Mistakes that demigods make Boek 1

Eerste queeste

Alexis POV

Het is nu al een week later na dat ik Thalia had ontmoet. Zij was natuurlijk al weg. Ik liep over het strand. Totdat ik een flits zag. Daarin stond een vrouw. Al weer eentje, dacht ik. Poseidon had de hele week geprobeerd contact te zoeken. Hij zei dat het hem speed. Het was gestopt toen ik gisteren tegen hem schreeuwde. Over waar hij was toen mijn familie stierf. Maar oké, waar waren we. Oh ja. De vrouw. "Vrouwe Hecate." Zei ik terwijl ik knielde. "Alexis Redford." Ik stond weer op. "Wat heeft u hier gebracht, vrouwe." Ik was best netjes tegenover de goden. Behalve Poseidon dan. "Ik heb je hulp nodig, Alexis." Ik keek haar vragend aan. "Ik wil dat je op een queeste gaat voor mij, alleen." "Waarom ik?" "Jij bent de enige die het kan. En het is je lot." Ik keek haar raar aan. "Accepteer je de queeste?" "Ik accepteer." Ze glimlachte. Opeens verscheen er een blauwe rugzak. "Kan ik geen afscheid nemen?" "Nee, je mag ook niemand vertellen waar de queeste over ging. Alleen dat ik je de queeste opgaf." "Oké? Denk ik." Ik pakte de rugzak op. Hij was totaal niet zwaar. "Zit er wel eens wat in? Het is zo licht." Toen ik dat had gezegd kreeg ik er meteen spijt van, ze had er natuurlijk een toverspreuk op gedaan. Ik face-palmde. Ze lachte. "Goden, wat ben ik dom." "Kom dan vertel ik je alles." We teleporteerden (om het zo maar even te zeggen) weg. Ze vertelde me dat ik weer 11 werd en terug in de tijd werd gestuurd. Dat ik een jongen moest helpen het slechte te verslaan. De leider van het slechte had mijn stiefvader en grootouders gedood, toen hun mijn leven hadden proberen te redden. Mijn oma was een magiër. Zij had me met liefde beschermd. Het slechte had een doden spreuk op me gericht. Maar het kaatste af. Hij ging voor de helft dood. Ik had die krachten van hem afgenomen toen hij het sterkst was. De jongens ouders hadden precies het zelfde gedaan als mijn stiefvader en grootouders. Maar hij had de andere helft van hem genomen toen hij op zijn zwakst was.

Niemand daar iets over mijn goddelijke ouder weten. Hecate zei dat ik een peetmoeder kreeg. Ik was door haar 'geadopteerd'. Ik zou altijd in de vakanties bij haar zijn. Anders zou ik bij iemand logeren. Ze vertelde nog meer over mijn queeste. Toen ze dat had gedaan veranderde ze me naar een elf jarige en gingen we terug de tijd in.

------Time skip------

Het was nu zeven jaar later. Ik was nu 18. In de queeste dan. Ik had gedaan wat ik moest doen. En ik leefde nog. Het was tijd om terug te gaan naar waar ik vandaan kom. Ik ontmoete Hecate op het perron van de trein. We liepen uit het zicht van de magiërs. En we gingen weer terug naar de tijd toen ik de queeste accepteerde. Ik ga je de details niet vertellen. Dat doet te veel pijn. Laat ik maar zeggen dat er heel veel vrienden dood zijn gegaan. Meer dan in de tweede giganten oorlog en de tweede titanen oorlog bij elkaar. Ik heb met de jongen de wereld gered. Ik heb veel geleerd. En heb als beloning de krachten die Hecate ook heeft. Iets minder krachten, maar wel veel. Meer dan de Hecate kids. Ik was nu de sterkste half-bloed die er bestond. We kwamen terecht in Londen maar dan wat terug in de tijd. Ze veranderde me weer in een mijn 15 jarige staat. Ze zei dat het nu een week later is dan toen ik accepteerde. 1 jaar was dus 1 dag hier. Ze gaf me wat drachma's en zei dat ze me hier verliet. Ik knikte. Ze verdween.

