Ζωή ή θάνατος,καρδια μου❤️‍🔥

Καρδιά μου

"Ο Αντρέι είναι νεκρός"

Της είχαν πει.

Μετά από μέρες μαχών, έπεσε ένδοξα υπέρ πατρίδος.Η ίδια δε μπορούσε να το πιστέψει,χρειάστηκαν ώρες να το συνειδητοποιησει,με ήρεμο τρόπο μα και με φωνές,για την πείσουν πως ο άντρας της,ο άνθρωπος που λάτρευε περισσότερο από τη ζωή της ήταν νεκρός.

"Κλάψε τον,θρήνησε τον,μοιρολογησε, χαιρέτησε τον,είναι νεκρός, είσαι ζωντανή,δε θα σας χωρά η ίδια γη"

Δεν άντεχε τα συλλυπητήρια και τη συμπαράσταση των δικών της, ένιωθε τα αυτιά της να ματώνουν κάθε φορά που το άκουγαν.Δεν έπρεπε στα νιάτα και τη λεβεντιά του άντρα της χώμα,δεν γινόταν από τα χείλη της να εβγουν για εκείνον μοιρολόγια,ούτε τα δάκρυα της στα χείλη του.Τα μαύρα μάτια του δεν ήταν για να μείνουν κλειστά, έπρεπε να ανοίξουν και να συναντήσουν τα δικά της αλλιώς λουλούδι χωρίς χρώμα δε ζει,μαραίνεται.

Η Θεοφανω καθόταν για ώρες ανέκφραστη σε κείνη την καρέκλα κρατώντας το γιλέκο του στο ένα χέρι και στο άλλο το γράμμα.
Δε θα τον άφηνε,τι κι αν εκείνος ήταν στον κάτω κόσμο,εκείνη θα έφερνε τον κόσμο άνω κάτω

"Γιατί δε μπορώ να μην έχω χώμα να πατω.Αν σε πάρει,πρέπει να γενώ νερό και να χαθώ μέσα του,αερικο"

Δάκρυα παγωμένα έπεφταν από τα μάτια της στο πάτωμα δημιουργώντας λίμνη, θάλασσα για να την πνίξει

"Καρδιά μου"

Η Θεοφανώ έφερε το ματωμένο γιλέκο στα χείλη της και το άφησε πλάι της.Πηρε το μαύρο μαντήλι και το φόρεσε στο κεφάλι της

Κανείς δε την παρατήρησε, αόρατη πέρασε τους παγωμένους πέτρινους τοίχους και βγήκε στην αυλή.Για μια στιγμή σήκωσε το βλέμμα της ψηλά και στη σημαία των Λασκαραιων που κυμάτιζε κάτω από τον γκρί ουρανό.

Δίχως κανείς να γνωρίσει την παρουσία της πέρασε το κατώφλι του πύργου και βγήκε έξω.

Τα λιβάδια φάνταζαν γκρί,σαν η ζωή να είχε φύγει από μέσα τους,σαν τα χρώματα να τα απαρνήθηκαν και να τα εγκατέλειψαν για άλλη γη που δε μεθούσε με αίμα και δάκρυα

Τα πόδια της Θεοφανως ένιωθαν το χώμα να ανταριαζεται σαν το πατούσε,το θρόισμα του αγερα σφύριζε σε κάθε ίχνος ζωής να κάνει άκρη από το διάβα της.

Στο Ταίναρο,εκεί στην πύλη του κάτω κόσμου,εκεί που την περιμένει εκείνος.
Το έδαφος τραχύ είχε κόψει τα πόδια της αφήνοντας κηλίδες αίματος,ίχνη ζωής στο μονοπάτι του θανάτου