සීතල හාදුවක්✅

පලවෙනි දිගහැරුම

සීතල නගරයක කුඩා කාමරයක තනි වී සිටි ඇගේ කදුලින් පිරි දෙනෙත් යොමු වී තිබුනේ මීදුමින් වසා තිබෙන කදු පන්ති වෙතටය විටින් විට පිට වෙන සිහින් ඉකියකින් ඇගේ කාමරේ තිබූ නිහඩතාවය බිද දමන්න සමත් වුනා ඔහු කිසිදු හිතක් පපුවක් නොමැති අයුරින් පැවසූ වදන් ඇගේ දෙසවනේ තවමත් දෝංකාර දුන්නා අකීකරු කදුලු බිදු ඇගේ දෙකොපුල් තෙමා ගියා

"  තමුසෙට පිස්සු ද ඕයි..? තමුසේ වගේ හිගන්නියකට ආදරේ කරන්න...? මේ මම...? හීනෙන් තමයි ඒ හැමදේම බොරුවක්...! මම කවදාවත් තමුසෙට ආදරේ කරේ නැ...! කරන්නෙත් නැ...! ඒ හැමදෙයක්ම කරේ මෙන්න මූත් එක්ක දාපු ඔට්ටුවක් නිසා මම වින් කලා...! දැන් තමුසේ මට වැඩක් නැ මට වදයක් නොවී පැත්තකට වෙලා ඉදපන්...!"

එසේ පැවසූ ඔහු කදුලු පිරුනු දෙනෙතින් ඔහු දෙස බලා සිටි යුවතිය තල්ලු කරමින් එතැනින් පිටව ගියා ඒ මොහොත ඇගේ දෑස් ඉදිරියේ මැවි මැවි පෙනෙද්දී අතකින් ලය තෙරපමින් ඇඩුවා

" විහඟි..! අනේ ඇති බන් ඔය ඇඩුවා.. නාඩා හිටපන්කෝ..! මම උබට කලින්ම ඔය ගැන කිව්වා උබ මම කිව්ව දෙයක් ඇහුවේ නැ නේ "

ඇගේ මිතුරිය එසේ පවසමින් අඩමින් සිට යුවතිය අසලින් වාඩිවුනා

" අනේ ක්‍රිෂ්...!"

යුවතිය ඇගේ මිතුරිය දෙස අසරණ අයුරින් බැලුවා සුසුමක් හෙලූ ඇගේ මිතුරිය ඇගේ කර වටා අතක් දමා ගත්තා

" ඌව අමතක කරපන් විහඟි...! තව කොච්චර දවසක් උබ ඔහොම ඌ ගැන හිත හිත කාමරයක් මුල්ලට වෙලා අඩ අඩා ඉන්නද..? ඌ වෙනදා වගේ ජොලියෙන් ඉන්නවා උබ අඩ අඩා ඉන්නවා අර ගමේ ඉන්න උබේ අහිංසක අප්පච්චි ගැන හිතලා හෙට ඉදන්වත් කැම්පස් යමන්..!"

ක්‍රිෂ් එසේ පවසද්දී යුවතිය හිස සැලුවේ ඇගේ වදන් වලට එකග වෙමින්..

ඇය නමින් විහඟි මිහංසා සේනානායක දිගු වරලසකට හිමිකම් කියන ඇය විටක අහිංසක තවත් විටක දගකාර කටකාර තරුනියක් විය උපතින්ම මව අහිමි වී යද්දී ඇයට ඉතිරි වුයේ තම පියා පමනි මව මරා උපන් කාලකන්නි කෙල්ලෙක් යැයි පවසමින්  ඥාතීන් ඇයව ඈත් කලා ඉතින් අවසානයේ ඇගේ යැයි පැවසීමට ඉතිරි වූයේ තම පියා පමනි මව අහිමි තම දියනියට එම අඩුව නොදැනෙන්නට ඔහු වග බලාගත්තා නොයෙකුත් ආකාරයේ අගහිගකම් සිත් වේදනා මැදින් ඇගේ පියාගේ සිහිනය වෙනුවෙන් ඇය වෙහෙස මහන්සි වී ඉගෙනගත්තා