Gerçek Ailem?

Tanışma

Babam yine kumardan gelmişti ve zile basmıştı. İnşallah kazanmıştır dedim içimden eğer kaybederse bizi döverdi

Sıkıntılı bir yaşamım vardı babam her gün kumara giderdi. Annem çalışır babam harcardı. Ben okula giderdim kardeşim evde kalır babamın bu eve gelmemesi için dua ederdi. Zil tekrar çaldı.

Gittim ve kapıyı açtım babam bir anda kukremesiyle bir adım geriledim

"Ne bekletiyon lan beni kapıda Ne sanıyorsun sen kendini seni okuldan alıyorum sende çalışacaksın!"

Kaybetmişti ama bende çok şeyimi kaybetmiştim şuan kalbim deli gibi atıyordu arkadaşlarım sevdiğim çocuk ve ben ne olacaktım Ne olucaktı kaçsam nereye kaçacaktım...

"Baba hayır nolur Baba nolur yalvarırım alma beni okuldan yemin ederim vardiyalı çalışırım hem-"sesimi kesen babamın kemeri olmuştu. Sertçe bir kaç kez sırtıma vurdu ve kardeşimin sesini duydum.

"B-baba h-hoşgeldin ablam ablamı neden vur-vuruyorsun" babam bir anda ona doğru gitti ve tam kemer vuracakken boynuna bıçak tuttum. Kulağına fısıldadım.

"Sakın ona dokunmaya kalkışma" bu bıcağı boynuna saplasaydim kendi hayatımı ve kardeşiminkini riske atardım bunu göze alamadım ve bıçağı çektim çekmekle babam saçlarımdan tuttu ve beni mahsene kapattı.

"1 hafta sana yemekte yok suda geber burda en azından yemek israfına kurtuluruz" dedi. Çok soğuktu üstümde tişört ve eşofman vardı ağlamaya başladım. Hep ezilmistim  hep kırmışlardı  beni liseye 10. Sınıfım ve okursam ressam olmayı düşünüyorum ama bu hayalimide babam tarafından yıkıldı.

16 yaşındaydım kardeşim 8 yaşındaydı. Ona bisey olursa ben ölürdüm ama annem ve babam için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.

Annem hergun babama göz yumuyor beyim beyim diye ayğında pervane oluyordu. Bizi dövmesini hep görmezden gelirdi sessizce ağlamamızı hep böyleydi. Ailem bana üvey evlatları gibi davranıyordu.  Düşüncelerimi bölen şey kardeşimin "a-acıyor" diye ağlaması oldu.

Hemen kapıya koştum. Kapıya vurup bağırmaya başladım.
"Pislik adam yiyorsa çıkar lan beni yiyormu ufacık çocuğu dönüyorsun Allah senin belanı versin pis kumarcı" içimdekileri dışıma yansımıştır 16 yıl boyunca biriken ne varsa hepsini tüm kızımı kusmuştum fakat artık işler sarpa saracaktı. Artık onun karşısında o küçük 12 yaşındaki kız yoktu. Bitmişti. Kapım açıldı.

Tokat. Kafam yana savruldu. Tekme, tekrar tekme acı ile yere düşüş ve karanlık.

●~●~●

G

özlerim yavaş yavaş açıldı. Karnımda çok fazla acı hissettim bulanık olan etraf aydınlanıdı. Herkes seçilmeye başladı. Bunlar kimdi? Ben neredeydim? Neler oluyordu? Hepsi neden bir anda üstüme eğilmiş uyandi uyandı diye bağırdı?

"Noluyor lan burda?!"
"Siz kimsiniz?"
" Ben neredeyim?!"
"CEVAP VERIN"
Sonda sesim iyice açıldı. 5 erkek bir kadın vardı. Muhtemelen babaları idi. Sonra hafif sakallı biri vardı. Oda en buyuk bence

"Kızım biz senin biyolojik aileniz seni bulduğumuzda o adam sana tekme atıyordu. Sen yerde kanlar içinde yatıyordun çok korktum. Sana bisey olucak senin kokunu içine çekmeden bizi bırakacaksın diye çok korktum." Dedi babaları, babam. Hemen bana sarıldı. Aslında dünden razıydım. Çünkü bu hayatta n kurtulmak istiyorum ve bunu yapacaktım ki onlar çıktı karşıma onlar bana umut olabilirler onlar bana sevgi nedir anlatabilirlerdi. Ben bunları düşünürken anneleride bana geldi ve sarıldı.