*Unicode*
"ဟူး..."
"ဘာတွေသက်ပြင်းချနေတာလဲ"
"ကျတော်သားထယ်ကို ရင်လေးမိတယ် သူဒီအရွယ်ရောက်နေပီ သားဂျင်လိုမရင့်ကျက်သေးဘူးomma"
"အချိန်တန်ရင်ရင့်ကျက်သွားလိမ့်မယ်"
"ဘယ်အချိန်လဲ ကျတော်သေရင်လား"
ကားနောက်ခန်းမှာတိုးတိုးတိုးတိုးနဲ့ပြောနေပေမဲ့ ထယ်ယောင်းအကုန်ကြားပါသည်။ ommaရှိစဉ်က ကင်မ်ထယ်ယောင်းတို့ကအ်ိမ်မှာဆိုအလိမ္မာဆုံးပင်။ ommaမရှိတော့မှဆိုးသွမ်းလာခဲ့ခြင်း
"အကုန်ကြားတယ်appa~ကျုပ်ကommaရှိမှ လိမ္မာမှာ"
"ဒါဆိုငါကရော ? ငါကမင်းတို့appaမဟုတ်တော့ဘူးလား"
ထယ်ယောင်းဘာမှမပြောဘဲတိတ်ဆိတ်နေသည်။ ငယ်စဉ်ထဲက ommaကိုချစ်တာမို့ appaကိုသိပ်ဂရုမစိုက်မိ။အခု ommaကမရှိတော့လို့ ဘယ်သူစကားမှနားမထောင်တော့။ သူလုပ်ချင်တာကိုသာဇွတ်လုပ်သည်
"ဖြေလေ ကင်မ်ထယ်ယောင်း"
".........."
"ငါ့ကိုမင်းတို့အဖေလို့ရောသတ်မှတ်ဖူးသလား"
"သတ်မှတ်ဖူးပါတယ်"
"ဟင်း ! ယုံလိုက်ပါမယ်"
ထို့နောက်တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ သူတို့ကားလေး။ကင်မ်အိမ်တော်ကိုရောက်တော့ ခြံစောင့်နှစ်ယောက်ကတံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။
"သွားပီ"
"Ommaမြေးက ommaထက်ပိုသွေးအေးတယ်"
"အင်း ဟုတ်တယ်..ငါလဲအဲ့တာကိုဘဲလိုချင်တာ"
"ဟူး"
"ငါ့ကိုဂျင်အွန်းကိုသင်ပေးနေတဲ့ဆရာလေး အကြောင်းစုံစမ်းလာခဲ့"
အနားမှာရှိတဲ့bodyguardတစ်ယောက်ကို လှမ်းပြောကာတည်ငြိမ်စွာ အခန်းထဲဝင်သွားတဲ့ဖွား။ appaကတော့ သက်ပြင်းတွေကိုချလျက်။
"ကျောင်းဆရာလေး"
"ဟင်..ပြန်လာပီလား"
"ကျုပ်ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးအဖော်ပြုပေးမယ်ခဗျားကို"
"ရ..ရပါတယ်"
"ကျောင်းဆရာလေး"
"ပြောလေ"
YOU ARE READING
Bad Boy(ရပ်နား!!)
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည် ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္
