Niragi yanıkları hakkında özgüvensiz hissediyor.
[tumblr:life-is-more-than-just-a-game]
Gece yarısı.Hiçbir zaman gece uyumakta zorluk çeken biri olmadın.En büyük sesler bile derin bir uykuya dalmanı engelleyemedi.Yazın pencereleri açık bırakıp, hayaller diyarına sürüklenene kadar dünyayı umursamadan böceklerin vızıltılarını ve şarkılarını dinleyebilirdin.Rüzgar ve hava da seni durduramıyor.Vücudunun çevrenin tüm koşullarına uyum sağlayabildiğini söyleyebiliriz. Yani...Şimdi bile, uykunda yanında bir şeyin, dahası birinin eksik olduğunu fark ettiğinde.
Başından beri bunu fark ettin.Niragi ile tekrar karşılaştığında bile onun değiştiği hissine kapıldın.Görünüşü açısından hayır; en azından bu senin için hiçbir zaman belirleyici faktör olmadı.Açıkçası cadı avından sonra onu ilk kez tekrar gördüğünde şok olmuştun.Birkaç yönden dolayı.Yara izleri -yanmış derisi- bir şeydi ama bir zamanlar onun artık seninle birlikte olmayacağını düşündüğün bir anda onu tekrar görmek, tepkinin can alıcı noktasıydı.Şaşkın bir nefes aldın.Ona şokla ve tabii ki o anda tuttuğun gözyaşlarıyla baktın.Hala hayatta olduğunu gördüğün için mutluydun.
Zaten uyku sırasında vücudun çevreye uyum sağlayamadığı için ilk kez gece yarısı gözlerini açmak zorunda kaldın.Yatağa girer girmez Niragi'de bir şeylerin ters gittiğini hissettin.Ve öyle görünüyor ki içinden gelen hislerin doğru olup olmadığını öğrenmek üzeresin.Aslında cevabı zaten biliyordun ama ondan duymak istiyordun.Şu anda aklından neler geçtiğini sana anlatmasını istiyordun.Nasıl hissettiğini? Onu neyin rahatsız ettiğini?
Düşünceli bir şekilde yatağın partnerinin olduğu tarafına bakarken, onu bulmanın uzun sürmeyeceğini umarak yavaş yavaş hareket etmeye başlıyorsun.İç çekerek ve yorgun bir şekilde saçlarını yüzünden çekerek ayağa kalktın ve saklanma zahmetine bile girmeyen Niragi'yi aradın.
"Niragi, sorun ne?" Uykulu bir şekilde gözlerini ovuşturdun ve bugün kamp kurduğunuz binanın balkonunda duran çocuğa da aynı uykulu gözlerle baktın. "Yatağına dön, hava hâlâ zifiri karanlık."
"Öldüğümde uyuyabilirim." Onun böyle bir şey söylemesini beklemeyeceğinden değil ama seni endişelendiren şey bunu söyleme şekliydi.
Ancak bir şey söylemek yerine bir anlığına durup ona baktın.Konuşurken sana dönmeye bile cesaret etmedi.Onu hiç bu şekilde görmemiştin.
Ona doğru yürürken sakin bir ses tonuyla "Senin için endişeleniyorum." dedin, şehrin çatılarının üzerinden onunla birlikte bakabilmek için onun yanında durdun. "Her nasılsa artık seni tanıyamıyorum." diye devam ettin "Sahilde tanıştığım Niragi nerede? Koca ağızlı, kendine güveni yüksek, bir liderin iradesine sahip olan?"
Sessizlik.
Bir dakika sonra duyduğun tek şey histerik bir kıkırdamaydı, bunun eğlence ya da neşe sonucu olmadığı belliydi.Hayır, kulağa... Zorlanmış...Ve aynı zamanda acı verici geliyordu.
"O yandı." Bu kadar basit ama önemi çok büyük olan bir cevap. "Artık gerçekten yatağına dönmelisin."
"Hiçbir yere gitmiyorum." Kararlı bir şekilde son birkaç metreyi ona doğru yürüyorsun ve ardından yanında duruyorsun. "Sensiz Olmaz." Ancak planladığından farklı olarak, karanlık çevreyi göremiyorsun, doğrudan Niragi ile yüz yüze geldin. "Sende bir sorun olduğunu biliyorum.Bunu sana bakarak anlayabilirim.Dün bile bana iyi geceler dilediğinde gözlerin sana ihanet etti; lütfen umursamıyormuş gibi davranma." Durdun. "Sen bir insansın. Robot değilsin."
