[For Unicode]
ဟျွန်းဂျင်က ရှက်ရှက်ဖြင့် ခေါင်းကိုငုံ့ကာ သူ့မျက်နှာကို စောင်ဖြင့် ဖုံးလိုက်သည်။
"ဟေ့ ပုန်းမနေနဲ့"
"ကျွန်တော် မပုန်းပါဘူး"
"မင်း ပုန်းနေပါတယ်"
"ဟုတ်တယ် ကျွန်တော် ပုန်းနေတာ"
"ဘာကြောင့်?"
"ကို တစ်ခုခုလုပ်မှာစိုးလို့"
"ဘယ်လိုမျိုးလဲ?"
"မသိဘူး လာမမေးနဲ့"
"ပြောပြီးတော့ ဘာကိုမသိဘူးလဲ"
"မသိဘူး.....ကျွန်တော့်ကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ ချဉ်းကပ်ချင်နေတာ"
"ဘေဘီ အခု မင်းက ကို့အပိုင်ပဲ"
"သိပါတယ်....ဒါပေမယ့်...."
"ဒါပေမယ့် ဘာလဲ?"
" ကျွန်တော်ကြောက်တယ်...."
"ဘေဘီ...." ဘန်ချန်း ဟျွန်းဂျင် အနားကို ကပ်ကာ စောင်ကို ဖယ်လိုက်သည်။
"မင်းသိပါတယ် ကို မင်းကိုဘယ်တော့မှ နာကျင်အောင်မလုပ်ဘူးဆိုတာ"
ဟျွန်းဂျင်ရဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ် ဘန်ချန်း ခေါင်းတင်လိုက်သည်။
"အဟမ်း..."
"မင်း...ကြောက်နေသေးလား"
"နည်းနည်း"
"ပြီးတော့....."
ဟျွန်းဂျင်ကို ဘန်ချန်းမျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ကြည့်တော့ ဟျွန်းဂျင်က သူ့ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ပေးသည်။
"ဒါဆိုဘာလဲ? "
"ကို... ရမလား? "
မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်သူမှာ ဟျွန်းဂျင်ဖြစ်သည်။
"မရဘူး ကျွန်တော်တို့မလုပ်နိုင်ဘူး"
"စိတ်မပူပါနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးလေး ပြီးသွားမှာပါ"
"မရဘူး....ကျွန်တော် မလုပ်နိုင်ဘူး"
ဟျွန်းဂျင်ကို အားနဲ့ နမ်းပြီး ဟျွန်းဂျင်လက်ကို သူ့ရဲ့ မာကျောတဲ့ဂျုနီယာပေါ် တင်လိုက်သည်။
"မင်း ခံစားရတယ်မလား?"
ဟျွန်းဂျင် လန့်သွားလေသည်။
YOU ARE READING
𝙏𝙝𝙚 𝘼𝙧𝙩 𝙤𝙛 𝙁𝙞𝙣𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙔𝙤𝙪
Teen Fiction"ဟျွန်းနီဘေဘီ" "ဘယ်သူ့ကို ဘေဘီလို့ ခေါ်နေတာလဲ?" "မင်းလေ" "ကျွန်တော်က ခင်ဗျားရဲ့ ဘေဘီမဟုတ်ဘူး"
