4.Bölüm

17 7 19
                                    

💛❤️İyi okumalar.

🥀🥀🥀

Her zamanki gibi sabah kalkmış ve okul için hazırlanmıştım. İlacımı çantama koymuş ve yola çıkmıştım.

Etrafta klasik bir gürültü hakimdi. Sürekli keşke bende onlar gibi olabilsem diyordum. Etraftaki insanlar sanki hiçbir sıkıntıları yokmuş gibi kahkaha atıyor, yarın yokmuşcasına eyleniyorlardı.

Biran kıskanmıştım...

O neden böyle eylenemiyordu. Neden sürekli eziyet çekmek zorunda kalıyordu. Oda insandı. Oda bir candı. Onunda yaşamaya hakkı yokmuydu.
Ve en iyi o bilirdi, belkide bilmezdi ama bir şeyi çok iyi biliyordu sokak köpekleri bile ondan daha kıymetliydi.

İçindeki çocuk hala sevgiye açtı. Anne ve babasını ne kadar nefret ettiğini söylesin ne kadar ölmelerini istesede ona ufak bir sevgi gösterseler bile herşeyi unutur ve onların o sıcak kollarına girerdi.

Oda hala bir çocuktu. Evet yaşı 16 idi fakat kalbindeki saflık tamamen 6-7 yaşındaki bir çocuğunki gibiydi. Ve bu yüzdedi sürekli kullanılması.

Zaman hızlı ilerlemiş okula varmıştı. Beren yoktu. Yani genellikle otobuse birlikte binerler ve okula beraber girerlerdi. Sonrada sevgilisinin kollarına girerdi.

Şaşırmıştı ama pek umursamadı. Ne yapabilirdiki sonuçta. Gelmediyse kendi kararıydı.

Okula girmişti, her zamnki gibi merdivenleri çıkarken bir farklılık olduğunu fark etmiştim. Sanki insanlar bana acınası bakıyorlardı. Takmadım.

Sınıfıma girince başımda bir kova ve boyayla kaplanmış bir vicut. Gülüşen insanlar...

Başımdaki kovaya uzanmıştımki karnına atılan tekmeyle neye uğradığımı şaşırmıştım. Yere yapışırken kalbim hızlanmıştı.

Başımdaki kovayı almış yüzümdeki boyaları silmeye çalışmıştım. Hem kalbim hemde karnımdaki acı biraz sonra ne olacağını önceden haber ediyordu. Gözlerimi açtığımda büyük sınıflardan olduğunu tahmin ettiğim kişi bana gülerek bakıyordu.

Şimdikten titremeye başlayan vicudum ile dahada korkmaya başladım. Ne yapacaktım? Ne yapmıştımki ben? Suçsuz yere uğradığım zorbalık beni muhtamelen öldürecekti.

Yakamdan tutmuş ve elini yumruk yapmıştı. Ne olacağını anlamış ve gözlerimi kapatmıştım. Ama ne yüzüme değen yumruk nede acı hissetmiştim. Aksine yakalarım serbest bırakılmıştı.

Gözlerimi açtığimda çocuğun başka biri tarafından duvara yaslandırıldığını görmüştüm.

Kalbime giren ani sancıyla çığlık atmış ve kendimi yerde kıvranırken bulmuştum. Deli gibi atan kalbime elimi atmış ve sadece ölmek için yalvarmıştım. Bitsindi bu eziyet.

Gözlerim zoraki kapanmış ve kendimi karanlığa bırakmıştım.

🥀🥀🥀

Beynimin içindeki derin sızı kendini belli etmeye başlamıştı bile. Ellerim başımı sararken sadece acıya odaklanmıştım.

Tek kelimeyle hayattan bıkmıştım. Bitmiştim. Neden kurtulamıyordumki. Öksürük sesleri geliyor ama takmıyordum.

Bir dakika öksürük sesi mi?

Gözlerimi araladığım gibi parlak beyaz ışıklar gözlerimi yaşartmıştı. Ellerimle gözlerimi ovuşturmuş ve bir kaç saniye ışığa alışmaya çalışmıştım.

Sağımdaki haraketlilikle oraya dönmüş ve yine tanıdık yüzle karşı karşıya kalmıştım.

"Ah! Sonunda uyanabildin."

YAŞAM GÜLÜHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin