The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 58

Harry's POV:

Ο Zayn συνεχίζει να μιλάει νομίζοντας πως τον ακούω, αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι οι μόνοι που τον ακούνε είναι ο Louis, ο Liam και ο Niall. Τα μάτια μου "ταξιδεύουν" για να βρουν την Irene, ενώ το μυαλό μου προσπαθεί να σκεφτεί τι μπορεί να έγινε, ελπίζοντας να είναι καλά, όμως το γεγονός ότι είδα τον David να πλησιάζει αυτή και τον αδερφό μου, είναι σαν να με αναγκάζει να σκεφτώ αρνητικά. "Σπρώχνει" με τεράστια δύναμη τη σκέψη του ότι  ίσως απλά εγώ υπερβάλλω και, πραγματικά το μισώ αυτό.  Νιώθω σαν ένα πεντάχρονο παιδάκι που έχει χάσει τη μαμά του σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα και-γεμάτα κόσμο- supermarket του Λονδίνου και, ξέρω ότι έτσι φαίνομαι, αφού νιώθω τα μάτια μου να ανοίγουν διάπλατα και κοιτάω σε όλο το χώρο του σχολείου απελπισμένος. Είμαι έτοιμος να ουρλιάξω το όνομά της όταν δεν τη βλέπω, αλλά προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου, κάτι που καταφέρνω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, με σκοπό να εμποδίσω τον εαυτό μου από το να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα, ενώ δεν ξέρω τι έχει συμβεί, αλλά οι αρνητικές μου σκέψεις με εμποδίζουν από το να πραγματοποιήσω το στόχο μου. "Εισβάλλουν" στο μυαλό μου, σαν διαρρήκτες και,"γκρεμίζουν" κάθε μου ελπίδα ότι τίποτα σοβαρό δε συμβαίνει. Αμέσως, αρχίζω να σκέφτομαι τι είναι το χειρότερο που μπορεί να έχει συμβεί, αλλά δε μπορώ να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, αφού σίγουρα ξέρω ότι ο David δεν πήγε εκεί, απλά για να μιλήσουν, χωρίς να έχουν κάποιο συγκεκριμένο θέμα. Ξέρω ότι ακόμα και η παρουσία του, πληγώνει την Irene, αφού της θυμίζει πόσο πολύ την είχε πληγώσει, αλλά συγχρόνως είναι αρκετά θυμωμένη μαζί του, αφού κάθε φορά που την πλησιάζει, θα κάνει κάτι για να νιώσει άσχημα. 

Ξέρω ότι στο παρελθόν, έκανα και εγώ πράγματα που δεν έπρεπε στον  David, που κάνεις άλλος δεν τα ξέρει, εκτός από εμάς τους δύο. Έχω πραγματικά μετανιώσει, αλλά πάντα η οργή και ο θυμός μου επιστρέφουν, όταν βλέπω αυτό τον ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπό του, κάτι που με ενημερώνει ότι έχει κάνει κάτι για να με πληγώσει. Προσπαθεί να πάρει εκδίκηση από εμένα, χρησιμοποιώντας το πιο ευαίσθητο σημείο μου. Και αυτό είναι η Irene. Την πληγώνει, χωρίς να έχει φταίξει πραγματικά σε τίποτα. Δεν νοιάζεται για τα αισθήματά της, ή ακόμα κι αν το κάνει η  θέλησή του για εκδίκηση υπερισχύει. Την πληγώνει, ίσως χωρίς να το καταλαβαίνει, αφού το μόνο που τον νοιάζει είναι η δικιά μου δυστυχία.

Έχω καταλάβει, όμως, ότι και εγώ αν ήμουνα στη θέση του, πιθανόν θα έκανα το ίδιο, οπότε δεν έχω δικαίωμα να τον κατηγορώ. Ξέρω ότι αν έβρισκα το ευαίσθητο σημείο του, θα τον πλήγωνα κάθε μέρα με διαφορετικό τρόπο. Ξέρω ότι πίσω από την αιτία του πόνου της Irene, κρύβομαι εγώ και, αυτό είναι που με καταστρέφει. Το ότι την πληγώνω με έμμεσο τρόπο, χωρίς να το ξέρω και, πάντα θα είμαι ο τελευταίος που θα το μαθαίνει. Το ότι πίσω από κάθε δάκρυ της, είμαι εγώ. Το ότι δε μπορώ να το ελέγξω και να το κάνω να σταματήσει. Εξαιτίας μου, ίσως "διαλυθεί" η φιλία της με τον Arthur.