"Ben bir canavarım Y/N!" diye bağırdı ve biraz geri sıçradın çünkü o kadar ani ve beklenmedik bir şekilde arkasını döndü ki sonunda yüzüne baktı. "Sokakta ayaklarımın dibine kusmadan nasıl bana bakabildiğini bile anlayamıyorum!" Ancak tavana çarptığı anda hızla tekrar sakinleşti.
Üzülmüştün.Gerçekten böyle mi düşünüyordu? Kendisini gerçekten az önce tanımladığı gibi mi görüyordu? Bir canavar olarak mı? Ona bunu düşündüren şeyin ne olduğunu sormak isterdin ama sormadın.Sebebini biliyordun.Onun yanıkları.Kendisi hakkında bu kadar kötü konuşmasının nedeni Chishiya'nın üzerinde bıraktığı yaralardı.Ve acı veriyordu.Her şeyini harika gördüğün ve kendisi olduğu için sevdiğin bir kişinin kendisini böyle düşündüğünü bilmek acı veriyordu.
"Niragi,bu doğru değil..." Şu anda ona ne kadar acınası bir şekilde baktığını fark ettin, yüz hatları yumuşadıkça, zihinsel acısını dış dünyaya o kadar çok gösteriyordu. "Lütfen öyle söyleme...Yara izleri seni bir canavar yapmaz."
"Sadece söyle bana, benden korkmadan bana nasıl böyle bakabiliyorsun? Nasıl...Tenimden tiksinmeden beni nasıl kollarının arasında tutabiliyorsun? Canımı yakma endişesi duymadan ya da kusma ihtiyacını hissetmeden." Bunu duymak istemiyordun.
Soruyu anlamıştın.Cevap mı istiyordu? O halde cevabını alacaktı.Senin yönteminle.Konuşmasına izin vermedin, kollarından birini gevşek bir şekilde boynuna dolayarak bir anlığına dünyanın onun için durmasına neden olacak sevgi dolu bir öpücüğün içine çektin.
İşe yarıyor gibi görünüyordu.En azından aniden ritmine uyum sağladı ve seni kendisine daha da yakınlaştırmak için kollarını beline doladı,seni daha da iyi hissedebilmek için.Yalnız olmadığını hissetmek için.Ve onun yanında olabilecek ve orada olmak isteyen birinin olduğunu hissetmek için.
Onunla hiçbir öpücüğün bunun kadar güzel olmadığını itiraf etmeliydin.Niragi kaba bir insandı.İstediğini alır, öpücükleri kişiliğine göre şekillenirdi.Kaba.Çok fazla dil ve özellikle ısırma.Şu anda paylaştığınız öpücüğün tadını çıkarman için bir neden daha, çünkü bunu bir daha yaşayıp yaşamayacağını kim bilebilir?
Ancak yine de en güzel yerde durmalısınız.Gerçi onun için asıl güzel kısım muhtemelen sadece şimdidir.Tek cevap.Tüm sorularına bir çırpıda cevap verecek bir cevap.
"Seni seviyorum." diye nefes aldın, başını biraz yana eğerek ona ve gözlerinin içine baktın. "Bütün bunları bu yüzden yapıyorum Niragi,bu...Bu kadar karmaşık değil." Ona gülümsedin ve bunu yüzünde gördün; o da gülümsüyordu. "Şimdi yatağına dön.Biraz dinlenmen ve yaralarını tedavi etmen gerekiyor.Ve bu arada...Yorgunum ve tekrar uyumak istiyorum." Kahkaha, ki bu sadece senden geliyor, ama sorun değil; onun gülümsemesi senin için yeterliydi. "Ayrıca, çaresizce bir şeye ihtiyacım var.Şu anda sana sarılmaya ihtiyacım var." Şimdi onun biraz kıkırdadığını duyabiliyordun ve kahretsin, bu şimdiye kadar duyduğun en güzel şeydi.
Dudaklarını bir kez daha öptükten sonra elinden tutup onu uyuyacak bir yerin sizi beklediği binaya doğru yürütüyordun.Bu sırada "Seni hak etmiyorum..." dediğini duydun ki bunu muhtemelen sadece kendi kendine söyledi.Ancak...
"Herkes hak ettiğini alsaydı muhtemelen hayatlarında mutlu olamazlardı, öyle değil mi?"
