Sayaç

1. Karanlık Rüyalar

Hiç kimsenin seni umursamadığı dünyada yaşamak zor olur muydu?

Olurdu.

Yıllarca baba sevgisinden uzakta yaşamıştım. Ama annem beni severdi, sadece babam yanımda olmadığında gelirdi yanıma ama severdi. Ninniler söyler, kitaplar okur, beraber paten sürerdik sahilde. Peki şuan neredeydi annem?

Hapishanede.

En azından yaşıyordu. Bir yerlerde nefes alması beni mutlu ediyordu. Bu hayatta hiçbir güvencem yokken annem ayakta tutmuştu beni.

Ölürsem üzülürdü, üzülmesin diye ölmemiştim.

Şimdi ise annemsiz 23. Doğum günüm. Peki kim kutladı doğum günümü?

Hiç kimse.

Şuana kadar annem dışında hiç kimse bana iyi ki doğdun dememişti. Sadece annem vardı. Sadece.

Babam bana demişti bir kere hatırlıyordum.

''İyi ki doğdun Kavin. Her doğum gününü seviyorum çünkü her doğum gününde ölüme bir yıl yaklaşıyorsun.''

Belki de böyle bir dünyada doğmak yaptığım en büyük hataydı.

Yaş 23.

23. kez ölmek istediğim bir yıl daha.

Bu sefer kendi isteğimle değil dışarıdan gelen ve asfalta sürtünen tekerlek sesleri eşliğinde uyanmıştım. Dışarıdan gelen sesler o kadar baş ağrıtıyordu ki. Hiç bakmak istemesem de merakıma yenik düşüp yanımdaki pencereye doğru kafamı uzattım.

Birkaç siyah araba peş peşe malikanenin kapısından girmişti. Amcamın adamları olduğunu düşünerek arabaların plakalarına baktım. AD yoktu. Amcanın plakalarında soyadımız nedeniyle AD geçiyordu. Bu plakalarda yoktu. Amcamın çok fazla düşmanı vardı, onlardan biridir diye düşündüm.

Araçların birinin içerisinden simsiyah giyinimli, hafif kaslı bir adam inmişti. Adam gayet rahat bir tavırla amcamın yanına gitti. Amcam ellerini yumruk yapmış karşısındaki adama sert bir ifadeyle bakıyordu. Buradan çok net gözükmüyordu.

''Verilen sözler tutulmadı bu sefer Adalar. Derya Hanım öldü.'' Dediğinde amcamın kaskatı kesildiğini fark ettim. Kimdi bu Derya Hanım?

''Verdiğin sözü hatırlar mısın Adalar?'' amcamdan ses çıkmıyordu.

''İyi hatırlamıyorsan ben söyleyeyim. Derya Hanım ölürse, senin ailenden birini alıyorduk, anlaşma böyleydi.'' Elinde bir kağıt parçası vardı. Amcama uzattı sakin bir tavırla.

''Karını mı verirsin kızını mı verirsin bilemem. Bekliyoruz Adalar.'' Amcam yutkundu karşısındaki adamın karşısında.

''Bekle'' dedi. Verdiği tepki söylediğinin tam tersiydi.

Amcam karısını ve kızını çok severdi. Önemserdi. Bu durumda bir tek ben kalıyordum. Muhtemelen birkaç dakika sonra odama girecek ve bana hazırlan diye emir verecekti. Çünkü aynısı olmuştu. Irmak kuzenimdi. Amcamın tek kızıydı. Onu her şeyden çok severdi. O da Irmak ve benim benzer dış görünüşlerimden yararlanıyordu her zaman.

Irmak ile çok benzerdik. Sarıydı saçları benim gibi. Gözleri maviydi. Benimki ise yeşil. Benden bir tık daha kiloluydu. Her zaman şımarıktı. Her gün başka bir erkekle görüntüleniyor. Milyon tane mağazadan alışveriş yapıyordu.

Okulundaki durumu kötü olan bir kıza zorbalık yaptığını hatırlıyordum. Buydu işte. Amcamın kızıydı. Yengemin de ondan farkı yoktu.

Tahmin ettiğim gibi oldu. Odanın kapısının ardından gelen sesle dikleştirdim bedenimi. Adım sesleri hızlıydı. Telaşlı gibiydi. Endişeleniyordu ama bu endişe benim adıma değildi. Kızının adındaydı.