KADERİN DANSI

Bölüm 2. İlk karşılaşma

Yıldızınızı parlatırsanız çok sevinirim.
Keyifli okumalar...
 
                           ~~~

Şehrime gel sevgili. Yarın çık gel. Bırak her şeyi, bir bekleyenim var de gel. Gel ki, bu şehir adımlarınla anlamlansın. Gel ki, bu şehir nefretim olmaktan çıksın. Gel ki, nefes alayım. Gel.
Nazım Hikmet

Hayat neden bu kadar acımasızsın? Neden mutlu olmamı istemiyorsun?

Hak etmiyor muyum yoksa? Mutlu olmayı hak etmiyor muyum? Gülmeyi, eğlenmeyi hak etmiyor muyum? 

Neden? Neden peki? Bu kadar acıyı çekecek ne yaptım?

Çok mu neşeliydim? Çok mu mutluydum? Birden hayatımın kararmasının nedeni ne?

Her şeyimi aldın benden! Tekrar verebilir misin?! Benden aldıklarını bana tekrar verebilir misin?!

Eski beni geri getirebilir misin?
Eski neşemi geri getirebilir misin?
Benden aldıklarını geri verebilir misin?

Ailemi bana tekrar geri verebilir misin?

                           ~~~

"Karşımdasın" dedi.

Sandelye'ye oturtmuş, ellerimi ve ayaklarımı bağlamışlardı.

Kısık sesle "Kimsin sen" dedim.

Karşımda bilmediğim bir adam vardı. Hayatımda bir kere bile görmediğim bir adam. Öfkeyle bakan, her an beni öldürecek gibi duran bir adam.

Simsiyahtı. Siyah saçları ve sakalları, giydiği gömleği, pantolonu her şeyi siyahtı. Karanlıktı. Tek renk gözlerindeydi. Yeşil bir okyanus vardı gözlerinde. Derin çok derin bir okyanus.

Karşımdaki adama bakıyordum. Etrafında onlarca adam vardı. Başını yerden kaldırmayan onlarca adam. Ve hepsinin tek bir amacı vardı iteat. Tek bir kişinin önünde el pençe divan durmuş, iki dudağının arasından çıkacak sözü bekliyorlardı.

Bir gün önce...

Tüm gece uyumadan düşünmüştüm. Kendime nasıl bir hayat kuracağımı düşünmüştüm.

Üç yıl önce bitirmiştim üniversiteyi. Başarılı, onlarca ödül alan peyzaj mimariydim ben.

İki yıl önce bir şirkette çalışmaya başlamış, azimle çalışıp hedeflerime ulaşmıştım.

Ama şimdi yıllardır gece gündüz çalışarak yaptığım her şeyi bırakıp gitmek istiyorum.

Mutlu değilim, değildim, hiç olmadım. Kırgınlığım amcama yengeme değil, kendime. kendimi kaybettim ben.

Annemle babamdan sonra, ne yapacağımı bilmedim.

Derslerime odaklandım, ders yaparken onları unuturum sandım. Sonra bir baktım üniversiteyi kazanmışım. Üniversite bittikten sonra çalışmaya başladım.

Ben hiç mutlu olmadım ki. Eski Ada olmadım. Eskiden neşe saçan, renkli giyinen, renkli bir dünyası olan Ada olmadım. Olamadım.

Hep tek başıma oldum, kendi ayaklarımın üzerinde durmayı öğrendim. Babaannem, amcam hep yanımdaydı lar, ama bu benim yalnız olmadığımı göstermez ki, ruhen yalnız kaldım ben. Her şeyi kendim yapmak istedim, yaptım da.
 
Şimdi her şeyi bırakıp yeni bir hayat kurmak istiyorum. Her şeyi en başından başlayıp, mutlu olmak istiyorum.

Yatağımda uzanmış düşüncelere dalmıştım. Gece kurduğum alarmın sesini duydum ve tüm düşüncelerimden sıyrılıp ayağa kalktım. Bir saat sonra Aliyle parkta buluşacağız.