RÜYAMDAKİ SEN

Her şeyin başlangıcı BÖLÜM-1

   Bana ister deli deyin ister kaçık ben gördüklerimden daima emin ve kararlıyım.
Gördüklerim yaklaşık iki ay önce başlamıştı.İlk başta bana hiçbirşey ifade etmezken gün geçtikçe daha gerçekçi bir hal almaya başlamıştı.
1. Gün
Herzamanki gibi hiç çaba sarf etmeden uykuya dalabilmiştim.Uykuya daldıktan birkaç dakika sonra siyah bomboş bir karanlık beni karşıladı.Bu herkese olacağı gibi banada hiçbirşey ifade etmemişti.
Fakat daha sonrasında birden kendimi gecenin bir vakti daha önce bulunmadığım bir ormanda üzerimdeki minyonların olduğu pijamamla koşarken buldum ve aniden bir el bana uzandı fakat yüzünü göremedim sadece karanlığın arkasındaki bir slüetin eli. Fakat bunun bir erkek eli olduğu her halinden belliydi. Daha sonrasında arkadan bir ses geldi ama kimin konuştuğu veya kadın mı erkek mi olduğu belli olmuyordu. "Yanlız değilsin merak etme hayatta korkmanı gerektirecek hiçbirşey yok daima senin yanında olacağım daima..." sözünün sonuna ayrı bir vurgu yapmıştı bu ses. Şimdi ufaktan korkmadım değil hani ama ne demek istedğini de merak etmiştim.Ben hiç yalnız değildim ki daima yanımda birileri olurdu ama bu neyin nesiydi.Bana doğru uzanmış el bana biraz daha yaklaşırken ben istemsiz olarak bir adım daha geri attım.Tam şu sahipsiz el koluma doğru uzanmıştı ki bir ses daha duymaya başladım "Rüya uyan hadi bak yine geç kalacaksın sonra devamsızlıkla uğraştırma beni." Aniden gözlerimi açtığımda kafam daha yerine gelmediğinden boş gözlerle anneme bakıyordum.İstemsizce "Ha?" dediğimde annem "Okul hani şu seni zorla yazdırdığımız üçüncü okul hani diğerlerinden devamsızlık yüzünden atıldığın da onuncu sınıfı üçüncü kez tekrar ettiğin okul meleğim hadi kalk da şu formaları giy."
Sonunda aklım başıma gelmişti şu benim en nefret ettiklerimin en başında gelen şey "OKUL"
Yataktan yavaş yavaş kalkmaya başladığımda annem hala gözlerini dikmiş şekilde bana bakıyordu.
"Anne yatağı kontrol ediyorsan altıma yapmayı altı yaşında bıraktım merak etme şimdi üstümü giyineceğim sorun yok yani." Evet doğru biraz uyuşuk olduğumdan altı yaşıma kadar altıma yapmıştım.Annem odadan çıktıktan sonra okulumuzun tek üniforması olan siyah dar eteği üzerime geçirip üzerine de eskitme gri tişörtü giyip dönemin başından beri fermuarını evde açmadığım cam mavisi renkteki cantamı alıp fırladım. Tam kapını önünde ayakkabılarımı giyiyodum ki bir eksiklik olduğunu farketmeme kalmadan "Kahvaltı yapmadan evden çıkarsan kardeşinin beslenme çantasının aynısını sana da yaparım!" Tabiki esiklik kahvaltı yapmamam değil annemin evden çıkmadan önceki bana bağırışıydı.Annemin bağrışı olmadan şu evden çıktığımda kendimi eksik hissediyorum nedense.
Herneyse şimdi konumuza gelelim.Evden çıkıp okula vardığımda herzamanki gibi sınıfta en arka petek kenarı yanına oturdum.Burası bana bazen evimden daha sıcak ve samimi geliyor cidden hele dışardan yağmur yağarken...
Sırama oturup çantamı direk masanın üzerine koydum.Bizim kızlar artık beni bildiklerinden ilk iki ders yanıma bile yaklaşmazlar.Masanın üzerine koyduğum şuan gözüme yastık gibi gelen çantamı masanın üzerinde kollarıma sıkıştırdığım gibi kendime pofuduk bir yastık yaptım ve kafamı koyduğum anda tekrar uykuya daldım.
İşte yine aynı el ama bu sefer bana çok daha uzak.Uzaklardan bir ses "Sakın benden korkma benim ilacım sensin seninki de ben beni bul Rüya'm beni bul..."
Çevremde yankı yapan sesi bulabilmek için kafamı neredeyse tam tur döndürecek hale geldim ama ses bulunduğum heryerden geliyor ve saçma ama etkileyici bir ses gibi geldi bana.Sesin tonu gerçekten bana ihtiyacı olduğunu belli edecek derecede hassas ve yardıma muhtaç çıkıyordu.
"Senin için ne yapabilirim peki?"
"Beni bul güzelim,beni bul..." Güzelim ha? Sanırım arkadaş göremiyor beni herneyse konuya odaklanalım son arkadaş için göz nakli düşünürüz.

"Seni nasıl bulacağım ben ya bari onu söyle!"

"Kader diyelim güzelim o beni bulur sen onu takip et."

"Edebiyat yapalım zaten burada biz ben ne konuşuyorsam bir yankıyla yok beni bul yok kadermiş yok bulurmuş bilmem ne!"

