Annemin ölmediğini, üstüne üstlük abilerimin ve ablamın olduğunu 20 yaşında öğreniyordum!! Şaka gibi!
*. : ｡✿ * ﾟ * .: ｡ ✿ * ﾟ * . : ｡ ✿ *
(Düzenli olarak bölüm paylaşılır.)
(Ekleme: düzenli olarak değil canım yazmak istediğinde bölüm paylaşılır.)...
"Siktir git bu evden." Oğuz abimin duygusuz ve düz bir ses tonuyla konuşmasıyla herkes ona döndü.
Oğuz biraz şey gibi davranıyordu aslında...piskopat?
"Bence susmalısın sevgili oğlum. Çok tehlikeli sularda yüzüyorsun," dedi babam. Tehditkar ses tonu ablam ve benim ürkmemi sağladı. Gerçekten bir şey yapar mıydı ailemize?
Oğuz abim yüzüne sinir bozucu bir gülümseme takındı. Ellerini ceplerine yerleştirerek, "Neyse ki yüzme biliyorum." dedi gevşekçe sırıtarak.
Oğuz abim benim en büyük idolümdü.
Babam git gide sinirlenmeye başlamıştı. Ben onun bu halini takmadan yere eğilip ayakkabılarımı indirdim. Evin içine girerken Oğuz abim yanıma geldi.
Ben ne olduğunu anlamazken o, bir anda beni kucakladı. Bir eli belimi diğer eli bacaklarımı kavrayarak beni havalandırdı. Sonunda aklıma dank etmiş gibi bir yerdeki kırık vazonun parçalarına baktım. Bir de sadece çorap giydiğim ayaklarıma.
Abim beni koltuktaki ablamın yanına bırakıp annemin yanına geçti. Ablam hızla elimi tuttu. Dudakları titriyordu ama ağlamıyordu. Babamın yanında dik durmak istiyordu. Elini sıkarak ona güç vermek istediğimde yaptığım şeyi anlamış olmalı ki gülümsedi.
"O kadından boşandım, senin için." dedi babam pişmanlıkla. Onun nasıl biri olduğunu bilmesem şimdiye çoktan affetmiştim. Fakat yediği haltları bilen biri olarak şuan bu durumda olması sadece keyifle izlememi sağlıyordu.
