Schaduw van stilte

Hoofdstuk 2

Die avond, terwijl de zon langzaam achter de horizon verdween en de schaduwen zich over Whispering Pines uitstrekten, zat Emma aan haar bureau in de kleine pensionkamer die ze had gehuurd. Het enige licht kwam van de zwakke gloed van haar laptop, waarop ze haar aantekeningen over de verdwijningen doornam.

Plotseling hoorde ze een zacht tikken op het raam. Haar hart sloeg een slag over terwijl ze opkeek en door het donkere glas tuurde. Een figuur, gehuld in de schaduwen, stond buiten en keek haar recht aan.

Met bonzend hart stond Emma langzaam op en liep naar het raam. Haar hand trilde terwijl ze het raam opende en de figuur naar binnen liet.

Het was een man, met vermoeide ogen en een bezorgde blik. "Je moet hier weggaan, Emma," fluisterde hij haastig. "Dit onderzoek is gevaarlijker dan je je kunt voorstellen."

Emma's adem stokte in haar keel. "Wie ben je? En hoe weet je mijn naam?"

De man glimlachte zwakjes. "Mijn naam is David. Ik ben een voormalig politieagent hier in Whispering Pines. En ik weet meer over deze verdwijningen dan goed voor me is."

Terwijl David zijn verhaal deed, drong het tot Emma door dat ze dieper was gegaan dan ze ooit had kunnen voorzien. Maar het was te laat om terug te gaan. De waarheid lag binnen handbereik, en ze was vastbesloten om die te onthullen, zelfs als het haar leven zou kosten...