slaaf larry. dutch

hoofdstuk 13

Harry was teruggekomen met een dienblad met eten, en Louis had het opgegeten terwijl Harry aan zijn bureau zat te werken. De twee hebben wat gepraat, want Harry zei 'Ik wil er gewoon zeker van zijn dat je eet,' en dat is de reden waarom Harry zijn kamer niet verliet voordat het dienblad met eten volledig was verorberd door Louis.

"Ik ga slapen," kondigde Louis een paar minuten nadat hij klaar was met eten aan. "Oké," mompelde Harry terug en begon al zijn spullen bij elkaar te zoeken. Louis pakte zijn dienblad op om het naar beneden te brengen, maar Harry griste het snel uit zijn handen en schudde zijn hoofd. "Daar zorg ik wel voor," zei hij met een zachte, diepe stem. Louis kon alleen maar glimlachen, verdrinkend in het geluid van de lage stem van zijn baas. Harry was net naar buiten gelopen met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij houdt er gewoon van om voor iemand te zorgen, iemand die het verdient, iemand die hem het gevoel geeft dat Louis dat doet.

Toen Harry terugkwam in Louis' kamer, zag hij Louis onder zijn dekens liggen, bijna in slaap. Harry liep zachtjes naar de bovenkant van het bed en ging naast Louis' hoofd zitten. Hij glimlachte naar hem, duwde zachtjes het haar op Louis' voorhoofd weg en gaf het een snelle kus. Daarna pakte hij zijn werkspullen die hij eerder had gebruikt en glipte zachtjes zijn kamer uit. Louis achterlatend met een warm gevoel in zijn hart. 

Hij had nog nooit zo om iemand gegeven. En Louis had zich nog nooit zo geliefd gevoeld, nog nooit het gevoel gehad dat hij goed genoeg was. Of alsof hij iemand de wereld wilde geven; alsof iemand de wereld verdient. Hij had nooit gedacht dat het leven goed kon zijn, maar nu was hij hier omringd door de meest liefdevolle mensen ooit.

Hij had zich geen betere baas kunnen wensen, hij had veel moeten doorstaan, maar uiteindelijk betaalde het zich allemaal uit. Hij hoopte dat hij en Harry op een dag meer konden zijn, maar hij betwijfelt het. Maar zelfs als dat niet gebeurt heeft hij Niall, Liam en Zayn die er voor hem zijn en zullen zijn.

Ze begrepen allemaal dat hij tijd nodig had om te genezen en dat sommige dagen beter waren dan andere. Ze waren geduldig, lieten hem slechte dagen hebben terwijl ze hem toch steunden. Ze lieten hem ongelukkig zijn, maar nodigden hem toch uit voor de dingen die zij deden. Ze zouden niet boos zijn als hij het avondeten oversloeg, zoals vandaag, maar zouden hem wel eten brengen. En hij zou hen alle liefde geven op zijn goede dagen en zijn best doen om de slechte dagen te overwinnen. Zelfs als hij een slechte dag zou hebben, zou hij proberen hen te laten zien hoeveel ze voor hem betekenden. Hij zou voor iedereen iets extra's maken als hij weer beter was. Om ze te bedanken, en ze zouden hem overladen met knuffels. 

Hij had eindelijk geleerd dat hij veilig was, dat hij vrienden had en dat niemand hem meer pijn kon doen. Maar nu hij dit allemaal wist en eindelijk gelukkig was, de meeste tijd althans, wist Louis niet wie hij was. Hij had het nooit geweten, hij had altijd regels gevolgd en in angst geleefd. Hij was verstrikt geraakt in iemand die geen vrije tijd of wil had.

Hij vertelde het niet aan de anderen, maar hij had nagedacht, hij wist niet wie hij was, of wie hij wilde zijn. Maar hij wilde erachter komen, hij had nog steeds het gevoel dat hij zijn vrienden irriteerde met al zijn problemen en hij wilde dit er niet aan toevoegen. Maar het geeft hem het gevoel dat er een gewicht op hem rust, elke keer als hij alleen is of iets leuks heeft gedaan voelt hij zich overweldigd en bang. Hij stopt zichzelf onder de dekens en denkt na, denkt na over zijn verleden, denkt na over wat hij in de toekomst wil. Denken, dat is het enige wat hij de laatste tijd doet. Proberen uit te vinden wie hij is, maar ook wie hij wil zijn, wat hij wil doen en hoe hij dat wil bereiken.

Hij dacht na over hoe hij een normaal kind wilde zijn, hoe hij normale tienerjaren wilde hebben. Hoe graag hij vriendschappen zou willen meemaken die meer breken dan wat hij heeft meegemaakt. Hij dacht na over of hij ooit beter zou worden, hij dacht na over hoe wreed mensen kunnen zijn en nog veel meer.

Hij dacht aan hoe lief de jongens voor hem waren geweest. Hoe hartstochtelijk en liefdevol ze zijn. Hij dacht eraan hoe graag hij met hen de wereld zou willen zien. Hoe hij herinneringen wil maken en zichzelf wil vinden, hij maakte een wereld in zijn hoofd. Een wereld waarin hij gelukkig was, normaal, de wereld zien, samen zijn met Harry.

Het zou hem kalmeren en minder eenzaam doen voelen, het zou hem doen ontdekken wie en hoe hij graag was. Hoe hij behandeld wilde worden en wat hij wilde bereiken. Het maakte hem los van de realiteit en gaf hem hoop. Het zou hem bang maken, hij zou gaan denken aan hoe slecht het allemaal zou kunnen aflopen.

Hoe het een misleiding kon zijn, hoe ze hem zo naar beneden konden halen, maar ook omhoog konden tillen. Als hij eerlijk tegen zichzelf was, was hij bang om naar het vakantiehuisje te gaan, daar kon alles veranderen. Ze konden zijn dood gepland hebben en het zou daar gebeuren. Wat hem het meest beangstigde was dat hij er bang voor was, zo lang had hij er op gehoopt maar nu zou hij zo lang mogelijk willen leven. Louis begon weer na te denken over de wereld in zijn hoofd en viel in slaap met een zachte glimlach op zijn gezicht.