töz. şiir

yaz

yaz gelip gitti
yazın umrunda değilim
demiştin ya
yaz gelince dağılır bulutlar
inandım sana
yaz yaktı beni
yaz beni tanımadı
soğuklar da istemiyor beni şimdi
denizin üzerinde yürüyorum
ne uzakmış güzel günler
dalgalar oldu bana basamak
yürümek güzelmiş
eğer gidecek yerin varsa
yürürken susadım
sonra su içtim yerden
içim yandı birden
ne olduğunu anlamadım
yürümeye devam ettim
buldum güzel günleri
baktım onlara
suyun üstünden
ne de güzel gözüktüler
bastım toprağıma
ama yanlış giden bir şeyler vardı
içine çekti beni ve düştüm
çırpındım korkudan
yüzmeyi hatırladım
toprakta yüzmek güzelmiş
fakat keşke önceden uyarılsaydım
yüzüyorum toprağımla
sonra elimi uzatıp
fırtınayı tuttum
oturdum üstüne
dinlenmek için
bitmemiş olabilir yolum
fazla da düşünmüyorum
olacakları
olabilecekleri
veya olmuş olanları
bana şu an olanları görüyorum
bazen de görmezlikten geliyorum
hafızamı kaybedip duruyorum
sonbahar da beni istemedi
kış ama beni sahiplendi
ilkbahar yalancı
sonbahar onun aşkı
ilk ve son diye kandırıyorlar
aynılar onlar
yaz çok sinsi
sadece istediklerini içine alır
onları yaz günleri serinlikle oturtturup
kahve içirttirir
ama kışım öyle değil
hazırlık yapmam kışa
ben hep kışım zaten
ayrılmam onunla
aralık ve ocak
şubat
kışla sevişiriz hep
karla, yağmurla, rüzgarla
temmuz hiç benim olamadı
ve ben de onun olmadım