Elif Ada Alpaydın

kanadı kırık kuş

Şarkı _ This l love 💙💛 ( bölümle elbette bir ilgisi yok arkadaşlar. 😁 )

Merhaba arkadaşlar, yeni bölüm ile karşınızdayım. Yorumlarınız için teşekkürler ve oylarınız için teşekkür ederim.

Keyifli okumalar.

(&)

"Ah , bu benim bitmek bilmez sakarlığım.
Yine , yırtık cebime koymuşum umudu. "

Diyordu Dostoyevski , umut ettiğini kaybettiğinde , veya hiç kazanamadığında.

Hayatta hiçbir zaman umut etmeyeceksin.  hiçbir zaman. Hayır 'umutsuz ol 'demiyorum ancak birgün kalkarsan ve umut etiğin geceye dair tek bir yıldız dahi yoksa ,
kırılırsın.

Hep en çok istediğinden uzak dur , aranızda bir adım olsun. Mesafeli davran istediğinde. Yakın olduğumuz ve istediğimizi bir şekilde kaybediyoruz çünkü.

İstediğiniz herşeyi, sokakta görüp isteyen bir çocuk gibi umut edin ama hep olgun tarafınız bir anne edasıyla onu alacak nakitin olmadığını bilsin ve o mahçupluğu yaşasın size karşı.

Bir aile isteyin , çocuk olmak! Hep büyümek zorunda kalan biri çocuk olmayı diliyemez. Mahçupça bakıyordu kırılmış kalbim. Çocukluk adına hiçbir şey kalmamış bende , öyle ki salıncakta sallanmak hep yüksek fiyatlı bir hayaldi. Ben ise cebinde beş kuruş hayali olmayan berduş.

Umut etmiştim belki bir ailem olabilir diye. Ne büyük bir yanılgı ! Yanlış ve külfet bir fikir. Uçmayı öğrenmiş bir kuş, yuva da anne kuşu beklemez ki , artık kendi yuvasını kurar.

Kimsesiz bir kuş, kışa göğüs gelmiş küçük kuş. Uçmayı, kanatlarını kaybettiğinde öğrenmiş bir kuş.

Her kuşun kanadı ,babasıdır ama kanatlar bir cam gibi kırılır ve hayatınızdan çıkar. Babalar da gider ve geriye kanadı kırık bir kuş kalır. Yuvada sevgiye aç bir yavru kuş.

Sonra kuşun kaldığı ağaçta kesilir, kuş yüzünden. Yuvası yıkılır. Ağaçta onu istemez. Yük olarak görür. Oysaki kuş, kuş kadar hafifti. Yine en ağrırı o oldu , kuş aldı kırık kanadını , iki çelimsiz ayaklarıyla ayakta durmaya çalıştı.

Bazı insanlar kuş kadar hafif , bir dünya kadar ağırdır.

Dışlanırdı küçük kuş , onun yeri semalardı. Kuş haliyle yer yüzüne yüktü. Oysaki kuş kanatsız kalmıştı , o da istemezdi yeryüzünde prangalarla yaşamayı.

Üvey babamın gittiğinden beridir, üstümde olan sorumluluk büyütmüştü beni , annem yerine.

Babam yokluğuyla , bir kız çocuğu büyütmüştü.

Ben istenmediğim bir evden ayrıldığım da yine kendimi büyütmek zorunda kalıyorum.

İstenilmediğim bir yerde kalırsam benden yüzsüzü bulunmaz. Ama istenilmediğim yerden gidersem de ardımda bir eş iki çocuk bırakmış gibi suçluydum.

Kuş kanatsız kaldı mı , onun suçu. Sahip çıkmalıydı tek varlığı kanatlara. Fakat kanatlarına ne oldu?

Kimse bunu düşünmüyor! Babam gitti ardında kalanlar kimin umurunda !