Ik liep bij de eerste, beste toilet naar binnen. Ik maakte een regenboog. En gooide er een drachma in. "Iris, godin van de regenboog aanvaard mijn offer." De munt verdween. "Laat mij Percy Jackson, kamp Half-Bloed zien." Prissy verscheen in de regenboog. Hij stond met zijn rug naar mij toe. "Prissy!" Hij luisterde niet. "Kelp Brain!" Hij draaide zich zo snel om dat zijn nek kraakte. Je zag aan zijn ogen dat hij gehuild had. Had hij me zo gemist? "Ally?!" Bij dat kwamen Clarisse, Annabeth, Chiron en Nico binnen stormen. Ze zagen me niet. "Alexis? Waar?" Zeiden ze tegelijkertijd. "Hier!" Schreeuwde Prissy. Ze zagen me eindelijk. "Alexis, waar ben je? Gaat alles goed? Waarom ben je weg gelopen?" Vroeg Chiron. "Ik ben in Londen. Alles gaat prima. Op het feit na dat ik net een oorlog achter de rug heb. En-" zei ik met mijn nieuw Engels accent. Dat krijg je als je 7 jaar in Engeland bent. "Wacht, wat? Hoe bedoel je dat je net een oorlog achter de rug hebt?" Vroeg Nico bezorgd. "Zoals ik zei. Ik heb net een oorlog gevochten. Rustig maar. Er waren veel mensen die met me mee vochten, en veel mensen waar tegen ik vocht. Er vielen alleen maar een beetje meer doden dan in de tweede titanen oorlog en giganten oorlog bij elkaar." Zei ik cooltjes.

"Wat?!" Schreeuwden ze. "Ik zei toch rustig. Er waren meer mensen die dood konden gaan. Maar de wereld is gered." "Hoe hebben we niks gemerkt dan? Waarom ben je weggelopen?" Vroeg Annabeth. "Er zat een magisch veld om heen, net zoals kamp Half-bloed. Alleen hield het geen monsters tegen. Het zorgds dat mensen van buiten af niks konden zien. De oorlog duurde 7 jaar. Ik vocht de zeven jaar mee." Percy opende zijn mond om iets te zeggen. "De tijd liep er anders. Een jaar daar was een dag hier. Maar daar was voelde een dag als een dag. Dat was het ook. En ik was niet weggelopen. Ik was op een queeste." Ze keken me geschokt aan. "Voor wie?" Vroeg Chiron. "Hecate." "Waarom had je niks gezegd? En waarom zijn bijna alle je spullen nog hier?" Vroeg Percy. "Kon ik niet en mocht ik niet. En die spullen had ik niet nodig." "Moeten we iemand sturen om je op te halen?" "Nee. Ik kan prima alleen naar America komen. Plus ik vind het wel leuk in mijn eentje." Zei ik. "Hoezo nee? Je hebt geen eens geld mee!" Ik grijnsde. "Ik weet wel iets. Maar ik moet gaan. Er staan vrouwen op de deur te bonzen die nodig naar de toilet moeten." "Tot later." Ik haalde mijn hand door de mist.

Ik liep over de drukke wegen van Londen. Ik zag een super leuke kleding winkel. Ik had allemaal kleding gekocht. Nou eigenlijk had ik het met de mist laten lijken dat ik had betaald. Best handig deze krachten. Nu liep ik hier met super veel tassen en een ijs koffie van starbucks. Ik had ook wat cadeautjes voor mijn vrienden gehaald. Maar hoe leuk ik het hier ook vond. Het was tijd om te gaan. Ik stond op een weiland en floot scherp. Na een paar seconde zag ik Angel al aan komen vliegen. Ik stopte alle tassen in mijn rugtas. Leve de magie! Toen Angel was geland klom ik op haar rug en gaf haar wat suikerklontjes en een donut. Ze vloog snel de lucht in. Terug naar kamp Half-Bloed...

------
Heyhey, ben ik weer. Ik heb de queeste niet geschreven om dat er zoveel gebeurd dat je er 7 boeken kan van schrijven. Maar dat je het weet, de jongen was Harry Potter. Als je dat nog niet door had. Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden. Vele groetjes, xlianhx