Sadece vote verip geçtiğinizde yazdığım cümlelere haksızlık yapılmış ve emeğim boşa gitmiş gibi hissediyorum,,,lütfen yorum da bırakın ki tepkilerinizi okuyabileyim♥️ Her yazarda olduğu gibi benim için de çok önemli bu.
İyi okumalar!
☽
Bazı insanları kafanda bitirip sildiğini zannedersin. Halbuki sildiğin kişinin yalnızca ismi silinir, izi daima zihnine esirdir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zaman denen kavram bendeki anlamını yitirmişti.
Beha'nın vurulduğu an durmuştu vakit ve artık ilerlemiyordu.
Aynı sahneler gözümün önüne film şeridi gibi gelirken ben hâlâ daha ağlamayı başaramamıştım.
Boğazım acıyor, gözlerim yanıyordu. Sesimi dahi çıkartamıyordum. Kimseye cevap veremiyordum. Kilitlenmiştim.
Hastanenin bilindik ağır kokusu ciğerlerime nüfuz ederken ne ara buraya geldiğimizi de bilmiyordum. Şoktan çıkabilmiş değildim sanırım. En son Milan'ın beni kucaklayıp kenara çektiğini hatırlıyordum. Ondan sonrası yoktu zihnimde.
Herkes buradaydı. Milan'ın adamları ve benim korumalarımdan birkaçı koridorda dikilirken, Akın'ın sakin tutmaya çalıştığı yüzüne karşın seri adımlarla ileri geri yürümesi korkusunu yeteri kadar hissettiriyordu bana. En az benim kadar o da kötüydü. Her dönüşünde yanıma uğrayıp saçlarıma öpücük konduruyordu koca oğlan. "Beha iyi olacak," diyordu.
İyi olacaktı. Olmalıydı.
Canımı vurmuşlardı benim. Sanki benim vücuduma girmişti o kurşun. Nefesim kesiliyordu.
Saatleri saymayı bırakalı çok olmuştu. Hastaneye geldiğimiz gibi acil ameliyata almışlardı Beha'yı. Ameliyat esnasında bir kere kalbi durmuştu. Daha sonrasında doktorlar dışarı çıktığında kurşun kritik bir yere isabet ettiği için ameliyatın ağır geçtiğini, Beha'yı yoğun bakıma aldıklarını ve ne zaman uyanacağını bilemediklerini söylemişti.
Yerimden kalkamamıştım o esnada. Kulaklarımın işittiklerini itiraz ediyordum içimden. Vücudumu taşıyamıyordum. Milan bir kere bayıldığımı ve hemşirelerin bana sakinleştirici verdiğini anlatmıştı.
