"Kirazın mevsimi değil ama tatmam lazım." diyerek dudaklarını dudaklarıma yaklaştırdı. Sıklaşan nefeslerim onun sakin nefeslerine karışırken, belime sıkıca sarılan parmaklarla tedirginliğim gittikçe artmaya başladı. Birisinin görecek olması korkuma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başlama tarihi lütfen, bakıpbakıphatırlayalım.
DİKKAT! Bu kitapta karakterlerimizin olduğu konak Türkiye'de bir konak olmasına rağmen bölüm sonuna koyduğum fotoğrafın ülkemizle bir alakası yoktur. Yani kurgu Türkiye'de geçiyor fakat fotoğraf yabancı bir ülkeye aittir. Türkiye'mizde böyle bir yer olmadığını bilmeniz ve ona göre yorum yapmanızı rica ediyordum.
1. Bölüm: Kiraz Dudaklı
"Bir çiçeği büyüten sevgi, insanı değiştiremez mi sanıyorsun?"
Ellerimdeki karneyi son öğrenciye de verdiğimde, diğer çocuklar gibi karşımdaki çocuğa gülümsedim ve küçük bedenin sarılmasına karşılık verdim. Küçücük kolları olmasına rağmen sıkıydı. Kulağıma sizi özleyeceğim diyerek fısıldadığında tebessümüm bir çiçek gibi açmıştı. Uzaklaşarak sırasına oturduğunda bütün çocukların gözü benim üzerimdeydi. Veliler de derken sınıf epeyce dolmuştu. Anaokulu olunca, doğal olarak onlara göz kulak olmak için aileler de geliyordu. Onlar çocuklardan daha heyecanlıydı. Çocuklarının ilk eğitim bugün itibariyle sona ermişti. Uzunca bir tatil onları bekliyordu.
"Evet, benim sevgili öğrencilerim. Bugün birbirimize veda etme vakti. Birlikte geçirdiğimiz bir sürü anıyı hiç unutmayacağım. Ve sizi de. Sizleri tanımak çok güzeldi, sizlere bu süreçte anlattıklarımı sakın unutmayın tamam mı? Umarım bahtınız açık, istediğiniz hayatı yaşarsınız. Tatilde bol bol eğlenin, kitap okumayı da unutmayın. Ne demiştim: 'Kitaplar bizim arkadaşımız, onlarla vakit geçirin' Son olarak bu bir ayrılma değil, beni unutmayın olur mu?"
Çocuklarla aramdaki bağ hiç kimseyle olmadığı kadar sıkıydı. İnsanlara çok çabuk ısınan ve alışan birisiydim. Bu yüzden uzaklaşmak hep zor gelirdi. Şimdi olduğu gibi onlara veda edeceğim için üzgündüm. Fakat anılar mutsuzluğuma mutluluk katacaktı bunu da biliyordum.
"Evet, tek tek çekildik. Toplu fotoğraf da alalım mı?" dediğimde çocukları geniş duvarın önünde toplamış düzenli bir şekilde dizilmiştik. Veliler fotoğraf çekmek için can atarken hangi kameraya bakacağımı şaşırmıştım. Fotoğrafın ardından okulumuz ilkokulla yan yana olduğu için istiklal marşına katılacaktık. Bazıları şehir dışına çıkması gerektiğini söyleyerek ayrılsa da kalanlarla istiklal marşımızı okumuştuk. Herkes dağılmaya başladığında geri okula çıktığımda birkaç eşyamı alarak, okuldaki meslek arkadaşlarımla vedalaşmıştım.
