Merhaba bu benim ilk kitabım. Bu yüzden çok heyecanlıyım. Umarım beğenirsiniz .
Multimedia: kitapçı dükkanı . ☺
...
Korkuyordum ve üşüyordum . Ben hiç bir şey yapmamıştım ki! Neden herkes bana bakıyordu ? Meraklı gözleri üstümde istemiyordum . Ben sadece evime gitmek, yatağıma uyanmak ve tavana bakarak uyumak istiyordum. Oysa şimdi büyük bir kavganın ortasında kalmıştım. Kavganın sahipleri birbirlerine ölümcül bakışlar atıyorlardı. Az önce biri karşısındakine vuracakken eli bana isabet etmişti. Tabi canım da çok acımıştı. Acilen buradan gitmeliydim. Herkez bana neden burada olduğumu sorar gibi bakarken kendimi büyük bir baskı altında hissettim ve ağzımdan kelimeleri kaçırarak suskunluğumu bozdum. "Neden öyle bakıyorsunuz? Ben buraya yanlışlıkla geldim! Okuldan çıkıyordum, kitaplarım düştü. Sonra onları alırken ikisi birden kavga etmeye başladılar. Sanırım kavgaları büyüyecek ve hastanelik duruma gelecekler. Biriniz polisi arasın! Burada kalmak istemiyorum. Yardım edin!" sonlara doğru sesim kısılmıştı. Ancak daha iyiydim. En azından insanları ikna etmiştim. Kırmızı elbiseli bir kadın yüzünde şok olmuş bir ifadeyle polisi arıyordu. Bazı kişilerde kavga edenleri ayırmaya çalışıyorlardı. Ben olanları izlerken koluma sert bir darbe indi. "Manyak!"diye cırladım. Canım çok acıyordu. Buradan sağ çıkabilirsem yarına moraracağına kalıbımı basabilirdim. Birisi arkamdan moraracak olan kolumu tuttu ve çekti. Onun kim olduğuna baktığımda çok şaşırdım. Beni kolumdan çeken kursta aynı sınıfta olmamıza rağmen ismini bilmediğim kişilerden biriydi. Her ne kadar çok arkadaş canlısı olmasamda onunla birkaç kez konuşmuştum. "Hemen gitmez isek yarım saat içinde her yerini kıracaklar"dedi. Adını bilmediğim çocuğun arkasından giderken kendimden habersiz bir şekilde göz yaşları gözlerimin hakimiyetini ele geçirdi. Yüksek bir hıçkırık ortaya gelince durdu ve bana baktı."Neden ağlıyorsun Rüya?" Bi an sen sor diye diyesim geldi ama tabiki de demedim. Ayrıca o benim ismimi nereden biliyordu ki? Ah doğru ya aynı sınıftaydık! İsmini bilmediğimi anlamış olacak ki "Bu arada ben senin ismini biliyorum. Ama sen benim ismimi bilmiyorsundur kitapkurdu. Ben Can" sesi tedirgin çıkıyordu.Tokalaşmak için elini kaldırdığında çok kısa bir tokalaşma faslı geçti. Bense kendim bile şaşırarak "Tanıştığımıza memnun oldum Can"dedim. O da bayağı şaşırmış olacak ki "Aslında senin asosyal biri olduğunu düşünüyordum. Sınıfta hiç konuşmuyorsun. Pek arkadaşın olduğunu da sanmıyordum. Bildiğim kadarıyla bir kitap kurdusun. Bazen sana şaşırıyorum. Çünkü tüm hayatını kitapların arkasına saklamak istiyormuş gibi kütüphanenin en köşe kısmına oturup kitap okuyorsun. Kitapçıda çalıştığını da biliyorum. Çok ilginç bir kişilik olduğun ortada. Bence sen insanlara karşı açılabilirsen birçok arkadaşın olacaktır." dedi. He biz bilmiyoduk insanlara açılabilmeyi! O da diğer insanların zannettiği gibi biri olduğmu sanıyordu. Hafifçe kaşlarımı çattım. Daha beni tanımadan hakkımda bunca fikir üretebilmesi ve bunu yüzüme karşı dile getirmesi sinirlerimi bozmuştu. "Hadi gidelim kitapkurdu. Kitapçıya geç kaldın." Oturup saat kaçta nereye gittiğimi falan mı izliyosun diyecektim ama demedim. Yürümeye başladık... Kitapçının önüne geldiğimizde "Görüşürz Can." dedim. Bana yine gülümsedi ve "Umarım kızmazsın ama ben de bu kitapçıda işe başladım" de-di. offfffffff. O çok uzun konuşuyor bense kısa yorumlar yapıyordu. Çok ters bir durumdu. Hem niye o da burada işe başladı ki? Ben aklımdaki yüzlerce soruya yanıt ararken, kitapçı dükkanının yaşlı sahibi Muzaffer Amca "Rüya kızım nasılsın? Dün sana söylemeyi unuttum; artık Can da sana katılıyor." dedi. Ben umursamaz bir ifade ile içeriye dalarken "Tanışmayacak mısınız ?" diye sordu. Can "Muzaffer Amca biz zaten sınıf arkadaşıyız. Şey... Peki ben ne yapacağım?" Muzaffer Amca biraz düşündükten sonra "Oğlum, sen şimdi Rüya'nın yanına git, birlikte rafları silin. Sonra... Yeni kitaplar geldi. Onları da dizin. Haydi bakalım yorucu bir gün bekliyor bizi." dedi.