Sahibini bilmediğim yankıya söylenirken aynı anda bomboş bir beyazlığın içinde yürüyordum ki arkamı döndüğüm anda tam karşımda duran elin ve sahibinin kaybolduğunu gördüm.Endişelenmeye çok önce başlamam gerekiyordu sonuçta ama geçte sayılmaz hani. Az önce güçlü çıkan sesim gitmiş yerine kedi yavrusunun sesi gelmişti "Yankı,aloo,ses ver bari valla özür dilerim ya öyle demek istemedim.Yankı gel neredeysen korkuyorum valla bak."

Cidden ufaktan korkmaya başlamıştım hatta ufaktan değil bayağı korkmaya başlamıştım.Çevreme bakındıktan sonra ses gelmeyince yavaş yavaş geri adım atmaya başlamıştım.Sadece benim duyabileceğim bir sesle "Yankı" dememle beraber bir ses "Adım Yankı değil Savaş." arkamdan gelen ani sesin korkusuyla çığlık atıp bir anda birinin kucağında buldum kendimi.Gözlerim kapalıydı ama belimde bir el olduğunu hissedebiliyordum.Uzun bir besmeleyle beraber gözlerimi açtığımda kendi tükürüğümde boğulma tehlikesi geçirdim karşımda bir insan evladı olamayacak kadar yakışıklı birşey duruyordu.Karşımda dediysem hatırlatayım eli belimde ve bana bakıp gülümsüyordu.Tam kilitlenip kalmıştım ki elini belimden çekti ve eline baktım. "Aa o el." Çocuk kendi eline bakıp gülümsedi ve "Evet el benim ve evet dün gece bu eli gördün ve evet beni bulman lazım."

"Ama nasıl?"Benim şaşırmış pörtlek gözlerimle sorduğum soruya çocuk o ölünesi mavi gözlerini kısarak cevap verdi."Yarın gece tekrar yanındayım merak etme ama bu sorunun cevabı sende ve beni bulana kadar ben buradayım haberin olsun."

"Nasıl,nerdesin,neyi merak etmeyeyim noluyor ya? ahhh!"

Tam soru soruyordum ki kafama inen cetvelle birden kafamı kaldırdım.

"Uyuyacaksan git evinde uyu burası okul yatakhane değil küçük hanım!"

Off yine başlıyor işte Top cadısı bir insanın soyismi "Top"olabilir mi Allah aşkına biri açıklasın bunu ya.

"Neriman Hocam dün gece şu sizin verdiğiniz soruları çözdüm hocam sonrada uyuyakaldım kusura bakmayın."

"Tamam Rüya çıkar bakalım o zaman soruları da takıldıklarını beraber yapalım bakalım."

"Heh işte ben size şu vahim olayı anlatmadım.Ben soruları yapıp kaplumbağam Taş Kafa'nın yanına koymuştum kağıtları namussuz da dün gece yemiş onları."

Tamam inanmayacak biliyorum ama olsun zaman kazandık en azından yada fazladan bi beş oktav ses.
"Çı-çık dışarı bir daha ben bu sınıftayken derste olursan uyuduğun o sırayla beraber müdürün odasına götürürüm seni şimdi defol!"

"Teşekkürler Hocam anlayışınız için." deyip çantamı aldığım gibi yavaş adımlarla sınıftan çıktım.Şimdi yemek yemem lazım ama para almayı unuttum yanıma işte her zamanki yine çok zekiyim hemen aklıma bizim okulun mübarek çocuğu Can'ı bulmak için tabikide okulun en üst katına çıktım.Hayvan sandalyesine kurulmuş yine okuldan topladığını parayla yemek yiyordu.Çocuk çocuk değil mübarek devlet fonu.Ondan zorla aldığım parayla (Zorla dediğim okula gelen her veliye Can'ı gösterip "çocuklarınızdan dilenip bütün paralarını alıyor" diye tehtit etmemle zaten direk verdi parayı)

kantine inip güzel bir yemek yedim daha sonra eve odamın arka camından girip yatağa uzandım.Annem benim bu kadar erken saatte eve geldiğimi görünce söyleneceği için dersten kovulduğum zaman arka camdan odama giriyorum.Annem zaten odama ben varken de yokken de girmez çünkü kapının arkasındaki kirli sepetini görünce çıldırıyor.Annem kirli sepetini cidden pahalıya almış ama akıl yani şimdi bir kirli sepetine yüz lira verilir mi neymiş efendim koku sızdırmıyormuş(!) 

Ben bu annemin yeni aldığı kirli sepetini odama koymak için alıp daha sonra güzel gözüksün diye spreyle maviye boyadıktan sonra annemi evde zor toparladık.O günden sonra her odama girdiğinde sepeti görüp çıldırdığı için artık kadında yoruldu ne yapsın hiç uğraşmıyor.Odamda müzik dinleyip akşam olmasını beklerken okul saatim geldiğini gördüm ve aşağıya inerek kapıdan girdim.Yemek yedikten sonra tekrar odama çıkıp direk uyudum.

Evet arkadaşlar inşallah beğenirsiniz bu bölümün fazla üzerinde duramadım fakat ikinci buluşma diğer bölümde olacak ve gerçekten bu kitabın konusu diğer okuduğunuz kitaplar gibi olmayacağını bilin.Desteklerinizi bekliyorum :))