Haz

Hayal Kırıklığı

Kışın güneşli günlerinden biriydi. Karan odasında öylece oturmuş boş duvarı izliyordu. Annesinin öldüğü günden beri yaptığı tek şeydi bu. 3 ay geçmişti. Doğru düzgün yemek yemiyor, kimseyle konuşmuyordu. Annesini gözünün önünde öldürmüşlerdi. Kurtaramamıştı annesini. Cesaretli olup çıkamamıştı saklandığı yerden. Annesi onu babasıyla yalnız bırakmıştı. Kapı açıldığında gelenin kim olduğuna bakmadı, annesi gelemeyecekti, onun dışında herkes önemsizdi.

"Karan, yavrum hadi gel yemek ye. Bak uzun zamandır doğru düzgün yemek yemiyorsun hasta olacaksın." Halasıydı. Umursamadı, duvarı izlemeye devam etti.

"Annen seni böyle görse çok üzülürdü." Karan yatağına oturan halasına baktı,

"İstemiyorum, çık odamdan!"

"Yapma oğlum, hadi bir şeyler atış-"

"İSTEMİYORUM ÇIK DEDİM!" Bağırarak halasının sözünü kesmişti. Halası üzülerek odadan çıktığında kardeşiyle karşılaştı. Sinirle oğlunun odasına doğru geliyordu.

"Ahmet dur, sakin ol!"
Önünde durmaya çalıştı ama kardeşi onu itip odaya girdi. Burnundan soluyordu. Bıkmıştı artık oğlu olacak çocuğun bu davranışlarından.

"Niye bağırıyorsun lan?" Karan babasının sesini duyunca gerildi. Annesi öldüğünden beri ilk defa ona kızıyordu. Babasına bakmadı, kucağında bulunan çerçevedeki fotoğrafa baktı,gülerek poz veren annesine baktı. Babası sinirle omuzlarından tutup sarstı.

"Cevap ver bana!" Halası araya girmeye çalışıyordu. Çocuk gözünü fotoğraftan çekmedi. Babası elindeki çerçeveyi çekti.

"Bak bak, iyi bak!" Karan çerçeveyi almak için uzandı. "Özledin mi anneni?" Dalga geçiyor gibi sormuştu. " ERKEK OLSAYDIN DA KORUSAYDIN ANNENİ, ÖLDÜRMELERİNE İZİN VERMESEYDİN!" Karan dişlerini sıktı. Bedeni öfke doluydu, babasına bir şey diyemiyordu. Annesi yoktu artık, onu babasından koruyacak kimsesi yoktu.

"Ahmet o daha çocuk." Halası onu korumaya çalışıyordu.

"Sen karışma abla!" Karan babasının yüzüne baktı. Korkusunu belli etmemeye çalıştı ve konuştu.

"Fotoğrafı ver." Babası alayla kaşlarını kaldırdı. Çerçeveyi duvara fırlattı. Çerçeve paramparça olmuştu. Karan fotoğrafı almak için gideceğinde babası kolunu tuttu izin vermedi.

"Kim alacak seni benim elimden? Ha söyle şimdi nasıl kurtulacaksın?" Yanağına yediği tokatla gözleri doldu. Kafasını yerden kaldırmadı. Halası tekrar müdahale etmeye çalıştığında babası ona bağırarak kovmuştu odadan.

"Annen seni hiç sevmezdi biliyor musun?" Karan dolu gözlerle babasına baktı.

"Severdi, yalan söylüyorsun. O senin gibi değildi o hep beni severdi." Babası yüzünü buruşturdu.

"Doğru, o hep seni severdi. O hep sana ilgi gösterirdi, o hep senin yüzünden benimle kavga ederdi." Kolunu biraz daha sıktı. "Ben hep kötü biriydim değil mi? Seni hiç sevmedim." Karan dişlerini sıkarak öfkeyle baktı.

"Seni hiç sevmiyorum, senden nefret ediyorum." Elini çenesine atıp sıktı. "Seni niye hiç sevmedim biliyor musun? Hep annenle aramıza girdin. Senin yüzünden benimle ilgilenmiyordu bile, varsa yoksa biricik oğlu." Kollarını iki yana açtı