Tanrı bize hayat verirken ne istediğimiz hakkında sorular sormaz,bir çukura fırlatıp kendimizin azimle çıkmamızı ister... Bazıları çukurdan bir el yardımıyla kurtulabilir peki ya el yardımı olmayanlar? Onlar bu hayatta sürünmeyi ve defalarca üzülmeye mahkum bırakılan aciz kullardır...
- Bu şehirin beni boğmaya başladığı zamanlar çok eskiden beriydi aslında. Neler yapabileceğim hakkında bir fikrim olmadan fikrim sorulmadan bir ateş üzerinde dünyaya getirildim. Adeta bir savaşın içinde doğmuştum. Neden mi böyle diyorum? Sevgisiz büyüyen her çocuk diğer çocuklara kıyasla biraz daha kırıcı ve korumacı olur. Durum böyle ki kimse beni korumadığı için kendimi korumak zorunda kaldım.
- 5.11.2007 Kesit .
Küçük kız kendine olacaklardan habersizce yangın merdivenlerine inmişti. Akranlarından gördüğü zorbalık onu içten içe kötü hissettirse de elinden gelen bir şey yoktu. Her gün babası ve üvey ablasıyla edilen kavgadan sonra onlara sinirlenip küçük kızı döven annesinden kalan morluklara baktı... Zilin çaldığını biraz geç farkeden küçük kız derin bir iç çekip tombul, kızarmış olan yanaklarından dökülen birkaç damla gözyaşını silip yangın merdivenlerinden çıkıp koşar adımlarla sınıfına ilerledi. En arka sıraya doğru ilerledi. Öğretmenler ve arkadaşları tarafından asla sevilmezdi. Kimse onunla oturmak ve vakit geçirmek istemezdi. Kömürden hallice koyu olan ,kalçasına 4-5 parmak kalan uzun siyah saçları, güzel saçlarının aksine kısa boyu ve şişman bir vücudu vardı. Güzel ve özenli gelen yaşıtlarının aksine kendini zorbalanmaktan çirkin gören küçük kız kafasını yavaşça masaya koyarak tek sevdiği öğretmeninin çaresizce sınıfa girmesini bekledi.
Zehir'den ;
Sınıfa öğretmenin girmesiyle yavaşça oldukça kırışmış, mavi okul eteğimi düzelterek ayağa kalktım. Gözleri beni aradığında en arka sıradan yavaşça el sallayıp gülümsedim. Oturabilirsiniz komutu verdiğinde yavaşça eski, sert ve oldukça huzursuz hissettiren okul sırasına oturup öğretmenime baktım. İçinde çeşitli resimler olan kapağı yırtılan resim defterimi açıp tahtaya baktım. Tahtadaki yazıyı görünce bir anlığına ağzımdan küçük bir hıçkırık çıkmıştı. ''Aile''. Birkaç dakika öylece durup tahtaya bakakalmıştım. Derin bir nefes alıp beyaz kağıda bakıp birkaç dakika boyunca ne çizeceğimi düşündüm. Bütün sınıf arkadaşlarım benim aksime ilk dakikalardan resimlerini çizip öğretmene teslim ediyordular. Hala bir şey çizemiyor olmamın utancı yanaklarıma yansımış, kızarmıştım. Elime arkası dişlenmiş olan kurşun kalemi alıp beyaz kağıda boy olarak kısa en olarak geniş bir kadın çizdim, yüzü her zaman sinirli olduğu için kaşları çatık ağzı küfür ve hakarete alışkın olduğu için yanına bir baloncuk çıkarıp bastıra bastıra ''keşke doğurmasaydım'' yazdım tahmin edildiği gibi bu benim annemdi. Onun aksine kendimi bildim bileli bütün sevgisini diğer çocuklarına gösteren babamı çizmeye başladım ,uzun ince bir adam çizdim yüzü sürekli gülerdi , hiçbir zaman sinirlendiğini ve ağladığını görmemiştim. Babamın hemen yanına sözde ablam olan kızı çizmiştim, kollarını birbirine bağlanmış yüzünce şeytani bir gülümseme koyduktan sonra kırmızı boya kalemiyle şeytanı simgeleyen boynuzlar ekledikten sonra kendime geçmiştim. Kağıdın en sağ köşesine hafif kilolu kısa boylu biri çizmiştim, yüzüme sürekli üzgün olan bakışlarımı ve gözyaşlarımı çizdikten sonra kağıdın sol üst kısmına isim ve soy ismimi ekleyip öğretmene doğru ilerledim. Özensiz, fütursuzca çizdiğim resimleri bana bakan iki göze zorlukla gülümseyip uzattım. Kağıdı verdiğimde yüz ifadesini merak edercesine gülümsememi soldurup gözlerine baktım. Eminim içinden benim deli olduğumu düşünüyordu ,beklediğim tepkiyi vermeyip aksine benim suratıma öylece bakıp ayağa kalkıp sıkıca sarıldı.
- İlk bölümü atarken biraz gergin hissediyorum yanlışlarım olabilir daha önce çok fazla kurgu yazdım ama ilk defa yayınlama kararı alıyorum. Kendi hayatımdan kısa kısa kesit alıp kafamdakilerle birleştirmek üzere yola koyuldum umarım beğenmişsinizdir oy verirseniz melankolik hayatımı yeşertirsiniz, daha tanışmıyoruz ama birbirimizi seveceğimizden şüphem yok. Görüşmek üzere.
- Zehir.
