිතාගෙන.
ඒ එක්කම හයිය අතක් මගේ අතකින් අල්ලලා ආපහු වාඩි කෙරෙව්වා.
වාඩි වෙනවා....
කවුද???
මන් ඇහුවේ බයෙන්.
මන් ඔයී.....
මට ඒ පාර නම් කටහඩ අදුරගන්න පුලුවන් වුනා. ඒත් ඒක වෙන්නේ කොහොමද..
තිසෙන්???
ඔව් ඔව්...... තිසෙන් තමා. මොකද ඕයි බය වෙලා. තමුසෙව උස්සන් යන්න ආවේ නෑ. මහලොකුවට මට තමා අපේ ගෙදර හොල්මන් ඉන්නවා කියලා කියන්නේ... තමුසේ යකෙක් දැක්කා වගේනේ බය වෙලා ඉන්නෙ.
මට තවම තේරුන් ගන්න බෑ. මන් මුලින්ම කල්පනා කරේ මන් මේ ඉන්නේ ගෙදරමද කියලා. එතකොට මූ?? මගේ කාමරේ?? අනික මේ පාන්දර ??
තමුසේ මොනවද මෙහෙ කරන්නේ මේ පාන්දර??
පාන්දර?? පිස්සුද මිනිහෝ?? දැන් රෑ 8ට විතර ඇති.
යසයි. ඕක හවස නිදාගත්තොත් මට සාමාන්‍යයෙන් වෙන දෙයක්. ඇහැරෙද්දි හිතෙන්නේ උදේ වෙලා කියලා.
තව රෑද?? කොහොමහරි..... තමුසේ මොනවද මෙහෙ කරන්නේ ??
මන් එහෙම කියලා නැගිට්ටේ ලයිට් එක දාන්න යන්න. ඒත් තිසෙන් මගේ අතින් ඇදලා ආපහු වාඩි කරා.
පොඩ්ඩක් ඉන්න. කියන්න ආව එක කියනකන් ලයිට් එක දාන්න එපා. මට මූන බලන් කියන්න අමාරුයි.
මට තිසෙන්ව පේන්නේ ගේට්ටුවෙයි, එලියේ බැල්කනි එකෙයි දාලා තියෙන ලයිට් එලියෙන් විතරයි. තිසෙන් ලස්සනයි. කාටහරි දැක්කහම ආපහු බලන්න තරමට ලස්සනයි.මොන හේතුවකටද මන්දා මට තිසෙන්ව අද ඒ ලයිට් එලියෙන් පේද්දි වෙනදට වඩා ලස්සනට පේනවා කියලා හිතුනා.
YOU ARE READING
My Dearest Neighbour
Teen Fictionමන් තනි වුන මනුස්සයෙක් . ජීවිතේ මගේ දේවල් කියන්න, මගේ දේවල් අහන් ඉන්න කෙනෙක් නැතුව ගෙවපු තනිවුන ජීවිතයක් තිබුන කෙනෙක් . ඒත් ඒ ජීවිතේට ආසා කරන ගමන්, හිත යටින් අනේ මටත් මාව අහන් ඉන්න කෙනෙක් හිටියානම් කියලා හිතපු කෙනෙක්. දෛවෝපගතවද , වෙන මොනයම් හෝ කර්ම...
