Chapter(24)

118 7 0
                                    

တော်တော်ညနက်မှ နန်းဆက်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။သက်တန့်မှာ မအိပ်သေးပဲကုတင်ပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုဖတ်နေခြင်းအား တွေ့လိုက်ရသဖြင့်နန်းဆက်ကစကားဆိုသည်။

“Honey....အခုအချိန်အထိ မအိပ်သေးဘူးလား။ဘာလုပ်နေတာလဲ"

“ရှင်ပြန်မလာမချင်း သက်တန့်အိပ်မပျော်နိုင်ဘူး နန်းဆက်"

သက်တန့်၏စကားကို နန်းဆက်ကရယ်မောလိုက်ရင်း သက်တန့်အနီးသို့လျှောက်လာခဲ့သည်။သက်တန့်၏ဆံနွယ်လေးများကိုသပ်တင်ပေး‌လိုက်ရင်းနှုတ်ခမ်းကိုကိုင်တွယ်၍နန်းဆက်မေးသည်။

“ကိုယ်မရှိရင် မင်းအိပ်မပျော်ရတဲ့အကြောင်းတွေကိုယ့်ကို‌ရှင်းပြစမ်းပါ"

ထိုစကားကိုဆိုပြီးသောအခါနန်းဆက်ကသက်တန့်၏မျက်နှာကိုပြီတီတီဖြင့်ကြည့်နေသဖြင့်သက်တန့်အော်လိုက်မိသည်။

“ရှင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ"

“မင်းအိပ်ပျော်အောင်လုပ်ပေးမလို့ စဉ်းစားနေတာလေ"

သက်တန့်ကစာအုပ်ကိုကိုင်၍ထိုင်နေရင်းပြန်ပြောလိုက်သည်။

“အချိုးမပြေတဲ့ပုံစံလုပ်မနေနဲ့ နန်းဆက်။ရှင့်ကို သက်တန့်စိတ်ပူနေရတာလေ....ဘယ်ရောက်နေလဲ....ဘာဖြစ်နေလဲ....ဘာလုပ်နေလဲ....ဆိုပြီး..."

သက်တန့်ရဲ့စကားမဆုံးခင် နန်းဆက်ကသက်တန့်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်သို့တက်ဖိထားလိုက်သည်။

“နန်းဆက်....."

“မင်းကိုမြင်ရင် ကိုယ်ဘာတွေဖြစ်လာလဲမသိဘူး Honey။ကိုယ်ဘာမှမလုပ်နိုင်လောက်အောင် အင်အားမဲ့သလိုခံစားလာရတယ်"

“အဲ့ဒီ‌လောက်အထိလား နန်းဆက်"

“ဟုတ်တယ်။ကိုယ်အခုရေချိုးမလို့။ဒါပေမယ့်အဝတ်အစားတွေချွတ်ဖို့တောင် အင်အားမရှိတော့သလို ခံစားရတယ်။မင်းကိုယ့်ကို မကူညီချင်ဘူးလား"

“ရှင်က သက်တန့်ကိုကူညီစေချင်တယ်ပေါ့"

“အင်း....”

ထို့သို့‌ပြောရင်း သက်တန့်ကနန်းဆက်ရဲ့အပေါ်ထပ်အင်္ကျီကိုကော်လာမှကိုင်၍လက်မောင်းတစ်လျှောက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲချလိုက်သည်။ထို့နောက်နန်းဆက်၏မျက်နှာကိုကြည့်နေလိုက်သည်။

သက်တန့်မျှော်စင်💛Where stories live. Discover now