Hayat başlangıç ve bitiş olarak sürekli tekerrür ederdi.
Her başlangıç bir sonu her son bir başlangıcı getirirdi.
Geçmişimin sonu gerçek ailemin beni bulmasıyla bitmişti.
Onların beni bulmasıyla yeni bir başlangıç yapılmıştı.
Ama yeni başlangıçlar geçmişten kurtulduğumuz anlamına gelmezdi.
Ben Asya Gündoğan.Yeni bir başlangıç yapmaya çalışsamda geçmişim peşimi bırakmıyacaktı.
Geçmişin üzerini kapattım.Maskemi taktım.Yaralarımı gizledim.Rol yaptım.Herkese herşeye rağmen yaşamaya çalıştım.
Ama herşey değişiyordu.
Maskem düşüyordu.Yaralarım gün yüzüne çıkıyordu.Rol yapmaktan sıkılmıştım.
Herşeyi bir kenara bırakmak istedim.
Maskemi indirmek.Yaralarımı açmak.Rol yapmamak istedim.
Lakin acı gerçek yüzüme vurduğunda artık büyümüştüm.
Herşeyi bir kenara bırakınca eskiye döneceğimi düşünmüştüm.Oysaki yeni fark ediyordum.Ben kendimi kaybetmiştim.
Kendimi;o küçük kız çocuğunu bulamıyordum.
O an anlamıştım onlar artık geride kalmıştı.Küçük kız çocuğu da,Onun çaresizliği de,onun acısı da,onun neşesi de,onun mutluluğu da ve en önemlisi onun kimsesizliği geride kalmıştı.
Artık yalnız değildim.Her ne kadar kabul etmesem de artık yalnız değildim.Kimsesiz değildim.
Bunun sevincini iliklerime kadar hissetmeyi istesemde buna engel olmak zorundaydım.Gerçekler açığa çıktığında, geçmişim gözler önüne serilince yanımda olan insanlar azalıcaktı.
Onlar haklıydı.Kimse beni sevemezdi.Kimse beni olduğum gibi kabul edemezdi.Ben hep yalnız olacaktım.Her zaman tek başıma savaşacaktım.
Lakin Mert kafamı karıştırıyordu.Yanımda olduğunu söylüyordu.Denfelerimle oynuyor kafamla aklımı karıştırıyordu.
Mert'e güvenmiş gardımı indirmiştim.
Ama aradığım şey güven ya da sevgi degildi.Aradığım şey herşeye rağmen beni kabullenecek birisiydi.
Onlara geçmişi açtığımda bana tekrar aynı gözle bakarlar mıydı bilmiyorum ama gözlerinde bana karşı acıma duygusunu görmeyi istemiyordum.
Gözlerimi kapattım.İçimde yaşadığım savaşlar beni zorluyordu.
"İyi misin?"
Mert'in sesiyle gözlerimi açıp ona döndüm.Yiğitle olan konuşmadan sonra o odasına geçerken biz hala salonda oturuyorduk.Bazıları sohbet ederken bazıları televizyon izliyordu.
"İyiyim."
Yalandı.İyi falan değildim.Aklımı karıştırıyorsun.
🍃
Üzerimdeki elbiseye baktım.Yarım saat önce Selma hanım elimde bir elbiseyle gelmiş akşama davet olacağını ve hazirlanmam gerektiğini söyleyip elbiseyi vererek odadan çıkmıştı.
Üst bedenimi sardığı için biraz rahatsız olmuştum.Bedenimi saran ve hatlarımı belli eden şeylerden genellikle kaçınan biri olarak şu an bunu giymek beni biraz rahatsız etmişti.
Koltuğa oturdum.Açıkta kalan yara izlerini makyajla kapatmaya başladım.Ayağımada giydiğim topuklu ayakkabılarla ayağa kalkıp parfüm sıktım.Beyaz çantama birkaç eşya koyup hafif bir makyajın ardından odadan çıktım.Merdivenlerden inerken salondan gelen seslerle salona ilerledim.Salondan içeri girince sesler kesildi herkes bana bakmaya başladı.Selma hanım hariç herkes salondaydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gerçek Hayatım
Fiksi RemajaBen hayatıma kimseyi kabul edemezdim. Ben kusurluydum. Ben farklıydım. Ben kirliydim. Ben bir katildim. Ve herşeyden önce ben kendimden vazgeçmiştim. Not:alışılmışın dışındadır.Lutfen bir şans verin🌸
